من تلاش ميكنم پس هستم

باز هم مدرسه آوچكِ ما

ياد غمهاى بزرگش افتاد

دفتر خاطره ام غمگين است

شده بى حوصله ، آم حرف مداد

باز در باغچه تخته سياه

مى نويسد گچ آوچك بى تاب

توى گهواره آغوشم باز

مى آند گريه عروسك بى تاب

باز بر سينه ديوار شكفت

عكس پروانه و الهام و هدى

ياد آن روز آه بمباران شد

شهر ما ، مدرسه آوچك ما

باز هم عطر شهيدان پيچيد

آسمان هم شده چشمش اشكى

صورتِ بچه فرشته خيس است

مثل يك دسته آبوتر ، دلمان

باز از شوِ پريدن پُر شد

باز پرواز قشنگى آرديم

بالمان نيز همان چادر شد

ياآريم دلم آمد لبِ حوض

نوآش از قصه پرواز پُر است

آسمان ، مدرسه دوّم ماست

باز هم برفِ گل ياس نشست

بر سر مدرسه آوچكِ ما

ميز اول ،گُلِ سرخى روييد

جاى پروانه و الهام و هُدى

چفيه ات رنگين آمان بود

سنگرت در آسمان بود

قلب تو از بچه هاى

آوچه باغِ آهكشان بود

باغ بودى، سبز بودى

جنگلِ انبوه بودى

رود بودى، پاك و آبى

دشت بودى، آوه بودى

عطر باران مى تراويد

از نگاهِ پر اُميدت

چون تو را بوسيده بودند

همسفرهاى شهيدت

خاطراتت هست اينجا

مثل گلهاى بهارى

باز با مايى تو، امّا

توى عكسِ يادگارى

ابر مى گويد برايت

توى گوش جبهه امّا

باز مى پيچد صدايت

پرستوى قشنگى باز ديروز

براى آودآان تعريف مى آرد

ميان آوچه غوغا بود وقتى

براى اين و آن تعريف مى آرد

غروبى ساده بود و خاله خورشيد

دوباره چادرى قرمز به سر داشت

پرستوى قشنگ قصه ما

تمام آوچه ها را زير پر داشت

به قول مرتضى همسايه ما

پرستو حرفهاى تازه اى داشت

صداى بال مى آمد دوباره

محله شوِِ بى اندازه اى داشت

پرستو گاه گاهى گريه مى آرد

مى آمد اشكهايش دانه دانه

صداى گريه ها در آوچه پيچيد

صداى گريه هايى آودآانه

تمام آوچه ما بوى گل داشت

محله عطر خوبِ جبهه مى داد

درون قابِ خيسِ چشمها باز

صداى پاى يك فرمانده آمد

مناجات شهيدى را شنيديم

پرستو از بهشتِ آسمان گفت

پريديم و پريديم و پريديم

به ياد روزهاى جنگ بوديم

به ياد حاج عمران، فاو، فكّه

دوباره آسمان چشمهامان

به ياد لاله ها مى آرد چِكّه

به ياد بچه هاى آوچه نور

آه تا آبادى باران پريدند

از اين دنياى بى دريا گذشتند

به اقيانوس آزادى رسيدند

اين روزها باران آه مى آيد

حال تو را مى پرسم از او باز

تو در دلم پايان نمى گيرى

پايان تو يعنى همان آغاز

من با مرور روزهاى تو

بوى بهار و عيد مى گيرم

بوى شكفتن، دوستى، لبخند

عطر گلِ خورشيد مى گيرم

من از تو دارم شادى و غم را

من از تو دارم اين پريدن را

روى آوير تشنه شعرم

نقاشى باران آشيدن را

امروز ديگر نيستى امّا

با ياد تو چون ابر، مى بارم

اى فصلِ خوبِ آشتى و نور

گاه مى آمد از سَمت آوچه

با آتابى آه زير بغل داشت

او آه يك خانه از مهربانى

در دل پاك اهل مَحل داشت

راستى از همان روز اول

دوست من پريدن بلد بود

مثل يك شعر، خوب و صميمى

مثل يك قصه مستند بود

درس او بود يك چيز ديگر

غير جبر و علوم و رياضى

بر لبش بود فعل شكفتن

حال او بود بهتر ز ماضى

خوب فهميده بودند مردم

او در آيينه ها خانه اى داشت

دفترى از الفباى پرواز

در دل تنگِ پروانه اى داشت

گرچه در آوچه مان نيست ديگر

سايه اش در دلِ آوچه جارى است

آوچه با خاطراتش بهارى است

عكس او را آه مى بينم انگار

مى آشم سخت از خود خجالت

اى پرنده، پرنده، پرنده

آاشكى مال من بود بالت

باز پايان شعر من آمد

خسته ام ديگر از اين جدايى

وقتى آه موشك آمد

يك يا آريم اُفتاد

يك يا آريمِ زيبا

از روى سيم اُفتاد

يك مادرِ بسيجى

در خون و شيشه غلتيد

انگار خون سُرخش

توى حياط پاشيد

آن روز، آوچه ما

يك باغ شاپرك داشت

مردى ميان آوچه

عطر بنفشه مى آاشت

وقتى آه موشك آمد

ديدم عروسكى مُرد

ديدم عروسكى در

بچه آبوتر از ترس

در پشت بام، غش آرد

مادر دوباره با بال

گريان، نوازشش آرد

وقتى آه موشك آمد

گلهاى لاله وا شد

از آن به بعد، آوچه

مال فرشته ها شد

آمنه در آلاس بهار است

آمنه همكلاسِ نسيم است

مشق پرواز را دوست دارد

چون آه همسايه يا آريم است

باز هم مشق هاى شبش را

توى تقويم بابا نوشته

مطمئنم آه درباره او

باز اين هفته انشاء نوشته

مى نشيند لبِ حوضِ سنگى

مى چكد اشك او دانه دانه

با همان چند تا بچه ماهى

درد دل مى آند آودآانه

گفته بودم آه مادر مريض است

راستى حال او را نپرسيد؟

مى شناسيد باباى من را؟

او آه يك باره از پيش ما رفت

او آه با ساآى از عطر و لبخند

دختر آنجكاوى است، امّا

لهجه بچه ماهى بلد نيست

دوست دارد بداند آه غصه

در لغت نامه ماهيان چيست؟

نمره بيست دينى اش را

باز ديشب به بابا نشان داد

خانه از بوى گيلاس پر شد

تا آه بابا لبش را تكان داد

آمنه دانش آموز خوبى است

در دلش نوبهارِ اميد است

پدر همسنگرت بوده، دلاور

اگر آه خوب يادت مانده باشد

آتاب خاطراتت را شب و روز

هزاران بار شايد خوانده باشد

هميشه روبرويت مى نشيند

سرود فتح مى خواند برايت

دوباره غنچه غنچه بوسه هايش

شكوفا مى شود بر گونه هايت

مى آيد باز عطر چفيه تو

و نامت مى چكد از خود نويسش

دل من مى دود با آودك اشك

به دشت گونه هاى نرم و خسيسش

پدر از بس آه از تو ياد آرده

تو باران بهارى، من زمينم

تو باغِ آسمانى، من آبوتر

پدر گفته آه تو حالا اسيرى

برايت در دل من هست جايى

مثل گل، مثل بهار

باز بويت مى آنم

لابه لاى عكسها

جستجويت مى آنم

باز هم صدها سؤال

مى آنم از مادرم

شاد مى خندد به من

عكسِ بالاى سرم

ناگهان انگشت تو

نرم بر دَر مى زند

گوش ها پر مى شود

باز هم از صحبتت

بوسه باران مى شود

آسمانِ صورتت

لاى در وا مى شود

خانه زيبا مى شود

دَفترم با دست تو

امشبى پيشم بمان

خانه ديشب شد بهار

شد پر از عطر اميد

بر سرم جا مانده است

من توى اتاِ آوچك خود

يك جبهه خوب جَنگ دارم

اما عوضِ گلوله و تانك

يك جعبه مداد رَنگ دارم

در قلبِ سفيد دفترِ خود

نقاشى جنگ مى آشم من

در باغچه بزرگ سنگر

گلهاى قشنگ مى آشم من

در جبهه آوچكِ اتاقم

خمپاره و موشكى ندارم

چون خوبم و مهربانم و جنگ

با هيچ عروسكى ندارم

در جبهه من، به قول مامان

هر روز بهار سبز و عيد است

بر تاقچه قشنگِ خانه

عكس دو آبوترِ شهيد است

پرواز دو تا آبوترم را

مردم همه خوب مى شناسند