رفيق

گاه در خلوت پر ظلمت خـــــويش

با خود از نور رفيقان سخنها گويم

وز فرا سوي ندانسته خـــــــويش

خبر از نيك دلان مــــــي جــــــويم

گاه در كالبـــــــــدم ليــــك بـــــرون

با خودم ليك ندانسته سخن مي گويم

از سرا پــــرده پـــــــر  راز جــــــهان

بـــا خــــودم ضرب مــــثـــل ميگويم

دوستانـــــــم همه بـــــا رنــــگ اخو

دشمنم پشت سر و خنده كنان در رويم

گاه در حسرت يـــــك دشــــــمن دد

گــــــــاه در بين رفيقان رفيقي جويم