من تلاش ميكنم پس هستم

فرض كن پاك كني برداشتم
و نام تو را
از سر نويس ِ تمام نامه ها
و از تارك ِ تمام ترانه ها پاك كردم!
فرض كن با قلمم جناق شكستم!
به پرسش و پروانه پشت كردم
و چشمهايم را به روي رويش ِ رؤيا و روشني بستم!
فرض كن ديگر آوازي از آسمان ِ بي ستاره نخواندم،
حجره ي حنجره ام از تكلم ترانه تهي شد
و ديگر شبگرد ِ كوچه ي شما،
صداي آواز هاي مرا نشنيد!
بگو آنوقت،
با عطر ِ آشناي اين همه آرزو چه كنم؟
با التماس اين دل ِ در به در!
با بي قراري ٍ ابرهاي باراني...
باور كن به ديدار ِ آينه هم كه مي روم،
خيال ِ تو از انتهاي سياهي ِ چشمهايم سوسو مي زند!
موضوع دوري ِ دستها و ديدارها مطرح نيست!
همنشين ِ نفسهاي من شده اي! خاتون!
با دلتنگي ِ ديدگانم يكي شده اي!●

آنقدر بي خيال از بازنگشتنت گفتي،
كه گمان كردم سر به سر ِ اين دل ِ‌ساده مي گذاري!
به خودم گفتم
اين هم يكي از شوخي هاي شاد كننده ي توست!
ولي آغاز ِ آواز ِ بغض ِ گرفته ي من،
در كوچه هاي بي دارو درخت ِ خاطره بود!
هاشور ِ اشك بر نقاشي ِ چهره ام
و عذاب ِ شاعر شدن در آوار هر چه واژه ي بي چراغ!
ديروز از پي ِ گناهي سنگين، گذشته را مرور كردم!
از پي ِ تقلبي بزرگ، دفاترِ دبستان را ورق زدم!
بايد مي فهميدم چرا مجازاتم كرده اي!
شايد قتل ِ مورچه هايي كه در خيابان
به كف ِ كفش ِ من مي چسبيدند،
اين تبعيد ناتمام را معنا كند!
ا شيشه اي كه با توپ ِ سه رنگ ِ من،
در بعدازظهر تابستان ِ هشت سالگي شكست!
يا سنگي كه با دست ِ من
كلاغ ِ حياط ِ خانه ي مادربزرگ را فراري داد!
يا نفري ِ ناگفته ي گدايي، كه من
با سكه ي نصيب نشده ي او براي خودم بستني خريم!
وگرنه من كه به هلال ابروي تو،
در بالاي آن چشمهاي جادويي جسارتي نكرده ام!
امروز هم به جاي خونبهاي آن مورچه ها،
ده حبه قند در مسير ِ مورچه هاي حياطمان گذاشتم!
براي آن پنجره ي قديمي شيشه ي رنگي خريدم!
يك سير پنير به كلاغ خانه ي مادربزرگ
و يك اسكناس ِ سبز به گداي در به در ِ خيابان دادم!
پس تو را به جان ِ جريمه ي اين همه ترانه،
ديگر نگو بر نمي گردي!●

يادم نرفته است!
گفتي : از هراس ِ باز نگشتن،
پشتِ سرم خاكاب نكن!
گفتي : پيش از غروب ِ بادبادكها برخواهم گشت!
گفتي: طلسم ِ تنهاي ِ تو را،
با وِردي از اُراد ِ آسمان خواهم شكست!
ولي باز نگشتي
و ابر ِ بي باران اين بغضهاي پياپي با من ماند!
تكرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند!
بي مرزي ِ اين همه انتظار با من ماند!
بي تو،
من ماندم و الهه ي شعري كه مي گويند
شعر تمام شعران را انشاء مي كند!
هر شب مي آيد
چشمان ِ منتظرم را خيس ِ گريه مي كند
و مي رود!
امشب، اما
در ِ اتاق را بسته ام!
تمام پنجره ها را بسته ام!
حتا گوشهايم را به پنبه پوشانده ام،
تا صداي هيچ ساحره اي را نشنوم!
بگذار الهه ي شعر،
به سروقت ِ شاعران ِ‌ديگر ِ اين دشت برود!
مي مي خواهم خودم برايت بنويسم!
مي بيني؟ بي بي ِ دريا!
ديگر كارم به جوانب ِ جنون رسيده است!
مي ترسم وقتي كه - گوش ِ شيطان كر! -
از اين هجرت ِ بي حدود برگردي،
ديگر نه شعري مانده باشد،
نه شاعري!
كم كم ياد گرفته ام به جاي تو فكر كنم،
به جاي تو دلواپس شوم،
حتا به جاي تو بترسم!
چون هميشه كنار ِ مني!
كنارمي، اما...
صد داد از اين «اما»!●

ديگر ساعي بر دست ِ من نخواهي ديد!
من بعد عبور ِ ريز ِ عقربه ها را مرور نخواهم كرد!
وقتي قراري ما بين ِ نگاه ِ من
و بي اعتنايي نگاه ِ تو نيست،
ساعت به چه كار ِ من مي آيد؟
مي خواهم به سرعت ِ پروانه ها پير شوم!
مثل ِ همين گل ِ سرخ ِ ليوان نشين،
كه پيش از پريروز شدن ِ امروز
مي پژمرد!
دوست دارم كه يك شبه شصت سال را سپري كنم،
بعد بيايم و با عصايي در دست،
كنار خياباني شلوغ منتظرت شوم،
تا تو بيايي،
مرا نشناسي،
ولي دستم را بگيري و از ازدحام ِ خيابان عبورم دهي!
حالا مي روم كه بخوابم!
خدا را چه ديده اي!
شايد فردا
به هيئت پيرمردي برخواستم!
تو هم از فردا،
دست ِ تمام پيرمردان ِ وامانده در كنار ِ خيابان را بگير!
دلواپس نباش!
آشنايي نخواهم داد!
قول مي دهم آنقدر پير شده باشم،
كه از نگاه كردن به چشمهايم نيز،
مرا نشناسي!
شب بخير!●

گفتي : سالهاي سرسبزي ِ صنوبر را،
فداي فصل ِ سرد ِ فاصله مان نكن!
من سكوت كردم!
گفتي : يك پلك نزده،
پرنده ي پندارم
از بام ِ خيال تو خواهد پريد!
من سكوت كردم!
گفتي : هيچ ستاره اي،
دستاويز ِ تو در اين سقوط ِ بي سرانجامم
نخواهد شد!
من سكوت كردم!
گفتي: دوري ِ دستها و همكناري ِ دلها،
تنها راه ِ رها شدن است!
من سكوت كردم!
گفتي : قول مي دهم هر از گاهي،
چراغ ِ ياد ِ تو را در كوچه ي بي چنار و چلچله
روشن كنم!
من سكوت كردم!
سكوت كردم ، اما
ديگر نگو كه هق هق ِ ناغافلم را
از آنسوي صراحت ِ سيم و ستاره نشنيدي!●

دستم نه،
اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو مي لرزد!

نمي دانم چرا
وقتي به عكس ِ سياه و سفيد اين قاب ِ طاقچه نشين
نگاه مي كنم،
پرده ي لرزاني از باران و نمك
چهره ي تو را هاشور مي زند!
همخانه ها مي پرسند:
اين عكس كوچك ِ كدام كبوتر است،
كه در بام تمام ترانه هاي تو
رد ِ پاي پريدنش پيداست؟
من نگاهشان مي كنم،
لبخند مي زنم
و مي بارم!

حالا از خودت مي پرسم! عسلبانو!
آيا به يادت مانده آنچه خاك ِ پُشت ِ پاي تو را
در درگاه ِ بازنگشتن گِل كرد،
آب ِ سرد ِ كاسه ي سفال بود،
يا شوآبه ي گرم ِ نگاهي نگران؟
پاسخ ِ اين سؤال ِ ساده،
بعد از عبور ِ اين همه حادثه در ياد مانده است؟
كبوتر ِ باز برده ي من!●

در حواشي شعرهايم،
هميشه طنين ِ ممتد ِ طعنه را شنيده ام!
كه : شاعران از فتح ِ قله هاي قيود و قافيه بازآمده اند
و تو گريه هاي مكرر خود را ترانه مي نامي؟
اگر اينگونه بود،
هر كودكي شاعر و هر انشاي كودكانه
همنام ِ ترانه بود!
مي شناسم اين اهالي ِ همهمه را!
در عبور از معابر ِ باد،
شاعران ِ بسياري را ديده ام!
شاعراني كه به لطف ِ عينكهاشان شاعر شدند!
شاعراني كه مويشان را از وسط فرق مي گرفتند،
تا شاعر تر شوند!
شاعراني كه گفتند : « - ساده ايم! » و ساده نبودند!
گفتند : « - عاشقيم! » و عاشق نبودند!
گفتند : « - به رسم آينه رفتار مي كنيم! »
ولي آينه ها را شكستند
و تنها از طراوت ِ تن ها ترانه نوشتند!
باور كن راضي به گشودن ِ درگاه ِ گرد گرفته ي شان نيستم.
اما ببين چگونه پاپيچ ِ اين پاي پياده مي شوند!
هر چند،
آنها كه از خطوط ِ خوابهاي من خبر ندارند!
آنها كه تابحال،
جز خواب ِ چراغ سبز ِ چهارراه ِ خيابانشان،
خوابي نديده اند!
بگذار دلشان به همين هفته هاي همهمه خوش باشد!
وقتي نام ِ زغفران مي شايد،
آنها به ياد ِ شله زرد مي افتند!
هيچ شاعري در دفتر ِ شعر ِ خود ننوشت:
زعفران گل ِ زيبايي ست!
از ضمير ِ زنگار بسته شان
به جز تكرار ِ طعنه و ترديد
انتظاري نمي رود!
بگذار ندانند كه رگبار ِ گريه هاي من،
از كجاي آسمان آب مي خورد!
ولي مي خواهم تو بداني! گُلم!
مي خواهم تو بداني!
پدر بزرگم هميشه مي گفت
وقتي شبانه به كابوس ِ بي نور ِ كوچه مي روي،
براي فار از زواياي ترس
آوازي را زمزمه كن!
من همه براي پُر كردن ِ اين خلوت ِ خالي ترانه مي خوانم!
براي تاراندن ِ ترس!
به خدا از اين كوچه هاي بي سلام،
از اين آسمان ِ بي كبوتر مي ترسم!
بامها را ببن!
ديگر كسي بادبادك نمي سازد!
در دامنه ي دست ش كودكان،
تير و كمان حرف ِ اول را مي زند!
مي ترسم از هزاره اي ديگر،
نسل ِ گلهاي سرخ منقرض شده باشد!
مي ترسم نوه هاي اين ماهي ِ سرخ هم
با خيال ش رسيدن به دريا،
دور ِ حصار ِ همين حوض ِ نيمه پُر
بچرخند و ُ
پير شوند و ُ
بميرند!
مي ترسم تو نيايي و من،
تا هميشه همسايه ي اين سايه هاي سرشكسته شوم!
مي ترسم!در قيد و بند ِ تكميل ترانه هم نيستم!
مي دانم كه دنيا شبيه ترانه هايم نيست!
تنها براي دوري ِ دستهايمان زمزمه مي كنم!
حالا اگر اين طايفه ي بي ترانه را
تحمل شنيدن ِ آوازهاي من نيست،
اين پهنه ي پنبه زار و اين گودال ِ گوشهايشان!
بگذار به غيبت قافيه هايم مُدام نق بزنند!
بگذار از غربال ِ نازادگان بگذرم!
بگذار جز تو كسي شاعرم نداند!
مگر چه مي شود؟
اصلاً دلم نمي خواهد به وقتِ رفاقتم با قلم شاعر باشم!
مي خواهم در خيابان شاعر باشم!
وقتي راه مي روم،
آواز مي خوانم،
گريه مي كنم!
وقتي گربه ي گرسنه ي كوچه را،
به نان ِ نوازشي سير مي كنم!
مي خواهم آواز ِ دُهُل را از نزديك بشنوم!
مي خواهم تمام رودها را تا سرچشمه شان شنا كنم!
مي خواهم تمام فانوسهاي فاصله را روشن كنم!
مي خواهم يك بار،
فقط يك بار ترانه اي به سادگي ِ سكئت ِ كودكان بنويسم!
آنوقت دفترم را ببندم،
بيايم روي همان نيمكت ِ سبز ِ انتظار بنشينم،
صداي پاي تو را از پس ِ پرچين ِ پارك بشنوم،
چهره ات را در ظهرهاي دور ِ آن پائيزِ خوب بخاطر بياورم
و بميرم!
به همين سادگي!
ساده بودن را از پري ِ كوچكي آموخته ام،
كه با بوسه اي مي مُرد و با بوسه اي به دنيا مي آمد!
اما در اين ميان رازي هست.
كه تنها تو از زواياي آن با خبري!
بگو بدانم! بي بي باران!
گرماي ناب ِ دومين بوسه ي معجزه، آيا
بر گونه هاي خيس ِ گريه ي من
خواهد نشست؟●

شكايت نمي كنم، اما
آيا واقعاً نشد كه در گذر ِ همين هميشه ي بي شكيب،
دمي دلواپس ِ تنهايي ِ دستهاي من شوي؟
نه به اندازه تكرار ِ ديدار و همصدايي ِ نفسهامان!
به اندازه زنگي...
واقعاً نشد؟
واقعاً انعكاس ِ سكوت،
تنها حاصل ِ فرياد ِ آن همه ترانه
رو به ديوار ِ خانه ي شما بود؟
نگو كه نامه هاي نمناك ِ من به دستت نرسيد!
نگو كه باغجه ي شما،
از آوار ِ آن همه باران
قطعه اي هم به نصيب نبرد!
نگو كه ناغافل از فضاي فكرهايت فرار كردم!
من كه هنوز همينجا ايستاده ام!
كنار همين پارك ِ بي پروانه
كنار همين شمشادها، شعرها، شِكوه ها...
هنوز هم فاصله ي ما
همان هفت شماره ي پيشين است!
ديگر نگو كه در گذر ش گريه ها گُمش كردي!
نگو كه نشاني كوچه ي ما را از ياد بردي!
نگو كه نمره ِ پلاك ِ غبار گرفته ي ما،
در خاطرت نماند!
آيا خلاصه ي تمام اين فراموشي هاي ناگفته،
حرفي شبيه « دوستت نمي دارم» تو
در همان گفتگوي دور ِ گلايه و گريه نيست؟●

به نقطه اي نامعلوم كه خيره مي شوي،
تمام ش ستاره هاي آسمان
بر سرم شهاب مي شوند!
بيا لحظه اي به طعم ِ شير ِ مادرانمان بينديشيم!
به سر براهي ِ سايه هاي همسايه!
به كوچ ِ كبوتر،
به فشفشه هاي خاموش،
به ونگ ونگ ِ نخست و بنگ بنگ ِ آخرين...
هر دو سوي ِ چوب ِ زندگي خيس ِ گريه است!
فرقي ميان زادن ِ نوزاد و پاره كردن ِ پيله و رسيدن سيبها نيست!
كسي صداي پروان ها را نمي شنود،
وقتي با سوزن ِ ته گرد
به صليبشان مي كشند!
كسي گريه درخت را
به وقت ِ چيدن ِ سيبهايش نمي بيند!
ولي يك روز،
يك روز ِ خدا
چشمها بيدار و گوشها شنوا مي شوند،
هيچ دستي براي شكار پروانه ها تور نمي بافد،
سيبهاي رسيده از درخت مي افتند
و تو ديگر،
به آن نقطه تار ِ نامعلوم،
خيره نمي شوي!●

گفتم : كبوتر ِ بوسه!
گفتي : پَر!
گفتم ‍: گنجشك ِ آن همه آسودگي!
گفتي : پَر!
گفتم : پروانه پرسه هاي بي پايان!
گفتي : پَر!
گفتم : التماس ِ علاقه،
بيتابي ِ ترانه،
بيداري ِ بي حساب!
نگاهم كردي!
نه انگشتت از زمين ِ زندگي ام بلند شد،
نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر كشيد!
سكوت كردي كه چشمه ي شبنم،
از شنزار ِ انتظار من بجوشد!
عاشقم كردي! همبازي ِ ناماندگار ِ اين همه گريه!
و آخرين نگاه تو،
هنوز در درگاه ِ گريه هاي من ايستاده است!
حالا - بدون ِ تو!-
رو به روي آينه مي ايستم!
مي گويم: زنبور ِ گزنده ي اين همه انتظار،
كلاغ ِ سق سياه اين همه غصه!
و كسي در جواب ِ گفته هاي من «پر!» نمي گويد!
تكرار ِ آن بازي،
بدون ِ دست و صداي تو ممكن نيست!
پس به پيوست تمام ِ ترانه هاي قديمي،
باز هم مي نويسم:
برگرد!●