دربدر

گشتم اندر واژه‏اى در باب عرفان دربدر

هر كه را ديدم بجز درويش و مستان دربدر

در ميان حلقه هم درويش و هم مست حاضرند

يوسفى هم در پى يعقوب و كنعان دربدر

نى به دف گويد بيا چنگى به دلها افكنيم

دف به نى گويد چه سودى دل مگردان دربدر

اى قدم‏ها برنگيريد از سر كويش كه من

گرچه عاصى گشتم اينك در پى نان دربدر

ذكر هو در خانقاه و ذكر مى‏ در ميكده

صوفى و خمار و عارف گشته اينسان دربدر

خرقه و زنّار زاهد دختر ترسا ربود

زو سبب گرديده‏اى دل شيخ صنعان دربدر

در خراباتم كه دل‏ها را به هر سو مى‏برند

ما ز دل گرديده پنهان او ز ايمان دربدر

باصر از تن‏ها مگيرى جام عرفانى كه من

بس در اين ميخانه‏ها ديدم كه انسان دربدر