من تلاش ميكنم پس هستم

مشاور شركت بيمه پارسيان

آيينه در آيينه - سيد حميدرضا برقعي

۶۹ بازديد

دانلود فايل صوتي ( 4 مگابايت )

آيينه در آيينه

شاعر : سيد حميدرضا برقعي

ناگهان قلب حرم وا شد و يك مرد جوان
مثل تيري كه رها مي شود از دست كمان

خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود
بعد يك عمر رها از قفس تن شده بود

مست از كام پدر بود و لبش سوخته بود
مست مي آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل كنده ، به او دل بسته
بر تنش دست يدالله حمايل بسته

بي خود از خود ، به خدا با دل و جان مي آمد
زير شمشير غمش رقص كنان مي آمد

آمد ، آمد به تماشا بكشد ديدن را
معني جمله در پوست نگنجيدن را

بي امان دور خدا مرد جوان مي چرخيد
زير پايش همه كون و مكان مي چرخيد

بارها از دل شب يك تنه بيرون آمد
رفت از ميسره از ميمنه بيرون آمد

آن طرف محو تماشاي علي حضرت ماه
گفت: لاحول ولاقوة الاّ بالله

مست از كام پدر، زاده ليلا ، مجنون
به تماشاي جنونش همه دنيا مجنون

مست از كام پدر ، زاده ليلا ، سرمست
پيرهن چاك و غزل خوان و سُراهي در دست

آه در مثنوي ام آينه حيرت زده است
بيت در بيت خدا واژه به وجد آمده است

رفتي از خويش ، كه از خويش به وحدت برسي
پسرم! چند قدم مانده به بعثت برسي

نفس نيزه و شمشير و سپر بند آمد
به تماشاي نبرد تو خداوند آمد

با همان حكم كه قرآن خدا جان من است
آيه در آيه رجزهاي تو قرآن من است

ناگهان گرد و غبار خطر آرام نشست
ديدمت خرم و خندان قدح باده به دست

آه آيينه در آيينه عجب تصويري
داري از دست خودت جام بلا مي گيري

زخم ها با تو چه كردند ؟ جوان تر شده اي
به خدا بيش تر از پيش پيمبر شده اي

پدرت آمده در سينه تلاطم دارد
از لبت خواهش يك جرعه تبسم دارد

غرق خون هستي و برخواسته آه از بابا
آه ، لب واكن و انگور بخواه از بابا

گوش كن خواهرم از سمت حرم مي آيد
با فغان پسرم وا پسرم مي آيد

باز هم عطر گل ياس به گيسو داري
ولي اينبار چرا دست به پهلو داري؟!

كربلا كوچه ندارد همه جايش دشت است
ياس در ياس مگر مادر من برگشته است؟!

مثل آيينه ي در خاك مكدر شده اي
چشم من تار شده ؟ يا تو مكرر شده اي؟!

من تو را در همه كرب و بلا مي بينم
هر كجا مي نگرم جسم تو را مي بينم

اربا اربا شده چون برگ خزان مي ريزي
كاش مي شد كه تو با معجزه اي برخيزي

مانده ام خيره به جسمت كه چه راهي دارم
بايد انگار تو را بين عبا بگذارم

بايد انگار تو را بين عبايم ببرم
تا كه شش گوشه شود با تو ضريحم پسرم


يك بيت پريشان - رضا جعفري

۶۸ بازديد

يك بيت پريشان

شاعر : رضا جعفري

اي شراب علوي در نامت
باده مصطفوي در جامت

چه بلندي كه نخورده است هنوز
پاي معراج كسي بر بامت

چه تجلي شده بر تو كه چنين
پلك وا كرده همه اندامت

داد من كو كه سلامي بدهد
به خداحافظي آرامت

تركي داد به پيشاني من
خشكسالي سفال كامت

به خودت خوب ببال اي آهو
شير افتاده به چنگ دامت

مثل يك بيت پريشانم كرد
وزن قافيه ي نا هنگامت

اسم تو بردم چون طوفان بود
آب آرام شود با نامت

زره و پيكرت اربا ارباست
چه مي آيد به تو اين احرامت


قنداقه خالي - شهريار

۷۳ بازديد

قنداقه خالي

شاعر : شهريار

 گشودي چشم ، در چشم من و رفتي به خواب اصغر
خداحافظ ، خداحافظ ، بخواب اصغر بخواب اصغر

بدست خود به قاتل دادمت ، هستم خجل
اما ز تاب تشنگي آسوده ‌اي از التهاب اصغر

به شب تا مادرت گيرد به بر قنداقه خاليت
بگريند اختران شب ‌ها به لالاي رباب اصغر

كبوتر گو  به نسوان مدينه با پر خونين
خبر كن آنچه بو بردند  از واي غراب اصغر

تو با رنگ پريده غرق خون ، دنيا به من تاريك
كجا ديدي شب آميزد، شفق با ماهتاب اصغر

برو سيراب شو  از جام جدّّت ساقي كوثر
كه دنيا و سرآبش را نديدي جز سراب اصغر

گلوي تشنه ي بشكافته ، بنماي با زهرا
بگو كز زهر پيكانها به ما دادند آب اصغر

الا  اي غنچه نشكفته پژمرده ، بهارت كو؟
چه در رفتن به تاراج خزان كردي شتاب اصغر

خراب از قتل ما شد  خانه دين مسلمانان
كه بعد از خانه دين هم ، جهان بادا خراب اصغر

عمو سقاي عاشورا ، خجالت دارد از رويت
كه بي دست از سر زين شد نگون پا در ركاب اصغر

به چشم شيعيانت اشك حسرت يادگار توست
بلي در شيشه ماند يادگار از گل، گلاب اصغر

الا اي لاله خونين چه داغي آتشين داري
جگرها مي كني –تا دامن محشر كباب اصغر

تو آن ذبح عظيم استي كه قرآن شد بدو ناطق
الا اي طلعت تأويل آيات كتاب اصغر

خدا چون پرسد  از حق رسول و آل در محشر
نميدانم چه خواهد داد؟ اين امت جواب اصغر

زيارت خواهد و فيض شفاعت «شهريار» از تو
دعاي شيعيان كن از شفاعت مستجاب اصغر


ويژه نامه محرم - خيمه گاه هفتم - حضرت علي اصغر (ع)

۶۹ بازديد

در هفتمين روز از ايام محرم ، منتسب به حضرت علي اصغر (ع) ، اشعاري از شاعران معاصر كشورمون رو براي شما بازديدكنندگان عزيز آماده كرده ايم

اميدواريم كه از خواندن اشعار لذت ببريد

قنداقه خالي - شهريار

سر وقت - رضا جعفري

استاد عشق - نيّر تبريزي

بس كن رباب - حسن لطفي

خضر تشنه كام - وحيد قاسمي

ماهي قرمز شده - مهدي رحيمي

كار علي اكبري - علي اكبر لطيفيان

رودها به لبان تو مي رسند - رضا اسماعيلي


رودها به لبان تو مي رسند

۶۷ بازديد

رودها به لبان تو مي رسند

شاعر : رضا اسماعيلي

يا تو، رودها به لبان تو مي‌رسند
آيينه‌ها،به نام و نشان تو مي‌رسند

طعم لبان ترد تو را تشنه است آب
درياچه‌ها به فصل لبان تو مي‌رسند

رندان تشنه لب كه تويي خضر راهشان
پشت عطش،به آب روان تو مي‌رسند

در كربلاي خون و خطر ، اي پناه عشق!
آزادگان ، به خط امان تو مي‌رسند

"هو" مي‌چكد ز حنجره‌ات ، اي اذان سرخ !
خون جامگان ، به بوي اذان تو مي‌رسند

گفتي " فيا سُيوف خُذيني" به بزم عشق
شش ماهه مرد ! دل شدگان تو مي‌رسند

آمد ز راه حرمله و آسمان شكافت
خيل فرشتگان ، نگران تو مي‌رسند

با حنجر نشسته به خون ، گفته‌اي اذان
دل برده‌اي - قسم به خدا - از فرشتگان


كار علي اكبري - علي اكبر لطيفيان

۷۰ بازديد

كار علي اكبري

شاعر : علي اكبر لطيفيان

 همين كه دو تايي به ميدان رسيدند
روي دست خورشيد، شش ماه ديدند

به والله كارش علي اكبري بود
اگر چه علي اصغرش آفريدند

سرش را روي شانه بالا گرفته ست
كسي را به اين سر بلندي نديدند

از اين سمت، علي كه جلوتر مي آمد
از آن سمت ، لشگر ، عقب مي كشيدند

همين كه گلوي خودش را نشان داد
تمامي دل ها به رايش طپيدند

پدر گردنش كج ؛ پسر گردنش كج
چقدر اين دو از هم خجالت كشيدند!

لب كوچكش خشك و حلقوم او خشك
چه راحت گلوي علي را بريدند

عبا گرچه نگذاشت زن ها ببينند
صداي كف و سوت را كه شنيدند


بس كن رباب - حسن لطفي

۶۶ بازديد

بس كن رباب

شاعر : حسن لطفي

 بس كن رباب نيمه اي از شب گذشته است
ديگر بخواب نيمه اي از شب گذشته است

كم خيره شو به نيزه ، علي را نشان نده
گهواره نيست دست خودت را تكان نده

با دست هاي بسته مزن چنگ بر رُخت
با ناخن شكسته مزن چنگ بر رُخت

بس كن رباب حرمله بيدار مي شود
سهمت دوباره خنده انظار مي شود

ترسم كه نيزه دار كمي جابجا شود
از روي نيزه رأس عزيزت رها شود

يك شب نديده ايم كه بي غم نيامده
ديدي هنوز زخم گلو هم نيامده

گرچه اميد چشم ترت نا اميد شد
بس كن رباب يك شبه مويت سپيد شد

پيراهني كه تازه خريدي نشان مده
گهواره نيست دست خودت را تكان مده

با خنده خواب رفته تماشا نمي كند
مادر نگفته است و زبان وا نمي كند

بس كن رباب زخم گلو را نشان مده
قنداقه نيست دست خودت را تكان مده

ديگر زيادت اين غم سنگين نمي رود
آب خوش از گلوي تو پائين نمي رود

بس كن ز گريه حال تو بهتر نمي شود
اين گريه ها براي تو اصغر نمي شود


سر وقت - رضا جعفري

۷۸ بازديد

سر وقت

شاعر : رضا جعفري

 وقتش رسيده است كه پر در بياوري
از راز خنده ي همه سر در بياوري

وقتش رسيده است كه با روضه هاي خشك
اشكي ز چشم چند نفر در بياوري

وقتش رسيده است كه موسي شوي و باز
از نيل تا فرات جگر در بياوري

خود را به روي تيغ كشاندي كه جنگلي
از زير دست هاي تبر در بياوري

تو يك تنه حريف همه مي شوي و بس
از اين قماط ، دستي اگر در بياوري

تو از نوادگان مسيحي ،‌بعيد نيست
از خاك ،‌مشك تازه و تر در بياوري

در اين كوير خار گل انداخت گونه ات
گفتي كمي اداي پدر در بياوري

لب ميزني به هم كه بخواني ترانه اي
اشكي به اين بهانه مگر در بياوري


استاد عشق - نيّر تبريزي

۸۱ بازديد

استاد عشق

شاعر : نيّر تبريزي

 كودكي در عهد مهد استاد عشق                            داده پيران كهن را ياد عشق

طفل خرد اما بمعني بس سترك                             كز بلندي خرد بنمايد بزرگ

خودكبير است ارچه بنمايد صغير                              در ميان شعبه سياره تير

عشق را چون نوبت طغيان رسيد                            شد سوي خيمه روان شاه شهيد

ديد اصغر خفته در حجر رباب                                   چون هلالي در كنار آفتاب

چهره كودك چو دردي برگ بيد                                 شير در پستان مادر ناپديد

با زبانحال آن طفل صغير                                         گفت با شه كي امير شير گير

جمله را دادي شراب از جام عشق                          جز مرا كمتر نشد زان كام عشق

گرچه وقت جانفشاني دير شد                                مهلتي بايست تا خون شير شد

زان مِي ايي كز وي چو قاسم نوش كرد                     نوعروس بخت در آغوش كرد

زان مِي اي كاكبر چو رفت از وي ز پا                         با سرآمد سوي ميدان وفا

جرعه‌اي از جام تير و دشنه‌ام                                 در گلويم ريز بس كه تشنه‌ام

شه گرفت آن طفل مه اندر كنار                               يافت در وي در دل دريا قرار

آري آري مه كه شد دورش تمام                              در كنار خور بود او را مقام

برد آن مه را بسوي رزمگاه                                     كرد رو با شاميان رو سياه

گفت كاي كافر دلان بد سگال                                  كه برويم بسته‌ايد آب زلال

گر شما را من گنهكارم به پيش                               طفل را نبود گنه در هيچ كيش

آب ناپيدا و كودك ناصبور                                         شير از پستان مادر گشته دور

زين فراتي كه بود مهر بتول                                     جرعه‌اي بخشيد بر سبط رسول

شاه در گفتار و كودك گرم خواب                              كه ز نوك ناوكش دادند آب

در كمان بنهاد تيري حرمله                                     او فتاد اندر ملائك غلغله

رست چون تير از كمان شوم او                                پر زنان بنشست بر حلقوم او

چون دريد آن حلق تير جانگداز                                 سر ز بازوي يدالله كرد باز

تا كمان زه خورده چرخ پير را                                    كس نديده دونشان يك تير را

تير كز بازوي آن سرور گذشت                                  بر دل مجروح پيغمبر گذشت

نوك تير و حلق طفل ناتوان                                     آسمانا واژگون بادت كمان

شه كشيد آن تير و گفت اي داورم                            داوري خواه از گروه كافرم

نيست اين نوباوه پيغمبرت                                      از فصيل ناقه كمتر در برت

شه ببالا مي‌فشاند آن خون پاك                             قطره‌اي زان برنگشتي سوي خاك

بنگريد آن مرغ دست آموز عرش                               كه چسان در خون همي غلطد بفرش

اين نگارين خون كه دارد بوي طيب                           تحفه‌اي سوي حبيب است از جيب

در ربائيد اين نگار پاك را                                         پرده گلناري كنيد افلاك را

در ربائيد اين گهرهاي ثمين                                     كه نيايد دانه‌اي زان بر زمين

قطره‌اي زين خون اگر ريزد بخاك                               گردد عالم گير طوفان هلاك

تير خورده شاهباز دست شاه                                 كرد بر روي شه آسيمه نگاه

غنچه لب بر تبسم باز كرد                                      در كنار باب خواب ناز كرد

وان گشودن لب به لبخند از چه بود                          وان نثار شكر و قند از چه بود

پس ندا آمد بدو كاي شهريار                                   اين رضيع خويش را بر ما گذار

تا دهيمش شير از پستان حور                                خوش بخوابانيمش اندر مهد نور

پس شه آن دُرّ ثمين در خاك كرد                             خاك غم بر تارك افلاك كرد

آري آري عاشقان روي دوست                                 اينچنين قرباني آرند سوي دوست

                           اندر آن كشور كه جاي دلبر است                            

نه حديث اكبر و نه اصغر است


خضر تشنه كام - وحيد قاسمي

۷۶ بازديد

خضر تشنه كام

شاعر : وحيد قاسمي

 برنيزه روي پاي خودت ايستاده اي
مردي شدي، براي خودت ايستاده اي

مثل بزرگهاي قبيله چه با غرور!
بر پاي ادعاي خودت ايستاده اي

شانه به شانه ي همه سرهاي قافله
همراه مقتداي خودت ايستاده اي

تو پا به پاي اكبر و عباس بر سنان
تنها به اتكاي خودت ايستاده اي

ذبح عظيم، بت شكن، پير كربلا
در وادي مناي خودت ايستاده اي

اي خضرتشنه كام، دراين گوشه ي كوير
بر چشمه ي بقاي خودت ايستاده اي

ما بين ناقه هاي من و عمه زينبت
در مروه و صفاي خودت ايستاده اي

رأست چگونه بر سر ني بند مي شود!؟
بي شك تو با دعاي خودت ايستاده اي

در آسمان ابري سنگ و كلوخ شهر
با سعي بالهاي خودت ايستاده اي

پيش سپاه ابرهه ي عابران شام
مانند كعبه جاي خودت ايستاده اي

من را دعا كن از سر ني، كودك رباب
در محضر خداي خودت ايستاده اي