16نشانه كه وقتش رسيده شغلتان را ترك كنيد
همه چيز گرداب است؛
همه جا فرياد وحشت است؛
من در خود بر صخره هاي تيز فرو مي افتم،
در خود مي شكنم،
در خود مي ميرم،
در خود مي پوسم،
و كلمه ها را مي سازم.
طوفان دست مي گشايد؛
خشم زنجير مي گسلد؛
سنگ اگر به ستوه آيد
دريايي است ازخون؛
و من درياي خونم
كه به ستوه آمده ام.
اي فرجام،
نام معشوقت چيست
تا تو را بخوانم،
تا تو را با فريادي كه انفجار بود و نبود است
بخوانم؟
افسانه ات را شنيده ام؛
هر سخن،
هر انسان
افسانۀ توست،
ليكن من تنها تو را مي خوانم.
اي فرجام،
اگر سرزمين تو،
اگر آشيانۀ تو
آن سوي سرزمينها و نامهاست،
تا آن سوي سرزمين تو،
تا آن سوي آشيانۀ تو
درياي خونِ به ستوه آمده را
با طوفاني كه فرياد بود و نبود است
مي گسترانم.
اي فرجام،
مرا آواز تنهايي كن،
مرا بخوان؛
مرا اشك عصيان كن،
مرا فرو ريز؛
مرا جامۀ ديوانگي كن،
مرا بپوش.
برويد، اي خود فربيبان،
اگر سايۀ شما
در زندگي يك آذرخش برمن بيفتد،
جاودانه خويشتن را لعنت مي كنم.
من با خويشتني عريان تر از مهتاب،
با دستاني تهي تر از نگاه سنگها،
با قلبي بي انتظار
همچون مرجاني در اعماق تيره ترين آبها
آمده ام.
***
همه چيز گرداب است،
و سر من گردابِ همه چيز است.
مي غلتم،
به خود مي پيچم،
فرياد مي كنم،
و در قعر فرو مي ريزم.
در سينۀ مردابِ همه چيز
سرگردان تر از من
لبخندي،
نگاهي،
و كلمه اي است
كه بر پوچي دست مي آويزد،
كه در سقوط پناه مي گيرد،
كه به سنگ التماس مي كند.
***
برويد، اي تهي انديشگان
كه با غرور خدايان،
عروسكاني هستيد
براي بازيهاي ابلهانۀ هراسهاتان،
و مي باليد.
اگر نامم را از زبان شما بشنوم،
اگر دستم را در دستان شما احساس كنم،
اگر گامم را همگام شما ببينم،
به بادافره اين گناه
كه زخمِ آلايش را
بر سينۀ صفا مي روياند،
سرم را به سان تفي چركين
در پاي ابليس به خاك خواهم افكند.
***
اي فرجام،
نگاهت در كدامين جاي اين بيكراني
از شتاب ديرين باز مانده است،
تا به آنجا نام ستاره اي سياه و گمشده را
به سان ستوني بلند برافرازم
و خود را در شامگاه نگاه بازماندۀ تو
به دارِ آن بياويزم؟
همه چيز گرداب است،
همه جا فرياد وحشت است.
سر من گرداب همه چيز است،
همه چيز فرياد من است.
برويد، اي خود فريبان،
من اگر تابوت مي بودم،
هرگز لاشۀ شما را تا گورستان
به آغوش نمي كشاندم؛
اكنون كه گردونۀ مهربانيهاي بي منظورم،
چگونه با شكيب كوهستان
و سر به فرماني آبها،
شما را به حجلۀ دو روييهاي نامردانه تان برسانم؟
***
اي فرجام،
اين كه بر سر زندگي
و به بهاي همۀ آغازها
با نياز جنگيده است،
منم.
اين كه با انديشۀ خارستانهاي بي رنگ
از ميان باغها گذشته است،
و با سرود ويرانۀ آلاچيقهاي مهر
در تالارهاي باشكوه گام برداشته است،
منم.
و اينك، از مرداب مي گريزم،
خود را ميان حشره هاي طلايي باز مي شناسم،
تا زير شاخكهاي گندآلودشان
راهي به بيرون بيابم.
اي فرجام،
فانوسي بردار
و در انتهاي اين راه
به انتظار مهمان ناخواندۀ خويش بنشين.
برويد، اي تهي انديشگان،
اي خود فريبان،
من به خاطر آشنايي
شكوه را در برابر شما قرباني كردم،
و راز را شكستم،
اكنون اگر شكوهِ قرباني شده ام،
يا راز شكسته ام،
افليج فريب خويشتن نخواهم بود.
برويد تا زنجير نفرين شدۀ نگاهتان
با تصوير دو دست به گردنم نياويزد،
تا به خاطر گرسنگيها و نيازهاتان،
به خاطر عطش خودنماييهاتان،
به خاطر هنگامي كه پاهاتان مي لغزد
و هنگامي كه اندوه نرسيدن
افعي زندگيهاتان مي شود،
زنجير نفرين شدۀ نگاهتان را به گردنم نياويزيد.
همه چيز گرداب است؛
همه جا فرياد وحشت است؛
من در خود بر صخره هاي تيز فرو مي افتم،
در خود مي شكنم،
در خود مي ميرم،
در خود مي پوسم،
و كلمه ها را مي سازم.