اشراق

در حياطِ كوچكِ خاموش،

در كنارِ باغچه،

تنها و افسرده،

چشم،

بي شوقِ تماشا،

مات

يك در خت اينجا

بر درنگِ مُنتهاي قامتِ خود ايستاده،

صحن رؤياهاش سرد و ساكت و تاريك،

خالي از نو رُستگي در منظرِ برگ و شكوفه،

خاطرش در بسته بر امّيدِ يك ديدارِ ديگر

با بهارِ ديگري كه تا زمستان مي رود،

آماده،

ناگهان من

با صداي كوبه هايي دلشكاف و خشك،

شايد از منقارِ تيز داركوبي شوخ

با خيالِ جست و جوي آن پرنده

چشم را، بيهوده، در هر سو دواندم؛

آن صدا در ذهن من از داركوب،

امّا

در حقيقت پيك و پيغام و سلامي بود

با چه شوري،

با چه احساسي

داشت پشت پنجره بر شيشه مي كوبيد؛

با چه لبخندِ درخشانِ بزرگي كه،

عالمِ پايين و بالا را

سراسر

مي گرفت وُ

روشني و خُرّمي مي داد وُ

يكباره جوان مي كرد،

در بهاري پاك و بي پاييز

من، دلم آمد به خود،

دستم به ياد آورد و بالا رفت

و لبم،

چشمم،

دلم،

دستم،

زد به روي دخترك لبخند،

و دلش كه از محبّت يافت اطمينان،

با دلي خرسند،