من تلاش ميكنم پس هستم

لِيلي‌ُ مجنون‌ به‌ هِم‌ رسيدن‌ !
نه‌ تو بَرگاي‌ اون‌ كتاب‌ِ كت‌ُ كلُفت‌ ،
نه‌ رو شِناي‌ اون‌ بيابوني‌ كه‌ مجنون‌ دوره‌ش‌ كرد ،
نه‌ تو كجاوه‌يي‌ كه‌ خيس‌ِ گريه‌هاي‌ لِيلي‌ بود...

لِيلي‌ُ مجنون‌ به‌ هِم‌ رسيدن‌ ،
رو يه‌ تَخت‌ِ فَنَري‌
كه‌ صداي‌ فَنَراش‌
گوش‌ِ الهه‌ي‌ عشق‌ُ كر مي‌كرد !

تقليد كارِ ميمونه‌ !
اين‌ُ همه‌ شِنُفتَن‌ !
تَك‌ْ تَك‌ِ ميمونايي‌ كه‌ اطرافِت‌ زندگي‌ مي‌كنَن‌ !
شِنُفتَن‌ُ نفهميدن‌...

واسه‌ چي‌ اين‌ جوري‌ نيگام‌ مي‌كني‌ ؟
ميدونم‌ اينجا آفريقا نيس‌ !
اينجا ايران‌ِ !
ايران‌ِ خودمون‌ !

بِلاتكليفَم‌ !
مِث‌ِ كتاب‌ِ فراموش‌ شُده‌يي‌
رو نيمكت‌ِ يه‌ پارك‌ِ سوت‌ُ كور
كه‌ بادِ ديوونه‌
نَخونده‌ وَرَقِش‌ مي‌زنه‌ !

وقتي‌ْ گورْكن‌ْ
آخرين‌ْ بيل‌ِ خاك‌ُ رو سَرَم‌ْ خالي‌ْ كنه‌ ،
زيرِ اون‌ كرباس‌ِ سفيدْ
يه‌ نَفَس‌ِ راحت‌ْ مي‌كشَم‌ُ
به‌ كرماي‌ گُشنه‌ بفرما مي‌زَنَم‌ُ
واسه‌ يه‌ خواب‌ِ بي‌دغدغه‌
آماده‌ مي‌شَم‌ْ !

بازم‌ بخون‌ !
ترانه‌ خون‌ !
باغ‌ِ حنجره‌ت‌ آباد !

تو يكي‌ از همين‌ ترانه‌ها ،
دست‌ِ حسن‌ْ كچل‌ به‌ دومَن‌ِ چل‌ْگيس‌ مي‌رسه‌ !

تو يكي‌ از همين‌ ترانه‌ها ،
ديوِ جادو دوباره‌ بَر مي‌گرده‌ تو بطري‌ُ ،
اسيرِ يه‌ چوب‌ْپنبه‌ مي‌شه‌ !

تو يكي‌ از همين‌ ترانه‌ها ،
شعله‌ها به‌ لباس‌ِ بلندِ شب‌ مي‌گيرن‌ُ
سياهي‌ رُ خاكستر مي‌كنن‌ !

تو يكي‌ از همين‌ ترانه‌ها ،
دريا از قُرُق‌ در ميادُ
پُلُم‌ترين‌ حنجره‌ها همصدايي‌ رُ جشن‌ مي‌گيرن‌ !

تو يكي‌ از همين‌ ترانه‌ها ! آره‌ !
تو يكي‌ از همين‌ ترانه‌ها...

ديواراي‌ قلعه‌ رُ كه‌ بَرداشتن‌
صَد هزارتا مِث‌ِ من‌ آواره‌ي‌ اين‌ شهرِ مهمون‌ْكش‌ شدن‌ !
نه‌ سَرپناهي‌ ،
نه‌ كس‌ُ كاري‌ ،
نه‌ رَخت‌ُ لِباسي‌ ،
نه‌ تَختي‌...
چشما موند به‌ ترمزِ ماشيناي‌ مُدِل‌ْ بالا وُ
هِزارياي‌ مُچاله‌يي‌ كه‌ خيس‌ِ عَرَق‌ْ
كنج‌ِ دَستامون‌ جا مي‌گرفت‌ !

تواَم‌ اگه‌ اين‌ كاره‌ نيستي‌ ،
يه‌ هزاري‌ِ سبز خَرجَم‌ كن‌ تا بازَم‌ حرف‌ بزنم‌ !
مي‌تونَم‌ تا سَرِ صُب‌ بَرات‌ بِگَم‌ از نِكبَت‌ْ
از گُشنِگي‌ ،
از كتَك‌ خوردَن‌ ،
از لَگَدْمال‌ شُدَن‌ ،
از سُرَنگ‌ ، از سفليس‌ ، از كثافت‌...

ديواراي‌ قلعه‌ رُ كه‌ بَرداشتن‌
يه‌ ديوارِ نامريي‌
دور تا دورِ اين‌ شهرِ بي‌شرف‌ قَد كشيد !

من و تو ما بوديم! همراه و همنگاه، همبغض و همصدا، همپا و پا به راه ... تو اما دلت با من نبود! گفتم اين سيبِ سرخ را مي‌چينم تا كودكان بهانه‌گير فردا نگويند كه «آدم»ي در ميانِ اين همه آدمي نبود و در تقسيمِ آن همه علاقه، «رفتن» سهمِ سادۀ تو شد و «ماندن» سهمِ دشوارِ دست‌هاي تنهاي من. امروز هم نه گلايه‌اي از اين همه انتظار، نه بهانه‌اي از نمناكي كاغذ، راضي به رضاي همين زندگي و چشم به راهِ طنينِ ترانه و باران، در خوابهايم بيدار مي‌شوم و در بيداريَم مي‌ميرم. يك پا به راهِ رؤيا و يك پا به بن‌بست بيداري. خوابگرد و گريه نشين. همين!
حالا، بي‌بيِ بالا نشينِ من!
نگو كه در كوچه گربه‌ها شاخ مي‌زدند، نگو كه هنوز اشكِ تمساح‌ها تَه نكشيده، آخرِ قصه رو سياهي به زغالِ شعله‌هاي غزل سوز مي‌ماند.
برگرد و دستم را بگير! بي‌بيِ باران!
مي‌خواهم در كنار تو بر برگ‌هاي بوسه بنويسم:
                    آبي‌ترين آبيِ دنيا،
                    همين آسمانِ خاكستريِ خانه‌ي من است!

ديشب‌ با چشم‌ِ بَسّه‌
رفتم‌ به‌ باغ‌ِ پِسّه‌
ديدم‌ گُلاي‌ باغ‌ُ
مُرشِدْباشي‌ شكسّه‌

با سبيلاي‌ خَنجَري‌
گوشاش‌ مِث‌ِ نون‌ بَربَري‌
تَركه‌ي‌ آلبالو به‌ دَست‌
نِشَسّه‌ تَرك‌ِ يه‌ خَري‌

دورُ وَرِش‌ هزار هزار
بچّه‌ نِشَسّه‌ بي‌قرار
مُرشِدَم‌ آروغ‌ مي‌زَدُ
قصّه‌ مي‌گُف‌ از يه‌ سَوار

بچّه‌هاي‌ غم‌ تو گَلو
با لُپّاي‌ مِث‌ِ هلو
نشَسّه‌ بودن‌ كيپ‌ِ هَم‌
با دل‌هاي‌ اَسيرِ غَم‌

مُرشِدِ هِي‌ مي‌چَرخيدُ
جيباشون‌ُ اَلَك‌ مي‌كرد
هَر بچّه‌يي‌ سكه‌ نَداش‌
مي‌بَستش‌ُ فَلَك‌ مي‌كرد

بچّه‌ها از تَرس‌ِ فَلَك‌
سكه‌ مي‌ريختن‌ پيش‌ِ پاش‌
تا هِي‌ نياد سُراغِشون‌
آروم‌ بشينه‌ سَرِ جاش‌

رفتم‌ كنارِ بچّه‌ها
بچّه‌هاي‌ شكسّه‌ پا
كنارشون‌ نِشَسّم‌ُ
دَس‌ پام‌ُ كردم‌ جا به‌ جا

گُفتم‌ : « ـ بگين‌ ببينَم‌ !
نَذري‌ پَزونه‌ اين‌ جا ؟
چرا گُلا شكسّن‌ ؟
فصل‌ِ خزون‌ِ اين‌ جا ؟

آي‌ ! بچّه‌هاي‌ خَسّه‌ !
چرا دِلاتون‌ شكسّه‌ ؟

احوال‌ُ حال‌ چطوره‌ ؟
گَردش‌ِ سال‌ چطوره‌ ؟

تازه‌ خبر چي‌ دارين‌ ؟
خبر مَبَر چي‌ دارين‌ ؟

مُرشدْباشي‌ چي‌ ميگه‌ ؟
هِي‌ قصّه‌ از كي‌ ميگه‌ ؟

واسه‌ي‌ چي‌ پول‌ مي‌گيره‌ ؟
چرا نزول‌ مي‌گيره‌ ؟

ميون‌ِ باغ‌ِ پِسّه‌ ،
با اين‌ دَراي‌ بَسّه‌ ،
شُماها چرا نِشَسّين‌ ؟
منتظرِ كي‌ هَسّين‌ ؟ »

لُپ‌ْ گُلياي‌ غمگين‌ ،
با سينه‌هاي‌ سنگين‌ ،
گُفتن‌ كه‌ : « ـ چِش‌ به‌ راه‌ِ سَر زَدَن‌ِ غباريم‌ !
منتظرِ سوارِ يه‌ رَخش‌ِ بي‌قراريم‌ ! »

گُفتم‌ : « ـ بگين‌ كدوم‌ْ مَرد ؟
كدوم‌ سوارِ پُر گَرد ؟ »

لُپ‌ْگُلياي‌ غمگين‌ ،
نگا به‌ من‌ دَووندن‌ !
دست‌ِ مَن‌ُ گِرِفتَن‌ ،
با چشم‌ِ بَسّه‌ خوندن‌ :

« ـ رُستَم‌ِ خوب‌ِ قصّه‌ها !
گَردَن‌ كلُفت‌ِ باصفا !
سوارِ رَخش‌ِ زين‌ْ طلا ،
مياد به‌ سوي‌ شهرِ ما !

رُستَم‌ كه‌ تَك‌ْسَوار بياد ،
خَزون‌ مي‌ره‌ ، بهار مياد ،
يه‌ دَر تو اَبرا وا ميشه‌ ،
روزِ ستاره‌دار مياد ! »

گُفتَم‌ : « ـ يه‌ دَم‌ نخونين‌ !
گوش‌ بِكنين‌ ! بِدونين‌ :
رُستَم‌ِ قصّه‌ها كيه‌ ؟
رَخش‌ِ يراق‌ْ طلا كيه‌ ؟

سوارِ شاهنومه‌ كجاس‌ ؟
پهلوون‌ِ خونه‌ كجاس‌ ؟
كليدِ قُفل‌ِ آسمون‌ ،
فقط‌ تو مُشت‌ِ بچّه‌هاس‌ !

مُرشِدْ اينا رُ گُفته‌ ؟
اينا همه‌ حرف‌ِ مُفته‌ !

مُرشد ميگه‌ : « ـ غبار بياد ، بهار مياد ، رُستَم‌ِ تَك‌ْسوار مياد » ،
انگار به‌ بُزبُزَك‌ بِگي‌ : بُزَك‌ نَمير بهار مياد ، كمبُزه‌ وُ خيار مياد !

آخه‌ مُرشِد آدَمه‌ شُما بِهِش‌ گوش‌ مي‌كنين‌ ؟
صفا يادتون‌ مي‌ره‌ ، فكرُ فَراموش‌ مي‌كنين‌ ؟

آخه‌ بچّه‌ها ! شُما مُرشِدِ پيرُ مي‌شناسين‌ ؟
گوش‌ بِدين‌ بِتون‌ بِگَم‌ تا ديگه‌ سكه‌ نَندازين‌ :

قديما مُرشد با جِنّا گُل‌ْياپوچ‌ بازي‌ مي‌كرد ،
هِي‌ مي‌بُردُ شيطون‌ُ با بُردَنِش‌ راضي‌ مي‌كرد ،

بَعدِشَم‌ پولاش‌ُ جَم‌ كردُ يه‌ دونه‌ خَر خَريد ،
خَري‌ كه‌ به‌ غيرِ اون‌ كسي‌ رُ هَم‌ْصداش‌ نَديد !

توي‌ باغ‌ قصّه‌ مي‌ساخ‌ از يه‌ عالَم‌ عربده‌زَن‌ ،
همه‌ حيرونِش‌ بودن‌ ، پيرُ جَوون‌ُ مَردُ زَن‌ !

قصّه‌ از رُستَمي‌ كه‌ بچّه‌ش‌ُ خنجر مي‌زَنه‌ ،
قصّه‌ از ديوِ سپيد كه‌ با سپيدي‌ دُشمنه‌ ،

قصّه‌ از سياوَش‌ُ آتيش‌ُ عشق‌ِ آبَكي‌ ،
قصّه‌ از اَفراسياب‌ُ رَجَزاي‌ اَلَكي‌ ،

قصّه‌ از زال‌ُ يه‌ سيمُرغ‌ روي‌ قلّه‌هاي‌ قاف‌ ،
قصّه‌ از جام‌ِ طلا وُ قَسَم‌ِ بدون‌ِ قاف‌ !

شيطونَم‌ موقع‌ِ قصّه‌ مَردُما رُ خَر مي‌كرد ،
وقت‌ِ مُردَن‌ِ سياوَش‌ چشماشون‌ُ تَر مي‌كرد !

مَردا هَم‌ تو زورخونه‌ هِي‌ زورِ بي‌خود مي‌زَدَن‌ ،
فكر مي‌كردَن‌ كه‌ همه‌ فوت‌ُ فَنا رُ بَلَدَن‌ !

كم‌ْكمَك‌ هَواوَرِش‌ داش‌ كه‌ شايد يك‌ پُخي‌ هَس‌ ،
شيطونَم‌ گُف‌ كه‌ : « ـ پاشو برو ! نَذار دَس‌ روي‌ دَس‌ ! »

مُرشِدَم‌ كلاهش‌ُ سَرِش‌ گُذاش‌ پاشنه‌ كشيد ،
رَف‌ توي‌ ميدون‌ِ باغ‌ ، مَردُم‌ِ باغ‌ُ اون‌ جا ديد !

رَف‌ رو يه‌ سَكو وُ داد زَد كه‌ : « ـ من‌ آقاي‌ شُمام‌ !
مالِك‌ِ جونِتونَم‌ من‌ ، جِلدِ دوّم‌ِ خُدام‌ !

عزراييل‌ رَفته‌ مُرَخَصي‌ُ من‌ جاش‌ اومَدَم‌ !
واسه‌ اَنجوم‌ دادن‌ِ تموم‌ِ كاراش‌ اومَدَم‌ !

رُستَم‌ِ قصّه‌ به‌ من‌ گُفته‌ بيام‌ سُراغِتون‌ !
گُفته‌ آتيش‌ بِزَنَم‌ به‌ غنچه‌هاي‌ باغِتون‌ !

گُفته‌ هَر چي‌ پول‌ دارين‌ بِدين‌ به‌ من‌ بَراي‌ اون‌ !
گُفته‌ من‌ هَر كاري‌ خواستَم‌ بِكنَم‌ به‌ پاي‌ اون‌ !

هَر كي‌اَم‌ جيك‌ بِزَنه‌ ديوِ سپيد مي‌خورَدِش‌ !
وَقتي‌ اومَد سَرِ راه‌ هَر كي‌ رُ ديد مي‌خورَدِش‌ !

ديگه‌ از امروزُ حالا باغِتون‌ مال‌ِ مَنه‌ !
هَر كي‌ از ديو نمي‌تَرسه‌ مي‌تونه‌ جيك‌ بِزَنه‌ ! »

آره‌ ! بچّه‌هاي‌ قصّه‌ ! مُرشِدِ خيلي‌ خَره‌ !
بعد از اون‌ روز از تو باغ‌ هَر چي‌ دِلِش‌ خواس‌ مي‌بَره‌ !

زَناي‌ باغ‌ صيغه‌شَن‌ ، مَردا رُ زنجير كشيده‌ !
روي‌ باغ‌ِ سبزه‌مون‌ رَنگ‌ِ سياهي‌ پاشيده‌ !

شُماهام‌ جَلدي‌ بُلَن‌شين‌ ! انتظار نون‌ نميشه‌ !
واسه‌ فاطي‌ فِكرِ رُستَم‌ حتّا تُنبون‌ نميشه‌ !

اگه‌ دَس‌ به‌ دَس‌ بِدين‌ ديوُ ميشه‌ فَراري‌ داد !
ميشه‌ گوشِش‌ رُ بُريد به‌ گُربه‌ يادگاري‌ داد !

اگه‌ از جا بِپَرين‌ ، مُرشِدُ بيرون‌ بِكنين‌ ،
سكه‌ها رُ بگيرين‌ ، خونه‌ش‌ُ ويرون‌ بِكنين‌ ،

مي‌بينين‌ كه‌ هَر كدوم‌ يه‌ پّا سَوارين‌ واسه‌ باغ‌ !
هَر كدومِتون‌ مِث‌ِ بادِ بهارين‌ واسه‌ باغ‌ !

مي‌بينين‌ كه‌ هَر كدوم‌ هَم‌ْپاي‌ صَدتا رُستَمين‌ !
مي‌تونين‌ با يه‌ اشاره‌ شاخ‌ِ ديوُ بِشكنين‌ !

ديگه‌ حرف‌ِ من‌ تَمومه‌ ! موقع‌ِ كارِ شُماس‌ !
موقع‌ِ وا شُدَن‌ِ چِشماي‌ بيدارِ شُماس‌ !

وَقتِشه‌ بُلَن‌شين‌ُ مُرشِدُ بيرون‌ بِكنين‌ !
سكه‌ها رُ بِگيرين‌ ، خونه‌ش‌ُ ويرون‌ بِكنين‌ ! »

بچّه‌ها بُلَن‌ شُدَن‌ مُرشِدُ بي‌صدا كنَن‌ !
با كليدِ فِكرِشون‌ قُفل‌ِ طلسم‌ُ وا كنَن‌ !

مُرشِدَم‌ اونا رُ ديد خواس‌ از تو باغ‌ فَرار كنه‌ !
بشينه‌ تَرك‌ِ خَرِش‌ فرارُ بَرقرار كنه‌ !

بچّه‌ها كه‌ اين‌ُ ديدن‌ ، ديگه‌ دَس‌ رو دَس‌ نموندن‌ ،
دَسّاي‌ هَم‌ُ گِرِفتَن‌ ، با صداي‌ تازه‌ خوندن‌ :

« ـ سَواري‌ِ دولّا دولّا ، چاره‌ نميشه‌ مُرشِد !
ما همه‌ مثل‌ِ سَنگيم‌ ، تو مثل‌ِ شيشه‌ مُرشِد !

دستاي‌ ما يه‌ سَدِّ ! راه‌ِ فرار نَداري‌ !
به‌ جُز خَرِت‌ تو اين‌ باغ‌ ، رفيق‌ُ يار نَداري‌ !

بونه‌ گِرِفتي‌ از ما ، تَركه‌ زَدي‌ به‌ پامون‌ !
خيال‌ مي‌كردي‌ لاليم‌ ، دَر نمياد صدامون‌ ؟

فكر نمي‌كردي‌ يك‌ شب‌ ، زندوني‌ِ كلَك‌ شي‌ ؟
فكر نمي‌كردي‌ آخر ، يه‌ شب‌ خودِت‌ فَلَك‌ شي‌ ؟ »

بچّه‌ها تيز پَريدن‌ ، مُرشِدُ پايين‌ كشيدَن‌ ،
سبيلاي‌ خنجَريش‌ُ جَلدي‌ با قيچي‌ چيدن‌ !

رو كول‌ِ اون‌ نِشَستَن‌ ،
دَس‌ پاي‌ اون‌ُ بَستَن‌ ،

قلم‌ُ دَوات‌ آوُردَن‌ ،
يه‌ با سَوات‌ آوُردَن‌ ،
رو پيشونيش‌ نِوِشتَن‌ : « ـ مُرشِد رفيق‌ِ شيطونه‌ !
تو باغ‌ِ هَر كس‌ كه‌ بِرِه‌ ، فكر مي‌كنه‌ مال‌ِ اونه‌ !

عاشق‌ِ حبس‌ُ بَندِ ! مُخلِص‌ِ بوي‌ گَندِ !
كارِش‌ چاخان‌ پاخانه‌ ! مُرشِدِ خالي‌ بَندِ ! »

بچّه‌ها شعرُ خوندن‌،
دماغِش‌ُ سوزوندن‌ ،
چَپَكي‌ رو خَر نشوندن‌ ،
تا دَم‌ِ باغ‌ دَووندن‌ ،
بعد يه‌ كمي‌ نِشادُر ،
اون‌ جاي‌ خَر چَپوندن‌ !

خَرِ اُلاغ‌ِ مُرشِد ،
صاحب‌ِ هَش‌ تا سُم‌ شُد !
مُرشِدِ باغ‌ُ وَرداش‌ ،
تو دَشت‌ُ صحرا گُم‌ شُد !

بچّه‌ها جا نموندن‌ ،
پُشت‌ِ سَرِش‌ مي‌خوندن‌ :

« ـ آهاي‌ ! آهاي‌ ! مُرشِدْباشي‌ !
دوباره‌ اين‌ جا نباشي‌ !

هَر جا خَرِت‌ مي‌خواد برو !
پِي‌ِ نشون‌ِ باد برو !

هَر جا بِري‌ مي‌دونَن‌ ،
از پيشونيت‌ مي‌خونَن‌ ،
كه‌ خيلي‌ خالي‌ بَندي‌ !
عاشق‌ِ پول‌ِ نَقدي‌ ! »

تو باغ‌ِ سبزِ پِسّه‌ ، هِلهله‌ها به‌ پا شُد !
برگا شُدَن‌ شكوفه‌ ، دَسّاي‌ بَسّه‌ وا شُد !

بچّه‌ها باز مي‌خوندن‌ ،
هَم‌ْ پاي‌ ساز مي‌خوندن‌ :

« ـ اَتَل‌ مَتَل‌ چه‌ حاليه‌ ! مُرشِدْباشي‌ فَراريه‌ !
چَپَكي‌ رو خَر تِلوتَلو ، مثل‌ِ فِشَنگ‌ مي‌ره‌ جلو !

اَتَل‌ مَتَل‌ هَوار ! هَوار ! اومَد به‌ باغِمون‌ بهار !
داريه‌ وُ دُمبَك‌ بِزَنين‌ ! تموم‌ شُد آخر انتظار !

اَتَل‌ مَتَل‌ توتوله‌ شُد ! مُرشِدْباشي‌ رَوونه‌ شُد !
قصّه‌ي‌ پيروزي‌ِ ما ، وِردِ زبون‌ِ خونه‌ شُد ! »

بچّه‌ها شاد بودن‌ُ داريه‌ وُ دُمبَك‌ مي‌زَدَن‌ !
از خوشي‌ مي‌رَقصيدن‌ ، وارو وُ پُشتَك‌ مي‌زَدَن‌ !

كم‌ْكمَك‌ روز مي‌شُدُ نورِ سفيدي‌ سَر مي‌زَد !
خورشيدَم‌ اومَده‌ بود دَم‌ِ دَرِ باغ‌ُ دَر مي‌زَد !

دَرُ وا كردَم‌ُ خورشيد رَف‌ تو آسمون‌ نِشَست‌ !
دَراي‌ آفتاب‌ُ وا كرد ، دَرِ تاريكي‌ رُ بَست‌...
 
يهو دَنگ‌ُ دَنگ‌ِ ساعت‌ توي‌ گوش‌ِ من‌ صدا كرد !
خواب‌ِ باغ‌ُ با خودِش‌ بُرد ، چشماي‌ بَسَّم‌ُ وا كرد !

همه‌ي‌ اينا يه‌ خواب‌ بود ، خواب‌ِ مُرشِد با اُلاغِش‌ !
اما باز صداي‌ مُرشِد ، توي‌ بيداري‌ ميادِش‌ !

آره‌ ! باز تو ميدون‌ِ باغ‌ ، مُرشِدْ عين‌ِ خَر نِشَسّه‌ !
پاي‌ خورشيدُ بُريده‌ ، دست‌ِ شاعرا رُ بَسّه‌ !

باز دوباره‌ بچّه‌ها رُ ، اون‌ نِشونده‌ پاي‌ قصّه‌ ،
دوباره‌ رُستَم‌ِ دَستان‌ ، دوباره‌ پُل‌ِ شِكسّه‌ !

من‌ بايد بِرَم‌ بشينَم‌ ، پيش‌ِ بچّه‌هاي‌ خَسّه‌ ،
بِهِشون‌ بِگَم‌ كه‌ مُرشِد ، واسه‌ چي‌ تو باغ‌ نِشَسّه‌ !

بَچّه‌ها بايد بدونَن‌ ، قصّه‌هاي‌ اون‌ دروغه‌ !
قصّه‌ي‌ شاهنومه‌ خونا ، قصّه‌ي‌ كشك‌ِ وُ دوغه‌ !

تا دوباره‌ مثل‌ِ اون‌ خواب‌ ، همه‌ دَس‌ تو دَس‌ بِذارَن‌ !
همه‌ هَم‌ْصدا بُلَن‌شَن‌ ، دَخل‌ِ مُرشِد رُ بيارَن‌ !

وَقتِشه‌ كه‌ راه‌ بيفتَم‌ ، پيش‌َ بچّه‌ها بِشينَم‌ ،
خواب‌ِ هُشياري‌ِ باغ‌ُ ، توي‌ بيداري‌ ببينَم‌ !

اگر سكوت ِ اين گستره ي بي ستاره مجالي دهد،
مي خواهم بگويم : سلام!
اگر دلواپسي ِ آن همه ترانه ي بي تعبير مهلتي دهد،
مي خواهم از بي پناهي ِ پروانه ها برايت بگويم!
از كوچه هاي بي چراغ!
از اين حصار ِ هر ور ِ ديوار!
از اين ترانه ي تار...
مدتي بود كه دست و دلم به تدارك ِ ترانه نمي رفت!
كم كم اين حكايت ِ ديده و دل،
كه ورد ِ زبان ِ كوچه نشينان است،
باورم شده بود!
باورم شده بود،
كه ديگر صداي تو را در سكوت ِ تنهايي نخواهم شنيد!
راستي در اين هفته هاي بي ترانه كجا بودي؟
كجا بودي كه صداي من و اين دفتر ِ سفيد،
به گوشت نمي رسيد؟
تمام دامنه ي دريا را گشتم تا پيدايت كردم!
آخر اين رسم و روال ِ رفاقت است،
كه دي نيمه راه ِ رؤيا رهايم كني؟
مي دانم!
تمام اهالي اين حوالي گهگاه عاشق مي شوند!
اما شمار ِ آنهايي كه عاشق مي مانند،
از انگشتان ِ دستم بيشتر نيست!
يكيشان همان شاعري كه گمان مي كرد،
در دوردست ِ دريا اميدي نيست!
مي ترسيدم - خداي نكرده ! -
آنقدر در غربت ِ گريه هايم بماني،
تا از سكوي سرودن ِ تصويرت سقوط كنم!
اما آمدي!
بانوي هميشه ي نجات و نجابت!
حالا دستهايت را به عنوان امانت به من بده!
اين دل ِ بي درمان را كه در شمار ِ عاشقان ِ‌هميشه مي گنجانم،
انگشتانم،
براي شمردنشان
كم مي آيد!●

سلام مي كنم به باد،
به بادبادك و بوسه،
به سكوت و سوال
و به گلداني،
كه خواب ِ گل ِ هميشه بهار مي بيند!
سلام مي كنم به چراغ،
به «چرا» هاي كودكي،
به چالهاي مهربان ِ گونه ي تو!
سلام مي كنم به پائيز ِ پسين ِ پروانه،
به مسير ِ مدرسه،
به بالش ِ نمناك،
به نامه هاي نرسيده!
سلام مي كنم به تصوير ِ زني نِي زن،
به نِي زني تنها،
به آفتاب و آرزوي آمدنت!
سلام مي كنم به كوچه، به كلمه،
به چلچله هاي بي چهچه،
به همين سر به هوايي ِ ساده!
سلام مي كنم به بي صبري،
به بغض، به باران،
به بيم ِ باز نيامدن ِ نگاه ِ تو...

باوركن من به يك پاسخ كوتاه،
به يك سلام ِ سر سري راضيم!
آخر چرا سكوت مي كني؟ ●