دوش

 ما چشيديم از غم و تنهايى يلداى دوش

تا رسيديم اين چنين اندر خم فرداى دوش

از ره رندى رسيدم زاهد پشمينه پوش

كو ربود آن نرگس و آلاله‏ى زيباى دوش

دى بگفتا مى‏رسد دنياى بى‏فردا به هوش

برحذر باش از مى مستانه‏ى يغماى دوش

كور بادا چشم سر را چون نبيند آفتاب

چشم دل هر لحظه بيند منظر ميناى دوش

آتشم خاكسترى را طالبم بهر وجود

تا كه نامحرم نبيند ناله و گرماى دوش

بين خال و خاك و خاكستر دلا فرقى نبود

در نگاه مردم افتاده‏ى شيداى دوش

چاره‏اى باصر مبادا بر دل غمديدگان

بذر نوميدى بكاريم از دل تنهاى دوش