من تلاش ميكنم پس هستم

اينك:

دستي كه پيدا نيست،

جام بلوريني كه پيداست،

آنگاه طوفانِ خروشي

در گوش

    خاموش،

در چشم،

    امّا،

فريادِ گُنگِ انفجاري،

با التهابِ عشق،

با دردِ زاييدن،

در دور دستِ كهكشانها.

يك لحظه سرخ از خشم،

              آنگاه

در جايي از بيجاييِ سردِ سياهي،

از خود تهي،

         پُر از تباهي،

از معني و از نام رستن:             

يعني صدايِ ساكتِ افتادنِ جام 

پيش از شكستن!

در گردشِ اين جهان، به ديدارِ دگر،

افتاده ام امروز به شكّ بارِ دگر:

بينم كه به چيزي نتوان داشت يقين

جز خوردن و خوابيدن و آن كارِ دگر

زيبا و زشت

باري، كلام تو

نه آيه هاي مبهمِ خاموش است

محبوس در كتابهاي مقدّس،

نه جاي جاي،

         هر از چندي

از ناي منجيانِ گمشده آوازي!

آري، تو

با نور و رنگ سخن مي گويي؛

خاموشيِ تو سياهي است.

گاهي كه من

آسوده،

    بر لبِ جوباري

تنها نشسته ام،

و پاي من،

     برهنه،

در آب بوسه هاي خنك مي نوشد،

آن زمزمه كه مي شنوم،

             از توست.

گاهي كه باز تنها

در جنگلي شكفته

         گشت و گذاري دارم،

و عطرهاي خوشِ جاودانگي

در سينه با نفسم

         مي آميزد،

آنجا تويي كه در آوازي

با صدهزار نغمۀ شيرين

در وصف اين بهشت كه هرگز

بي ما نبوده است.

امّا همينكه مي انديشم،

امّا همينكه سخن مي گويم،

اين عالمِ بزرگ تورا

آشفته مي كنم:

چندانكه خود صداي تو را ديگر

                 نمي شنوم!

نالۀ ملتمسانه اش را كه مي شنوي

بر سكونِ چهرۀ گنگِ زمستان:

خسته و آزرده از دردِ كهنسالي ست:

مي آيد ...

و هميشه خواهد آمد...

در هراس افتادم و لرزيد سر تا پام!

از سرانگشت ظريف بچّۀ همسايۀ خوب نجيب من:

- تا نگاهم را به ديدارش برم بالا

و سلامش را بگيرم، -

بناميزد!

زندگي را جاودان مي كرد!

به درون خانه برگشتم.

در آن دَم كه از «نور» گويي سخن،

به ناچار «ظلمت» پديد آوري:

خوشا در تماشاي هستي «سكوت»!

حرف بيجا شنيدي، از ما نيست

پيش ما جاي حرف بيجا نيست

قصدِ ما از گُزينشِ الفاظ

جز بيانِ دقيقِ معنا نيست

چون به جا حرف مي زنيم، امروز

جايِ ما هيچ جاي دنيا نيست

صحبتِ خالي از جوكِ جنسي

جنسِ پّر عرضه و تقاضا نيست

حرف ما محضِ گرمي سرها

ضمنِ شنگوليِ شكمها نيست

عطري از قصه در لغاتِ آن

در معانيش طعمِ قاقا نيست

مي خورد مثل سنگ بر ديوار

گوشِ مردم به حرفِ ما وا نيست

هيچ حرفي به قدر لاطائل

قيمتش در زمانه بالا نيست

سنّت است اين، سوابقي دارد

شيوۀ تازه، رسمِ حالا نيست

حرف بايد به گوش خوش آيد

هوش كس حرف را پذيرا نيست

جدّي و نكته دار اگر باشد

جاذب و دلكش و خوش آوا نيست

مي زند بر مذاقِ جاهل نيش

زهرِ مار است، نُقل و حلوا نيست

بزم را گرم مي كند ياوه

حرفِ پُر مايه مجلس آرا نيست

قصد از دور هم نشستنها

طرحِ افكار و نقد ِ آرا نيست

گاه در مجلسي اگر بحثي

هست، از سفسطه مُبرّا نيست

حاصلش با شهود يا كشفي

سعي در حلّ يك معمّا نيست

شيوۀ بحث هم كه در مجموع

بهتر از فحش و جنگ و دعوا نيست

در به كُرسي نشاندنِ حرفش

هيچكس پيرو مُدارا نيست

بي تأمّل در اينكه بيند هيچ

كُرسي اي هست در ميان يا نيست

مي رود گرم كاروانِ بحث

مقصدي در كلام پيدا نيست

چون به جز كسب شخصيت، انگار

در سري از نخست سودا نيست

نه، چنين رسم و شيوه اي در بحث

هر كه را عادت است، ما را نيست

گر چه حيوان ناطق است انسان

آدميت به نطقِ تنها نيست

با بشر همسخن شود طوطي

با بشر همرديف امّا نيست

آدميزاد لال هم باشد

باز با گوسفند همتا نيست

هيچ چيزي به قدر انديشه

در بشر ارجمند و والا نيست

حرف آوازهاي انديشه ست

بادهاي دميده در نا نيست

ليكن افسوس، حرف را ديگر

نقش انديشه اي به سيما نيست

چون كه ارجي براي انديشه

زيرِ سقفِ بلندِ مينا نيست

پس تو را جز سكوت، در غربت

هست امروز چاره اي، ها؟ نيست!

نمايش آنلاين

همه چيز گرداب است؛

                   همه جا فرياد وحشت است؛

                   من در خود بر صخره هاي تيز فرو مي افتم،

                   در خود مي شكنم،

                   در خود مي ميرم،

                   در خود مي پوسم،

                   و كلمه ها را مي سازم.

                   طوفان دست مي گشايد؛

                   خشم زنجير مي گسلد؛

                   سنگ اگر به ستوه آيد

                   دريايي است ازخون؛

                   و من درياي خونم

                   كه به ستوه آمده ام.

                   اي فرجام،

                   نام معشوقت چيست

                   تا تو را بخوانم،

                   تا تو را  با فريادي كه انفجار بود و نبود است

                                                                بخوانم؟

                   افسانه ات را شنيده ام؛

                   هر سخن،

                   هر انسان

                   افسانۀ توست،

                   ليكن من تنها تو را مي خوانم.

                   اي فرجام،

                   اگر سرزمين تو،

                   اگر آشيانۀ تو

                   آن سوي سرزمينها و نامهاست،

                   تا آن سوي سرزمين تو،

                   تا آن سوي آشيانۀ تو

                   درياي خونِ به ستوه آمده را

                          با طوفاني كه فرياد بود و نبود است

                                                          مي گسترانم.

                   اي فرجام،

                   مرا آواز تنهايي كن،

                   مرا بخوان؛

                   مرا اشك عصيان كن،

                   مرا فرو ريز؛

                   مرا جامۀ ديوانگي كن،

                   مرا بپوش.

                   برويد، اي خود فربيبان،

                   اگر سايۀ شما

                   در زندگي يك آذرخش برمن بيفتد،

                   جاودانه خويشتن را لعنت مي كنم.

                   من با خويشتني عريان تر از مهتاب،

                   با دستاني تهي تر از نگاه سنگها،

                   با قلبي بي انتظار

                         همچون مرجاني در اعماق تيره ترين آبها

                                                                   آمده ام.

                   ***

                   همه چيز گرداب است،

                   و سر من گردابِ همه چيز است.

                   مي غلتم،

                   به خود مي پيچم،

                   فرياد مي كنم،

                   و در قعر فرو مي ريزم.

                   در سينۀ مردابِ همه چيز

                   سرگردان تر از من

                   لبخندي،

                   نگاهي،

                   و كلمه اي است

                   كه بر پوچي دست مي آويزد،

                   كه در سقوط پناه مي گيرد،

                   كه به سنگ التماس مي كند.

                   ***

                    برويد، اي تهي انديشگان

                   كه با غرور خدايان،

                   عروسكاني هستيد

                   براي بازيهاي ابلهانۀ هراسهاتان،

                   و مي باليد.

                   اگر نامم را از زبان شما بشنوم،

                   اگر دستم را در دستان شما احساس كنم،

                   اگر گامم را همگام شما ببينم،

                   به بادافره اين گناه

                   كه زخمِ آلايش را  

                   بر سينۀ صفا مي روياند،

                   سرم را به سان تفي چركين

                             در پاي ابليس به خاك خواهم افكند.

                   ***

                   اي فرجام،

                   نگاهت در كدامين جاي اين بيكراني

                   از شتاب ديرين باز مانده است،

                   تا به آنجا نام ستاره اي سياه و گمشده را

                   به سان ستوني بلند برافرازم

                   و خود را در شامگاه نگاه بازماندۀ تو

                   به دارِ آن بياويزم؟

                   همه چيز گرداب است،

                   همه جا فرياد وحشت است.

                   سر من گرداب همه چيز است،

                   همه چيز فرياد من است.

                   برويد، اي خود فريبان،

                   من اگر تابوت مي بودم،

                   هرگز لاشۀ شما را تا گورستان

                   به آغوش نمي كشاندم؛

                   اكنون كه گردونۀ مهربانيهاي بي منظورم،

                   چگونه با شكيب كوهستان

                   و سر به فرماني آبها،

                   شما را به حجلۀ دو روييهاي نامردانه تان برسانم؟

                   ***

                   اي فرجام،

                   اين كه بر سر زندگي

                   و به بهاي همۀ آغازها

                   با نياز جنگيده است،

                                                منم.

                   اين كه با انديشۀ خارستانهاي بي رنگ

                   از ميان باغها گذشته است،

                   و با سرود ويرانۀ آلاچيقهاي مهر

                   در تالارهاي باشكوه گام برداشته است،

                                                                   منم.

                    و اينك، از مرداب مي گريزم،

                    خود را ميان حشره هاي طلايي باز مي شناسم،

                    تا زير شاخكهاي گندآلودشان

                   راهي به بيرون بيابم.

                   اي فرجام،

                   فانوسي بردار

                   و در انتهاي اين راه

                   به انتظار مهمان ناخواندۀ خويش بنشين.

                   برويد، اي تهي انديشگان،

                   اي خود فريبان،

                   من به خاطر آشنايي

                   شكوه را در برابر شما قرباني كردم،

                   و راز را شكستم،

                   اكنون اگر شكوهِ قرباني شده ام،

                   يا راز شكسته ام،

                   افليج فريب خويشتن نخواهم بود.

                   برويد تا زنجير نفرين شدۀ نگاهتان

                   با تصوير دو دست به گردنم نياويزد،

                   تا به خاطر گرسنگيها و نيازهاتان،

                   به خاطر عطش خودنماييهاتان،

                   به خاطر هنگامي كه پاهاتان مي لغزد

                   و هنگامي كه اندوه نرسيدن

                   افعي زندگيهاتان مي شود،

                   زنجير نفرين شدۀ نگاهتان را به گردنم نياويزيد.

                   همه چيز گرداب است؛

                   همه جا فرياد وحشت است؛

                   من در خود بر صخره هاي تيز فرو مي افتم،

                   در خود مي شكنم،

                   در خود مي ميرم،

                   در خود مي پوسم،

                   و كلمه ها را مي سازم.