من تلاش ميكنم پس هستم

 ما چشيديم از غم و تنهايى يلداى دوش

تا رسيديم اين چنين اندر خم فرداى دوش

از ره رندى رسيدم زاهد پشمينه پوش

كو ربود آن نرگس و آلاله‏ى زيباى دوش

دى بگفتا مى‏رسد دنياى بى‏فردا به هوش

برحذر باش از مى مستانه‏ى يغماى دوش

كور بادا چشم سر را چون نبيند آفتاب

چشم دل هر لحظه بيند منظر ميناى دوش

آتشم خاكسترى را طالبم بهر وجود

تا كه نامحرم نبيند ناله و گرماى دوش

بين خال و خاك و خاكستر دلا فرقى نبود

در نگاه مردم افتاده‏ى شيداى دوش

چاره‏اى باصر مبادا بر دل غمديدگان

بذر نوميدى بكاريم از دل تنهاى دوش

 به چمن گو چو مرا گشته ملال از كوثر

آرزويست تو را خواب و خيال از كوثر

بندم از پا بگشا جام مرامم بده دوست

تا كه نوشند تو را ز آب زلال از كوثر

جرعه‏اى ده كه به پا خيزم و با سرو بلند

به ثريا رسم از نام جلال از كوثر

من ز مسجد به طرفدارى جام آمده‏ام

كى كشم سر به سما با پر و بال از كوثر؟

بيمه‏ى زهد و خراباتى‏ام از دولت عشق

عشق بخشد به من آن نان حلال از كوثر

ساقى مى مستان را زود از سر پيمان ريز

وان آب حياتت را بهر گِل انسان ريز

هر مائده‏ى غم را كز بهر مريضان است

از جام حبيبان گير وز دست طبيبان ريز

از قدرت بى‏پايان كندر كف خود دارى

از عرش نمايان ساز بر فرش ضعيفان ريز

يا رب به ثنا گويان آن وعده و آيت را

بفرست ز پيغامى زو از دل باران ريز

گر مصلحت است جانا بر دامن هر دانا

علم و ادب و عرفان در عالم امكان ريز

فتنه كرديد از طمع كارى بچسبانيد به سبز

پيكر نجواى دوران را بخوابانيد به سبز

قبله عالم سياه و شال درويشان سياه

كعبه و پيمانه را امشب بگردانيد به سبز

از جبينم هر دم آيد خون به جاى آب درد

خون ما را با شقايق‏ها بيالائيد به سبز

در چمنزار آخرين بار صحبت از سبزى نبود

اين گره‏هاى من و او را بچسبانيد سبز

گشتم اندر واژه‏اى در باب عرفان دربدر

هر كه را ديدم بجز درويش و مستان دربدر

در ميان حلقه هم درويش و هم مست حاضرند

يوسفى هم در پى يعقوب و كنعان دربدر

نى به دف گويد بيا چنگى به دلها افكنيم

دف به نى گويد چه سودى دل مگردان دربدر

اى قدم‏ها برنگيريد از سر كويش كه من

گرچه عاصى گشتم اينك در پى نان دربدر

ذكر هو در خانقاه و ذكر مى‏ در ميكده

صوفى و خمار و عارف گشته اينسان دربدر

خرقه و زنّار زاهد دختر ترسا ربود

زو سبب گرديده‏اى دل شيخ صنعان دربدر

در خراباتم كه دل‏ها را به هر سو مى‏برند

ما ز دل گرديده پنهان او ز ايمان دربدر

باصر از تن‏ها مگيرى جام عرفانى كه من

بس در اين ميخانه‏ها ديدم كه انسان دربدر

باورم نيست كه دستم نگرفت پاى دگر

رفت تنها بزند كومه‏ى خود جاى دگر

گرم از دست بيفتاد و سبويم بشكست

ساقى دهر دهد مژده به ميناى دگر

ز قرارت كه چو لبريز شد اين كاسه‏ى صبر

موعد آن روز گذشت از پى فرداى دگر

دل سودا زده‏ام دوش رها كرد رفيق

جاى ليلى بگرفت دلبر ترساى دگر

جامه‏ى زهد و ريا نيست دگر بر دل و جان

تا بيايد صُحفى از دل سيناى دگر

طمع خاك زياد است و گريزى نبود

دل ميازار كه باشد تو و دنياى دگر

گنه باصر سرگشته فقط تنهايى‏ست

يار بى‏غش بدهش رب به تمناى دگر

اى دريغا مى‏رسد بر ما دمادم پنج عصر

مى خوريم ما جاى شادى ناله و غم پنج عصر

پنج عصرم تا سحر با شام يلداها يكى است

صبح صادق بگذرد چون جام با جم پنج عصر

سوى آتش مى‏رود دلها بگو كو آب خضر؟

كو حياتى تا كه نوشم ز آب زمزم پنج عصر

اين حسادتهاى بى‏حاصل ز بد چشمان كيست؟

كان سبب از مردم آرد اشك نم نم پنج عصر

منظر چشمان او در آسمان‏ها مى‏گريست

چون كه در چشمش شبابى مى خورد سم پنج عصر

كاش از سر منزل عنقا بيايد قاصدك

باخبر باشيم از ياران افخم پنج عصر

يا رب آيا مى‏شود از حوض كوثر آب خورد؟

يا فشانى ذرّه‏اى مانند شبنم پنج عصر؟

اى باد صبا نكهت خوش گير و برم يار بيار

سبدى مشك بگير باده‏ى فرار بيار

ز تمرض همه دنبال مى و افيونند

گل بى‏خار بگير تلخه‏ى بيمار بيار

صنمى آهو چشم از بلغم دوش گريخت

ميل برگشت ندارد تو به اصرار بيار

تو كه طنّازى و من آگهم از طنّازيت

جامه‏ى تور بيفكن ز تن و خرقه‏ى ستار بيار

تو برو دختر رز بوسه‏ى تو تكراريست

ور نه يك بوسه ز خال لب غمخوار بيار

ساقيا پر شده غم در دل من مى‏بندم

راه دل را قدحم از ره نيزار بيار

ز طرب مطرب ما با دف و نى مى‏آورد

آب خضرى و بگفتيم به افطار بيار

چون نبخشيد حبيبم گنهم در را بست

لعل باصر تو ز خود نى كه ز دادار بيار

مفروش تو گندم به سر كوچه و بازار

كين دانه بيرزد به زر و سكه و دينار

چون دانه فشانى به دمن خوشه برويد

هر خوشه نه صد بلكه دهد دانه‏ى بسيار

چون زاد و ولد از گل و ريحانه جدا نيست

پس دانه‏ى گندم شود اندازه‏ى خروار

در مزرع گندم مخورى دانه‏ى حسرت

هرگز ز طمعكارى مكن دانه به انبار

دانى اى دل كه دگر جان تو درمان نشود؟

دست يزدان طلبد، راهى دونان نشود؟

بشنو پند حكيمانه كه پيران گفتند

عقل گويد كه زر و سيم تو ايمان نشود

اضطراب دل غمديده به ظاهر نبود

دل پريشان شده ار موى پريشان نشود