قول مي دهم

به نقطه اي نامعلوم كه خيره مي شوي،
تمام ش ستاره هاي آسمان
بر سرم شهاب مي شوند!
بيا لحظه اي به طعم ِ شير ِ مادرانمان بينديشيم!
به سر براهي ِ سايه هاي همسايه!
به كوچ ِ كبوتر،
به فشفشه هاي خاموش،
به ونگ ونگ ِ نخست و بنگ بنگ ِ آخرين...
هر دو سوي ِ چوب ِ زندگي خيس ِ گريه است!
فرقي ميان زادن ِ نوزاد و پاره كردن ِ پيله و رسيدن سيبها نيست!
كسي صداي پروان ها را نمي شنود،
وقتي با سوزن ِ ته گرد
به صليبشان مي كشند!
كسي گريه درخت را
به وقت ِ چيدن ِ سيبهايش نمي بيند!
ولي يك روز،
يك روز ِ خدا
چشمها بيدار و گوشها شنوا مي شوند،
هيچ دستي براي شكار پروانه ها تور نمي بافد،
سيبهاي رسيده از درخت مي افتند
و تو ديگر،
به آن نقطه تار ِ نامعلوم،
خيره نمي شوي!●