من تلاش ميكنم پس هستم

نيمه شبانست و باد سردي از آن دور

سر كند افسانه هاي ديو و پري را

در دل خاموش شب به ياد من آرد

بھت و سكوت جھان بيخبري را

نيمه شب آنگه كه دختران پريزاد

آب ، ز سرچشمه هاي گمشده آرند

زير نگاه ستارگان فروزان

بر لب هم ، بوسه هاي عاطفه بارند

نيمه شب آنگه كه اشك ماه و ستاره

روي گياهان نو دميده نشيند

در دل آن قطره ها ز روشني ماه

برق لطيفي چو برق ديده نشيند

نيمه شب آنگه كه روي بركه ي خاموش

باد برقصاند اختران افق را

رهرو گمراه شب دوباره بجويد

دورنماي مسافران طرق را

نيمه شب آنگه كه باد ساحل دريا

زمزمه ي آب را به گوش رساند

قايق درمانده اي ز واهمه ي موج

دامن بادي به سوي خويش كشاند

نيمه شب آنگه كه روي تپه ي آرام

پرتو فانوس شبروي بدرخشد

بانگ دلاويز رهروان خوش آواز

ظلمت شب را نشاط گمشده بخشد

نيمه شب آنگه كه ساكنان بيابان

جانورانند و بوته ها و گونھا

زمزمه ها بشنود چو در وزش آيد

باد خبرچين شب ميان جگن ها

نيمه شب آنگه كه دست كودك شبگرد

آتشي از برگ و بوته ها بفروزد

منتظر رقص شعله ها بنشيند

ديده به بازيگران معركه دوزد

نيمه شب آنگه كه سايه افكن صحرا

لكه ي خارست و بوته هاي تمشك است

بر رخ عاشق ز گريه هاي شبانه

قطره ي خونست و دانه هاي سرشك است

نوش كند جرعه اي ز آب گوارا

سنگ عطش كرده اي درون وي افتد

تا بچشد قطره اي ز رخنه ي خارا

نيمه شب آنگه كه چكه مي كند از سقف

در دل غاري كھن ز روزنه اي آب

باد رساند صداي دمبدمش را

با نفس شب به گوش دختر مھتاب

نيمه شب آنگه كه ماهيان درخشان

در دل آرام بركه غوطه ورستند

آن همه اختر چو فلس ريخته از ماه

در كف جوشان چشمه جلوه گرستند

نيمه شب آنگه كه بر كرانه ي استخر

دسته ي مرغابيان به گرد هم آيند

زمزمه اي دلنشين كنند و به نجوا

عقده ي دل با اشاره ها بگشايند

نيمه شب آنگه كه در خموشي دره

زمزمه ي زنگھاي قافله پيچد

باد ، زند تازيانه ها به درختان

در دل جنگل ، صداي غلغله پيچد

نيمه شب آنگه كه در سپيدي مھتاب

جلوه فروشد چراغ بادي خرمن

گسترد امواج كاه و گندم افشان

بر سر پاتيگران مزرعه ، دامن

نيمه شب آنگه كه در كشكش امواج

بانگ غريقان دست و پازده خيزد

پيرزن راهبي ز غرفه درآيد

رهزن شب از صداي پا بگريزد

نيمه شب آنگه كه ورد هر شبه را ، جغد

سر كند از تكدرخت دامنه ي كوه

زنده شود در سكوت قلعه ي خاموش

خاطره هايي ز مرگ و وحشت و اندوه

نيمه شب آنگه كه از شكاف دريچه

رشته ي نوري فتد به كلبه ي دهقان

رخنه ي در راه به كنج كلبه كند وصل

ميله ي باريكي از بلور درخشان

نيمه شب آنگه كه قرص منحني ماه

از پس دندانه هاي كوه برايد

بانگ خروسان شب ز دهكده ي دور

نيمه شب آنگه كه بر كناري چشمه

سايه دواند تمشك و ناله كند آب

نور بتابد ز لاي برگ درختان

در دل امواج آب و چشمه ي مھتاب

نيمه شب آنگه كه دختران دهاتي

كوزه به دوش از درون دهكده آيند

بر لب سرچشمه آتشي بفروزند

رقص كنان ، گيسوان خود بگشايند

نيمه شب آنگه كه سايه هاي درختان

چتر زند بر فراز واحه ي اموات

از سر گلدسته هاي مسجد موهوم

بشنود آواره اي صداي مناجات

نيمه شب آنگه كه گردباد شبانه

چرخ زند در سكوت دره ي خاموش

سر دهد آهنگ ني ، جوانك چوپان

تا كند انديشه هاي تلخ ، فراموش

نيمه شب آن لحظه هاي خوش كه نھفتست

در دل آرام خود ، وديعه ي رازي

زنده كند از گذشته هاي فرحناك

در سرم انديشه هاي دور و درازي

آه چه شبھا ، كه زنگ برج كليسا

كوفته مي شد به دست صومعه بانان

دستخوش ازدحام خاطره ها ، من

گوش فرا داده بر سرود شبانان

آه چه شبھا كه پير مرد مؤذن

بانگ اذان ميزد از فراز مناره

خيره بر او ، ديدگان مضطرب من

خيره به من ، ديدگان ماه و ستاره

آه چه شبھا كه باد همھمه انگيز

قھقھه ميزد به بيكراني صحرا

آتش غمھا به حال شعله زدن بود

شعله اش از ماوراي سينه هويدا

آه چه شبھا كه پشت پنجره ي ذهن

نور ضعيف چراغ خاطره مي تافت

حافظه ي من چو عنكبوت كھنسال

پرده اي از خاطرات گمشده مييافت

آه چه شبھا كه در شكنجه ي حرمان

پنجه به دل مي زد اشتياق نھاني

آتش جاويد روزگار جواني

آه چه شبھا كه امتداد نگاهم

دايره مي زد در آسمان شبانگاه

عاقبت اين چشم انتظار كشيده

غرقه به خون مي شد از درازي آن راه

آه چه شبھا كه كارگاه وجودم

سربه سر كنده ميشد از غم انبوه

جغد حزين مي سرود نوحه ي ماتم

ناي شبان مينواخت نغمه ي اندوه

آه چه شبھا كه با ترانه ي ساعت

رقص زمان بود و لحظه ها و دقايق

تك تك آن مي گسيخت در شب تاريك

رشته ي باريك خاطرات و علايق

آه چه شبھا كه چشم شوق و اميدم

دوخته ميشد به روشنايي آفاق

فال نكو ميزد از سپيدي گردون

ديده ي شب زنده دار وخاطر مشتاق

آه چه شبھا كه مي گذشت خيالم

بر در بيغوله هاي واهمه انگيز

روح مجانين و سايه هاي خيالي

با من بيچاره ، كينه جوي و گلاويز

آه چه شبھا كه رفت در غم و حسرت

تا من از آن نكته اي به حوصله جستم

سايه ي برگم كه چون ز جا كندم باد

در پي بازآمدن به جاي نخستم

چشمه در تاريكي شب ، برق مي زد

باد ، رقصان با سرود اهرمن ها

سايه هاي خفته چون دزدان رهزن

تك درختان ، چون نگھبانان تنھا

ماه ، گاهي ناهويدا ، گاه پيدا

خنده ي تلخ و غم انگيز نسيمي

نقش ميشد بر لب موج گريزان

دست و پا مي زد كه بگريزد درختي

باد مي آمد به قصد برگ ريزان

برق شلاقش به تاريكي هويدا

روح ناپيداي شب در بيشه زاران

گاه پاورچين و گاهي پر هياهو

سايه ها را مي دوانيد از پي هم

بيشه در هم مي كشيد از خشم ، ابرو

برق مي زد ديدگان اهرمن ها

خاربن ها ، خيره بر تاريكي شب

با هزاران چشم مرموز و خيالي

شب پريشان از غم تنھايي خود

ناله مي زد در نيستانھاي خالي

تا نسيمي سر كند آهسته آوا

باد عابر ، در سياهيي سوت مي زد

نغمه ها در سوت او در هم فشرده

همچو دزدان با علامتھا سخنگو

رهروان را با سرانگشتان شمرده

عابران از وحشت دزدان ، به نجوا

چشمه مي خنديد و ذرات ستاره

در دهانش همچو پولكھاي ماهي

يا چو دندانھا ز مرواريد غلتان

با شكرخند نسيم شامگاهي

در سياهي مي درخشيد آشكارا

جام ماه از شھد شيري رنگ مملو

نور آن چون خنده هاي نيكبختان

مي چكيد از كام شھد آلود ظلمت

چشمه سار تشنه در پاي درختان

ميگرفت از دست شب جامي گوارا

طبل كوبان ، زنگيان آدمي كش

نقطه ها مي ساختند از روشنايي

در فضا چون برق مشعل هاي روشن

يا چو آتشپاره در دود صحرا

تكدرختي مي سرود از شادماني

زير لب ، افسانه هاي عاشقانه

در ميان حلقه ي تنگ چناران

باد مي زد بر درختان تازيانه

چشمه گريان مي شد از هول تماشا

در مسير باد خواب آلوده ي شب

برگھا پر مي زدند از شاخساران

چون وزغ ها بر زمين افتان و خيزان

سايه ها بازيكنان در جويباران

بيشه از باد شبانگاهان به غوغا

گاه كف مي زد به تنھايي درختي

باد مي آمد به قصد گوشمالش

چون زني بر شانه ها ميريخت گيسو

چشمه ساران خيره بر نقش جمالش

ماه چون آوارگان خاموش و تنھا

پنجه هاي تكدرختان ، باز مي شد

با هياهويي خيال انگيز و مبھم

مي گذشت از شاخساران با تأني

رشته هاي سيم ، چون برق مجسم

دود شب از شاخه ها مي رفت بالا

برق چشم ماه نو ، چون بندبازان

بر فراز سيم ها جولان گرفته

يا نگاهي از تني در هم شكسته

پر زده ، بر سيم نازك جان گرفته

در افق سوسوكنان چشمان فردا

چون نگھبانان دهشتناك ظلمت

در كنار چشمه ي وحشي ، چناران

گاه مي آمد صداي باد رهزن

ميدويد آن سو ، نگاه پاسداران

باد مي افتاد و مي ماند از تقلا

جاده در خاموشي شب دور مي شد

چشمه در تاريكي شب برق مي زد

ماه با دندان موجي خرد مي شد

باد شيونھا ز بيم غرق مي زد

مي نھاد آهسته در هنگامه ها ، پا

ابرها آغشته شد با روشنايي

در فضا ، چون برج خاموشي شناور

پر ز وحشت ، پر ز اسرار خدايي

آسمان با چھره ي غمگين دريا

شبح ، كم كم ، قدم آهسته تر كرد

نگاهش لاي تاريكي درخشيد

صداي غرش بادي كه برخاست

شبح را اضطرابي تازه بخشيد

درختان ، سينه ها بر هم فشردند

نفسھا منجمد شد در گلوها

گھي مي تافت چشم يك ستاره

گھي مي بست چشم از جستجوها

نسيم سرد و حزن آلود پاييز

فرو مي رفت در برگ درختان

درخت از درد مي ناليد و مي خواند

به گوشم داستان تيره بختان

شب مھتابرو ، خاموش و محزون

مكان در كوچه ي مھتابرو داشت

نم مھتاب ، با تاريكي خشك

نمي جوشيد و با او گفتگو داشت

فروغ ماه ، از لاي درختان

زمين و سايه ها را خال مي كوفت

چو بر ديوارهاي كوچه مي تافت

سياهي مي زدود و سايه مي روفت

هوا از بسكه روشن بود و شفاف

نمي آسود ماه از رهنوردي

نمايان بود پرواز فرشته

در اعماق سپھر لاجوردي

صدايي از بھم ساييدن بال

به گوشم مي رسيد از آسمان ها

نسيم دلكشي از جنبش پر

به بازي بود و با تن ها و جان ها

هزاران تن از اشباح خيالي

در آن تاريكي شب مي دويدند

خروس نيمه شب كز دور مي خواند

صدايش را هراسان مي شنيدند

به بام خانه اي در پيچ كوچه

شباهنگ پريشان مي سراييد

چراغي در اتاق خانه مي سوخت

ولي كم كم به خاموشي گراييد

صداي در ، طنين در خانه انداخت

به آهنگ صدا بيدار شد ماه

نگاهي خيره بر ديوانه انداخت

هياهو در سكوت خانه گم شد

ولي از آن ، صدايي بر نيامد

كسي از پشت در ، چيزي نپرسيد

سري هم از ميانش درنيامد

شبح ، لختي توقف كرد و آنگاه

به در ، يكبار ديگر سخت تر زد

صداي پايي از دهليز برخاست

كسي از پشت در ، دستي به در زد

شبح ، با چابكي از كوچه بگريخت

سپس در پيچ تاريكش نھان شد

سري از لاي در ، در كوچه خم گشت

نگاهش در سياهي ها روان شد

صداي كيست ؟ رعب انگيز و سنگين

كسي را در سياهي جستجو كرد

چو باد شوخ و بازيگوش خنديد

صداي بدگمان ، دنبال او كرد

درون كوچه ي خاموش ، تنھا

نسيم مھر ، برگ از شاخه مي چيد

چو مرد درگشا ، در را فروبست

صداي خنده اي در كوچه پيچيد

ساعتي از نيمه شب گذشت و سياهي

چھره بر آن ميله هاي پنجره ماليد

باد شب از زير طاق سبز درختان

سينه كشان در رسيد و غمزده ناليد

سايه ي كمرنگي از سپيدي مھتاب

روشني افكند بر قيافه ي محبوس

چين و شكن هاي چھره اش همه جان يافت

چون رگه ي سنگ زير پرتو فانوس

در پي هم ضربه هاي ساعت زندان

زنجرگان را ز خواب ناز برانگيخت

چشمه ي آوازشان ز حنجره جوشيد

نغمه ي آنھا به بانگ باد درآميخت

در دل زندان سرد ، وحشت و سرما

چرخ زنان در سكوت و واهمه ميگشت

ظلمت شب با درنگ دوزخي خويش

همھمه ميكشت و بين همھمه ميگشت

در دل ديوار نم كشيده ي زندان

جانوران را هزار گونه صدا بود

وز بن سوراخ هاي گمشده ي سقف

غلغله اي پخش در سكوت فضا بود

رشته طنابي ز نور غمزده ي ماه

روزنه را مي گشود و سر زده ميتافت

در بن سرداب مي گرفت به ميخي

ماه ، بديناسان كلاف واشده ميبافت

چھره ي محبوس زير پرتو مھتاب

آبله گون و پريده رنگ و كسل بود

عرصه ي پيشاني اش فشرده و كوتاه

چين جبينش نشان عقه ي دل بود

در گره ي ابروان پھن و سياهش

راز نھانش نھفته بود و هويدا

اشك فرو ميچكيدش از بن مژگان

آه برون مي دويدش از دل شيدا

قطره ي اشكي چو خشك و يخ زده ميشد

بر رخش آهسته ميگشود نواري

بر مس سيماي او كه رنگ شفق داشت

زنگ غم كنون فشانده بود غباري

شانه ي يخ كرده و كرخ شده ي او

از تن او رفته بود طاقت فرياد

در دل او مانده بود حسرت گرما

همچو درختي كه از نسيم بلرزد

خسته و خاموش بود و در هيجان بود

پيكر بيمار او ، نحيف و خميده

از پس پيراهني دريده عيان بود

موي پريشان او ز شيطنت باد

يك نفس آرامش و قرار نمي ديد

از وزش باد شب كه قھقھه مي زد

پيكر زارش به جز فشار نمي ديد

با همه انديشه ها و با همه غمھا

خواب به چشمان او چكيد و فرورفت

ز هر جگر سوز يأس در دل او ماند

مرغ سبك بال هوش از سر او رفت

باد ، دگرباره ناله كرد و سرانجام

از تب و تاب اوفتاد و همھمه كم شد

ديده ي محبوس ناگھان به هم آمد

بي حركت در كنار پنجره خم شد

شب ، باد پر شكسته

مي رفت و ناله مي كرد

مستانه در سياهي

هر سو كشاله مي كرد

در گوشه هاي تاريك

در سايه هاي نمنك

مي سود پنجه بر سنگ

ميكوفت سينه بر خاك

ميبرد شاخه ها را

بازيكنان به هر سو

مي راند سايه ها را

چون گله هاي آهو

خاموش بود صحرا

مھتاب روشني بخش

مي كرد نور خود را

بر سينه ي زمين پخش

از لاي شاخساران

سر مي كشيد و مي ديد

تاريكي زمين را

در زير سايه ي بيد

اسرار نيمه شب را

مي جست و خنده مي كرد

برگي ز شاخه مي جست

بادش پرنده مي كرد

تنھا با شاخ فندق

مي خواند سھره ي پير

مي بافت نغمه اش را

چون دانه هاي زنجير

در زير آسمان كوه

سرد و سياه و سنگين

پر كرده بود دامن

از سايه هاي رنگين

اندام آهنينش

در روشنايي ماه

چون قلعه هاي جادو

مي بست بر نظر راه

از دور ديده ميشد

تا گوشه هاي صحرا

با شب كشيده ميشد

بالايش آسمانھا

با اختران در هم

چون كشت نو دميده

با قطره هاي شبنم

مرغان نيمه وحشي

بر شاخه ي درختان

آهسته مي نشستند

غمگين چو تيره بختان

گاهي پياده ميگشت

لي لي كنان نسيمي

صحراي بيكرانه

پر ميشد از شميمي

خم ميشد از نھيبش

هر لحظه شاخ و برگي

ميزد نسيم خاموش

شيون ز بيم مرگي

دنبال باد ولگرد

بازيكنان نگاهم

ميرفت و شمع مھتاب

تنھا چراغ راهم

ناگه به لرزه آمد

انگشت شاخساري

مرغي تپيد و افتاد

در موجي از غباري

بر خاك نرم و نمناك

غلتيد و پرپري زد

بادي كه ناله مي كرد

آهنگ ديگري زد

يك لحظه ايستادم

خاموش و سرفكنده

تا ديده برنگيرم

از جنبش پرنده

چشمم چو آشنا شد

با سايه و سياهي

ديدم پرنده بر خاك

برگي سپس عقب رفت

تابيد نور مھتاب

گويي كه مرغ خفته

زد غوطه در دل آب

آنگاه چشم من ديد

گنجشكي آرميده

در تيرگي خزيده

از روشني رميده

از حلقه هاي ياران

رخت سفر گرفته

در زير بارش ماه

سر زير پر گرفته

آن روز شامگاهان

او بود و همسفرها

كانگونه مي گشودند

مستانه بال و پرها

از روي كوهساران

چون برق مي پريدند

ابر سياه شب را

با سينه مي دريدند

گويي به يادشان بود

آن همرهان هشيار

از دره هاي خاموش

افسانه هاي بسيار

ناگه پريد و برخاست

سنگي ز يك فلاخن

از ضربتش زيان ديد

بال پرنده ي من

افتاد چون ستاره

در پنجه ي درختي

بر شاخه اي برهنه

مسكن گرفت لختي

چون طاقتش ز كف رفت

زان شاخه سرنگون شد

در پيش پايم افتاد

غلتيد و غرق خون شد

اينك پرنده ي من

ديگر نفس نمي زد

با صد هوس نمي زد

اشك ستاره و ماه

با اشك من درآميخت

چون قطره هاي شبنم

بر بال او فروريخت

سوت ترن به گوش رسد نيمه هاي شب

آهسته از كرانه ي درياي بيكران

باد خنك ز مزرعه ها آورد به گوش

در هاي و هوي بيشه ، سرود دروگران

خواند نسيم نيمه شبان در خرابه ها

در نقش كاهنان شب اوراد ساحران

بر جاده ها فكنده چو غولان رهنشين

مھتاب ، سايه هاي چناران و عرعران

باد آورد ز ساحل دريا ، خفيف و محو

آواز موجھا و شبانان و عابران

جنگل در آشيانه ي شب ، خفته بي صدا

با وهم شب ، ترانه ي غوكان دوردست

گيرد درين سكوت غم آلوده ، توأمي

چون رشته ي طناب سپيدي است راه ده

در نور مه ، كنار چمن هاي شبنمي

چشمك زنان ز پشت درختان ، ستاره ها

چون چشم ديوهاي هراسان ز آدمي

آيد صداي دور نيي ، گرم و سوزناك

همراه باد نيمه شبي ، با ملايمي

خيزد فروغ قرمزي از آتش شبان

در سايه هاي كوه ، به محوي و مبھمي

در هم دود چو دود شب تيره ، سايه ها

از دورها ، صداي سگان خرابه گرد

بر هم زند سكوت بيابان سھمناك

پيچد در آن خموشي شب ، اضطراب و وهم

بر هم خورد ز باد خنك ، شاخه هاي تاك

سو سو كند چراغي از آن دور ، روي كوه

آيد صداي دمبدم جغدي از مغاك

در آب بركه ، تند شود قطعه قطعه ماه

وان قطعه هاي شسته به هم يابد اصطكاك

بر روي بركه ، سايه ي نرم درختھا

گسترده پرده هاي سيه رنگ و چاك چاك

گاهي در آب گل شده ، برگي كند شنا

آهسته ايستادم و كردم نظر ز دور

بر جاده ي كبود كه در بيشه ميخيزد

وانگه به دور خويش نگه كردم از هراس

گويي فروغ ماه چو از بيشه ميگذشت

ميكرد بر شمار پريزادگان مزيد

در پيش ديده ، منظره ي دخمه هاي مرگ

دل را ز قصه هاي پر از غصه ام گزيد

غم بود و نور آبي مھتاب نيمه شب

وان بقعه ها كه در دل ظلمت مكان گزيد

وان مرغ شب كه سر زد ازو ناله ي فنا

اينجا سكوت و خاطره ها خفته بود و باد

در دود شب توهم و رؤيا دميده بود

كم كم ذهن ز خنده تھي كرده بود ماه

غمگين ، در آسمان كبود آرميده بود

اندام بيشه در شمد نرم ماهتاب

چون زخميان پير ، به بستر لميده بود

در پاي چشمه اي كه مه آيد در آن به رقص

از خستگي ، چنار نحيفي خميده بود

من بودم و سكوت شب و سيل خاطرات

گويي ز دل نشاط حياتم رميده بود

چون مردگان بيخبر از عالم بقا

ناگه صداي همھمه ي باد نيمه شب

پيچيد در خموشي خلوتگه خداي

گفتي به يك نھيب سواران خشمگين

كندند مركبان خود از ضربه ها ز جاي

يا در فروغ ماه پريزادگان مست

در خلوت و سكوت ، همه دف زدند و ناي

يا رهزنان بيشه نشين ، هاي و هو كنان

مھميزها زدند بر اسبان بادپاي

يا راهبان پير چو گرم دعا شدند

آوازشان به گريه در آميخت هايھاي

ناگه درين خيال ، شدم خيره بر قفا

از آخرين مزار ، صدايي خفيف و خشك

آمد به گوش و معجزه اي قبر را گشاد

اندام خالي شبحي ، لاغر و مخوف

تا نيمه شد عيان و در آن دخمه ايستاد

پيراهنش سپيد چو مھتاب نيمه شب

در تيرگي به موج زدن در مسير باد

در نور ماه ، سايه ي او ، پيش پاي او

طرح ز هم گسيخته اي بر زمين نھاد

در استخوان دست چپش ، دسته ي تبر

گفتي سرود مرگ در آن ني گرفته جاي

يك لحظه ايستاد و سپس بازوان گشود

زد با تبر به روي لحد چند ضربتي

وانگه تبر نھاد و دگر باره ايستاد

ني را به لب گذاشت همان دم به سرعتي

لختي در آن دميد و سپس از دهان گرفت

در دشت بيكرانه برانگيخت وحشتي

از هر لحد كه چون در نقبي گشوده شد

برخاست مرده اي و به پا شد قيامتي

آن ني نواز ، نغمه ي شوق آوري نواخت

وندر پي اش به رقص درآمد جماعتي

رقصي كه خيره كرد مرا چشم اعتنا

گفتي درآمدند سپيدارهاي پير

وز جنب و جوش باد خفيفي به ناله اند

يا جست و خيز پر هيجان فرشته هاست

كز يك نژاد واحد و از يك سلاله اند

يا رقص بوميان برهمن بود كه شب

در رهگذار باد ، پريشان كلاله اند

يا بزم مخفيانه ي پيران كاهن است

كانجا به پيچ و تاب ز دور پياله اند

يا رقص صوفيانه ي اشباح و سايه هاست

آندم كه در طلسم تماشاي هاله اند

يا شور محشري است درين تيرگي به پا

من بي خبر ز خويشتن و بي خبر ز صبح

بر رقص مرده بود همانگونه ام نگاه

غافل كه كوكب سحري چون نگين اشك

زد حلقه در سپيدي چشم شب سياه

كمكم ترانه رفت به پايان و آن شبح

ني را ز لب گرفت و دمي خيره شد به راه

وانگه تبر به دست ، همان ضربه ها نواخت

شد رقص شب تمام و هياهوي آن تباه

انبوه مردگان همه خفتند در مزار

بر رويشان فتاد لحه ها و نور ماه

شب ماند و آن سياهي كمرنگ و آن فضا

يك لحظه ماند آن شبح ني نواز و باز

او نيز در مزار خود آهسته جا گرفت

سنگ لحد به سينه اش افتاد بي درنگ

زان پس سكوت محض ، فضا را فراگرفت

شب بود و وهم باطل شب در تو پا گرفت

مھتاب محو و بي رمق صبح ، ناگزير

رخت از زمين كشيد و گريز از فضا گرفت

وان اختري كه چشم به راه سپيده بود

كم كم نظر ز منظره ي خاك وا گرفت

ديگر مرا نماند گواهي به مدعا

در اين ميان ، سياهي تاريك رهروي

با سوسوي چراغي از آن دور ديده شد

چون گردباد كوچكي از راه دررسيد

كم كم صداي پاي خفيفش شنيده شد

پيري خميده بود و چراغي به دست داشت

نور چراغ ، چيره به نور سپيده شد

آمد كنار قبري زانو زد و نشست

آهي كشيد و پرده ي صبرش دريده شد

آغاز گريه كرد و چنان شد كه از نخست

گويي براي آه و فغان آفريده شد

من خيره ماندم از اثر اين دو ماجرا

ده ، همچو خفته اي كه ز خواب سحر پرد

چشمي گشود و خورد به آهستگي تكان

شب مرده بود و نور سپيد ستاره ها

هي رفته رفته كم شد و روشن شد آسمان

از قلب ده ، صداي بلند اذان صبح

پيچيد در سكوت افق با طنين آن

گنجشك ها ترانه سرودند با نسيم

در شاخ و برگ كھنه چناران سخت جان

آميخت بانگ زنجرهه ها و كلاغ ها

از دور ، با صداي خروسان صبح خوان

آورد باد مست سحر ، بوي آشنا

نور لطيف صبحگھان سايه زد به كوه

دنبال آن غبار كمي در فضا دميد

پير از كنار گور به پا خاست با چراغ

باد سحر چراغ ويرا كشت و آرميد

داد آسمان ز پنجره ي قرمز افق

شادي كنان ز جنبش خورشيد خود اميد

گلرنگ شد فروغ مه آلود بامداد

نور پريده رنگ سحر از فضا رميد

پير شكسته پشت روان شد به سوي ده

بر روي چوبدستي باريك خود خميد

در گرد جاده ، سايه اش افتاد با عصا

چراغ خرمني از دور پيداست

شب مھتاب ، در آن سوي جاده

صداي پر طنين سم اسبي

شود هر لحظه در صحرا زياده

درختانند با بادي به نجوا

سر از مستي به گوش هم نھاده

كنار جاده ها مسكن گزيده

سياهيشان چو دزدان پياده

غريو دوردست آبشاري

چو بانگ مست خيزد بي اراده

سگان نر برآرند از جگر بانگ

به پاسخگويي سگھاي ماده

نماي قريه در تاريكي شب

چو كندوييست بر پھلو فتاده

به طاق كلبه هايش پرتو ماه

تو گويي طاقه ي ديبا گشاده

به چشم آيد رخ دهقان پيري

كه زير نور فانوس ايستاده

نمايان كرده نور صورتي رنگ

خطوطي را در آن سيماي ساده

خطوطي را كه جاي پاي غمھاست

غم شبھا و اشك صبحدمھاست

چو برخيزند مرغان بيابان

ز روي سيم ها در رهگذرها

درخشد سيم ها در نور مھتاب

چنان برق مجسم در نظر ها

صداي محو آوازي از آن دور

نھد تا لحظه اي از خود اثرها

طنين افكن شود در شام خاموش

ز سياحي غريب آرد خبرها

دمد پاتي كنان دهقان فرتوت

غباري تيره در كوه وكمرها

غباري چون بخار گرم آهك

و يا دودي كه خيزد از شررها

براند كاه و بردارد ثمرها

نھد در يك طرف تلي ز گندم

دهد رجحانش از زردي به زرها

برايد چون غبار از ريزش كاه

صدايي نرمتر از بانگ پرها

برد بادي در آن خاموشي شب

ز خرمن ها ، سرود برزگرها

بھم ريزد سكوت شب سرانجام

ز آهنگي نشاط انگيز و آرام

صفير داس دهقانان شبخيز

هياهو مي كند در كشتزاران

ز رقص خوشه موج افتد به خرمن

چنان كز بادها در چشمه ساران

به گندم زار ها تابيده مھتاب

چو باراني كه بارد در بھاران

سرود چند دهقان دروگر

درآميزد به بانگ جويباران

طنين مبھم زنگ شترها

به گوش آيد هماهنگ قطاران

سواد قلعه اي ويران غمگين

به دل جا داده راز روزگاران

زهم پاشيده چون دودي غم آلود

سياهي هاي موهوم چناران

رسد عطر خيال انگيز صحرا

به كنه خاطرات رهگذاران

مكان گيرد در آن گنجينه ي راز

چو در گنج نھان ، انبوه ماران

به گوش آيد هنوز از خرمني دور

صداي گفتگوي آبياران

زند چشمك دو اختر بر سر كوه

در اعماق سياهيھاي انبوه

توده هاي سياه درختان

ساكن اندر خموشي چو كوهند

شب به خوابست و در آسمانھا

اختران ، روشن و با شكوهند

باد گرمي چو لرزان نفس ها

مي خورد بر لب و گونه هايم

مي كشد نور رؤيايي ماه

سايه اي نيمرنگ از قفايم

اي شبي كافريدي خدايان

بر لبان كبودم چه نرمي

اي شبي كز تو مھتاب ها زاد

در خم گيسوانم چه گرمي

در من امشب نفوذ تو چون بود

كز بھار تو آبستنم من

زايد از من گلان شكفته

زانكه گر گل نيم ، گلشنم من

باد گرمي كه مي آيد از دور

از من خسته ، سوزان نفس هاست

بوي عطري كه پر كرده صحرا

آرزوها و زيبا هوس هاست

اختران در دو چشم منستند

چون درخشد فروغ نگاهم

بانگ تو ناله ي گنگ درياست

يا كه خاموشي شامگاهم

در نمي يابم اين نغمه ي تو

گرچه تأثير آن كرده مستم

سر چو در پايم اندازد آرام

آب چشمان بشويد دو دستم