من تلاش ميكنم پس هستم

گلي در دامن هستي چو خاشاك

                           عمر خود را به تباهي سركرد

لحظه لحظه بگذشت از عمرش

                          چو خزان رفت و عذاب از بر كرد

هرگلي عطر و نمايي دارد

                           واي بر من كه زمان خوارم كرد

هر وطن تهفه خود را دارد

                           بخت من تهفه غم را عقد كرد

در جهان من و تو.اي مهربان

                           تو سواري و مرا مركب كرد

در جهان هيچ گلي رخشان نيست

                           چون بشر آيينه را خلقت كرد

گر تو گل باشي من شمع وجود

                          غم پروانه چه كس باور كرد

               غم پروانه چه آسان باشد......

سارو بلبل جمله برروي درختان شادند

بشر اهل طمع بين همه را در بند كرد

در فرا پرده اسرار نماند ماهي

بين خداراكه يوسف زچهش بيرون كرد

عمر من رفت و خزان حاصل شد

اين خزان است كه دلم ويران كرد.

حاصل عمر تبه شد به يقين        عاقبت كار مرا

توشه عمر تهي گشت و حرامي بسيار

اخرت امد و حال من بي دين ببين

دينداران نه همان اهل نمازند فقط

عمل صالح انان تو ببين

من نخواندم نمتزي و نرفتم به صراط

قبله را ديدم و رفتم سود الات زمين

دائم اخمر و گنه كار منم

هيچ نيكي ننمودم به زمين

هيچ كاري نكردم هرگز

كه كنند اهل نماز وديندار

                     عاقبت حال من و سيره انان تو ببين

اهل محراب چه ها كردند و چه

قصر فرعون بسازند و سرا

مال ايتام بخوردند چو چرا

هر دو دست و كمي از ژا بنهند در اغل

بدهند مال يتيمان به ربا

سرخي شمس برغتند محراب

                               كه خدا يا تو ببخش و تو ببين

انكه ميسازد سرايي به حلال

همه گويند به دزدي نه جبين

لكن ان قصر نشين ان فرعون

شود اهل كرم و ياور و عون

حال اي اهل خرد اي دانا

عمل ما و ربا خواري فرعون ببين

همه در رخت ملائك زنده

ليك در دامن حق كفر ثناگو بكنند.

درغروبي بي نفس

در ميان يك قــــفس

با دلي دور از  هوس

لحظه بـــي داد رس

من تو را خواهم ديد

در شبي تاريك و تار

در هيا هوي ســـكوت

در   سحر با بايك اذان

با نوايـــي پر ز شـــــور

من تورا خواهم خواند

اي تو معناي وجــــود

بي تو من بي تارو پود

اي تو هر هست نبود

اي تـــو اسماء كـــبود

اي تو آن يــار   ودود

من تو را   مـيخواهم

گاه آبـــــم گه سراب

وقت بيداري و  خواب

اي تو لعل هر  شراب

اندر آن دريــــــــاي دل

دل پر دردم بياب

ربنا

غمكده دل مرا سوي تو آورد امــــشب

روز اندر گنه و سوي تو آيد     امـــشب

هرزبان توي جهان ذكر تو داردامـــشب

هرگلي غنچه خود با تو شكافد امشب

هر دري سوي رخت باز بگردد امـــشب

غم و اندوه كنار و همه شادند امـــشب

آمده سوي تو مهتر به كسانت امــشب

مطربان ره تو    هلهله دادند     امــشب

جمله عالم همه در حال نمازند امــشب

همه افلاك و ملك سجده كناند امــشب

آخر امشب سوي معراج محمد امــشب

چهره ام را چون اناري خونين

با تلنگرهاي غم با صدايي نرمين

سرخ كردم.

چشم هايم آنهمه اشكم را

با غمي از ياران به گريبان بردم

خيس شد رفت و بشست

آنچه در دل جاريست

و طلوعي ديگر در ميان ابري

همه گان را مبهوت.

باز هم چهره ام راچون اناري خونين

به اميد روزي كه تو باشي بامن.

با تمناي وجود باعذابي بس سخت

بازهم ســــــــــــرخ كــــــــــــــــردم

خنده ها گر جاريست سد اشكم باشد

اشك گر جاري شدناگهان سيلي شد

هيچ سدي نتوانسد اشكم باشد

خنده ام گـــــــــــر جـــــاريست

گــــــــريه را خواهم كشت

و تو را خواهم ديد

وبگويم رازش

كه چگونه با چه

چــهــره چرده خويش چون اناري

خونين با چه ســـر خش كردم.

كاشكي ميشد

همه بيان به پاي دل بشينند

كاشكي ميشد

همه نگن مثل خودم غمينند

كاشكي ميشد

كه آدما يكمي آدم باشند

بجاي دنيا و هوس

به ياد اونجا باشند

كاشكي ميشد

پرنده هاي خوش سخن

خودشونو:حتي براي لحظه اي

بجاي اوووون

پرنده كنج قفس ببينند

كاشكي ميشد اهل زمين

خداي پر مروت فقط بالا نبينند

بيان و احساسش كنند

بهش بگن اقا خدا

كاشكي ميشد.

تو اين دل در اري

به جاش يه سنگ بذاري.

آخه تموم آدما با اين دلا

واسه هم غمينند.

يادت باشه من اومدم

در زدم و تو درو وا نكردي

يادت باشه من گفتم و

حرفا مو گوش نكردي

يادت باشه هميشه تو

خنده رو گريه كردي

يادت باشه منو فقط

تو دنيا دوست ميداشتي

ولي حالا آره حالا

برام پيام گذاشتي و

گفتي به من برو ديگه.

يادت باشه گل منو

ميون خارا كاشتي

يادت باشه هرچه غمه

توي دلم انباشتي

يادت باشه تو زندگي

براي منلحظه خوش نذاشتي

كاشكي تو واسه خودم

يه بار دوسم ميداشتي

ميخوام بگم ازته دل

كاشكي گلهاي عشقمو

بجاي طاقچه نگات

ميون دل ميكاشتي

بازكن پنجره را                      دور خـــودرا بنگر

باد با تندي خشم                  ضربه ها زد بر در

باز كن پنجره را                     دور خود را بـــنگر

ضربه هاي شلاق                ميزند چنگ بر سر

چره ام خون آلود                 زخــــمها را بــــنگر

اي گل ژوليده                     چـــه براني درسر؟

باز كن پنجره را                  دور خــــــود را بنگر

توي گرماي كوير               پــــاي من را بنگــر

همه گان خاموشند           از پدر تـــــــــا مادر

باز كن پنجره را                 ظالمــــــــان را بنگر

اندكي با من باش             تـــــا ببيني خنجـــر

چه شده بر تن من           كـــه بمانده بي سر

همه جا شلاق است         از پـــــــــدر تا منبـر

هر كسي را بيني              كــرده تاجي بر سر

چيست اين قرن پليد          تــــــاج گ... بر سر

دگر آن تاج طلا                  نــــــــنمايند بر سر

باز كن پنجره را                 روز و شب را بنگـــر

همه ظلم آلود                  از پسر تــــــــا منبر

همه جا زندان است          همه جـــــا دار سر

گر زحق گويي تو             هديه دار است بر سر

به ستوه آمده اند             پــــــــــدران از منبر

جاي شلاق فريب            ماندگار است  بر سر

باز كن پنجره را.........................

به ستوه آمده ام             بـــــــاز آي اي مادر

همه جا خون جاري       نوش كـــــن اي اژدر

تو چه قلبي داري

تا به كي در لاكي

باز كن ژنجره را      شهر من را بنگر

گاه در خلوت پر ظلمت خـــــويش

با خود از نور رفيقان سخنها گويم

وز فرا سوي ندانسته خـــــــويش

خبر از نيك دلان مــــــي جــــــويم

گاه در كالبـــــــــدم ليــــك بـــــرون

با خودم ليك ندانسته سخن مي گويم

از سرا پــــرده پـــــــر  راز جــــــهان

بـــا خــــودم ضرب مــــثـــل ميگويم

دوستانـــــــم همه بـــــا رنــــگ اخو

دشمنم پشت سر و خنده كنان در رويم

گاه در حسرت يـــــك دشــــــمن دد

گــــــــاه در بين رفيقان رفيقي جويم

وقتي كه دل مي گيره

آرزوها مي ميره

وقتي كه دل مي گيره

بهشت براش كويره

وقتي كه دل ميگيره

آدم مثل اسيره

جوون پر طراوت

مثال مرد پيره

وقتي كه دل ميگيره

دنياي پر هياهو

با همه قشنگيش

چون قفس يه شيره