برف گل ياس ( براي بچه هايي كه در سنگر مدرسه پرواز كردند )

باز هم مدرسه آوچكِ ما

ياد غمهاى بزرگش افتاد

دفتر خاطره ام غمگين است

شده بى حوصله ، آم حرف مداد

باز در باغچه تخته سياه

مى نويسد گچ آوچك بى تاب

توى گهواره آغوشم باز

مى آند گريه عروسك بى تاب

باز بر سينه ديوار شكفت

عكس پروانه و الهام و هدى

ياد آن روز آه بمباران شد

شهر ما ، مدرسه آوچك ما

باز هم عطر شهيدان پيچيد

آسمان هم شده چشمش اشكى

صورتِ بچه فرشته خيس است

مثل يك دسته آبوتر ، دلمان

باز از شوِ پريدن پُر شد

باز پرواز قشنگى آرديم

بالمان نيز همان چادر شد

ياآريم دلم آمد لبِ حوض

نوآش از قصه پرواز پُر است

آسمان ، مدرسه دوّم ماست

باز هم برفِ گل ياس نشست

بر سر مدرسه آوچكِ ما

ميز اول ،گُلِ سرخى روييد

جاى پروانه و الهام و هُدى