قصه باغ پسته

مشاور شركت بيمه پارسيان

قصه باغ پسته

۳۷ بازديد

 

ديشب‌ با چشم‌ِ بَسّه‌
رفتم‌ به‌ باغ‌ِ پِسّه‌
ديدم‌ گُلاي‌ باغ‌ُ
مُرشِدْباشي‌ شكسّه‌

با سبيلاي‌ خَنجَري‌
گوشاش‌ مِث‌ِ نون‌ بَربَري‌
تَركه‌ي‌ آلبالو به‌ دَست‌
نِشَسّه‌ تَرك‌ِ يه‌ خَري‌

دورُ وَرِش‌ هزار هزار
بچّه‌ نِشَسّه‌ بي‌قرار
مُرشِدَم‌ آروغ‌ مي‌زَدُ
قصّه‌ مي‌گُف‌ از يه‌ سَوار

بچّه‌هاي‌ غم‌ تو گَلو
با لُپّاي‌ مِث‌ِ هلو
نشَسّه‌ بودن‌ كيپ‌ِ هَم‌
با دل‌هاي‌ اَسيرِ غَم‌

مُرشِدِ هِي‌ مي‌چَرخيدُ
جيباشون‌ُ اَلَك‌ مي‌كرد
هَر بچّه‌يي‌ سكه‌ نَداش‌
مي‌بَستش‌ُ فَلَك‌ مي‌كرد

بچّه‌ها از تَرس‌ِ فَلَك‌
سكه‌ مي‌ريختن‌ پيش‌ِ پاش‌
تا هِي‌ نياد سُراغِشون‌
آروم‌ بشينه‌ سَرِ جاش‌

رفتم‌ كنارِ بچّه‌ها
بچّه‌هاي‌ شكسّه‌ پا
كنارشون‌ نِشَسّم‌ُ
دَس‌ پام‌ُ كردم‌ جا به‌ جا

گُفتم‌ : « ـ بگين‌ ببينَم‌ !
نَذري‌ پَزونه‌ اين‌ جا ؟
چرا گُلا شكسّن‌ ؟
فصل‌ِ خزون‌ِ اين‌ جا ؟

آي‌ ! بچّه‌هاي‌ خَسّه‌ !
چرا دِلاتون‌ شكسّه‌ ؟

احوال‌ُ حال‌ چطوره‌ ؟
گَردش‌ِ سال‌ چطوره‌ ؟

تازه‌ خبر چي‌ دارين‌ ؟
خبر مَبَر چي‌ دارين‌ ؟

مُرشدْباشي‌ چي‌ ميگه‌ ؟
هِي‌ قصّه‌ از كي‌ ميگه‌ ؟

واسه‌ي‌ چي‌ پول‌ مي‌گيره‌ ؟
چرا نزول‌ مي‌گيره‌ ؟

ميون‌ِ باغ‌ِ پِسّه‌ ،
با اين‌ دَراي‌ بَسّه‌ ،
شُماها چرا نِشَسّين‌ ؟
منتظرِ كي‌ هَسّين‌ ؟ »

لُپ‌ْ گُلياي‌ غمگين‌ ،
با سينه‌هاي‌ سنگين‌ ،
گُفتن‌ كه‌ : « ـ چِش‌ به‌ راه‌ِ سَر زَدَن‌ِ غباريم‌ !
منتظرِ سوارِ يه‌ رَخش‌ِ بي‌قراريم‌ ! »

گُفتم‌ : « ـ بگين‌ كدوم‌ْ مَرد ؟
كدوم‌ سوارِ پُر گَرد ؟ »

لُپ‌ْگُلياي‌ غمگين‌ ،
نگا به‌ من‌ دَووندن‌ !
دست‌ِ مَن‌ُ گِرِفتَن‌ ،
با چشم‌ِ بَسّه‌ خوندن‌ :

« ـ رُستَم‌ِ خوب‌ِ قصّه‌ها !
گَردَن‌ كلُفت‌ِ باصفا !
سوارِ رَخش‌ِ زين‌ْ طلا ،
مياد به‌ سوي‌ شهرِ ما !

رُستَم‌ كه‌ تَك‌ْسَوار بياد ،
خَزون‌ مي‌ره‌ ، بهار مياد ،
يه‌ دَر تو اَبرا وا ميشه‌ ،
روزِ ستاره‌دار مياد ! »

گُفتَم‌ : « ـ يه‌ دَم‌ نخونين‌ !
گوش‌ بِكنين‌ ! بِدونين‌ :
رُستَم‌ِ قصّه‌ها كيه‌ ؟
رَخش‌ِ يراق‌ْ طلا كيه‌ ؟

سوارِ شاهنومه‌ كجاس‌ ؟
پهلوون‌ِ خونه‌ كجاس‌ ؟
كليدِ قُفل‌ِ آسمون‌ ،
فقط‌ تو مُشت‌ِ بچّه‌هاس‌ !

مُرشِدْ اينا رُ گُفته‌ ؟
اينا همه‌ حرف‌ِ مُفته‌ !

مُرشد ميگه‌ : « ـ غبار بياد ، بهار مياد ، رُستَم‌ِ تَك‌ْسوار مياد » ،
انگار به‌ بُزبُزَك‌ بِگي‌ : بُزَك‌ نَمير بهار مياد ، كمبُزه‌ وُ خيار مياد !

آخه‌ مُرشِد آدَمه‌ شُما بِهِش‌ گوش‌ مي‌كنين‌ ؟
صفا يادتون‌ مي‌ره‌ ، فكرُ فَراموش‌ مي‌كنين‌ ؟

آخه‌ بچّه‌ها ! شُما مُرشِدِ پيرُ مي‌شناسين‌ ؟
گوش‌ بِدين‌ بِتون‌ بِگَم‌ تا ديگه‌ سكه‌ نَندازين‌ :

قديما مُرشد با جِنّا گُل‌ْياپوچ‌ بازي‌ مي‌كرد ،
هِي‌ مي‌بُردُ شيطون‌ُ با بُردَنِش‌ راضي‌ مي‌كرد ،

بَعدِشَم‌ پولاش‌ُ جَم‌ كردُ يه‌ دونه‌ خَر خَريد ،
خَري‌ كه‌ به‌ غيرِ اون‌ كسي‌ رُ هَم‌ْصداش‌ نَديد !

توي‌ باغ‌ قصّه‌ مي‌ساخ‌ از يه‌ عالَم‌ عربده‌زَن‌ ،
همه‌ حيرونِش‌ بودن‌ ، پيرُ جَوون‌ُ مَردُ زَن‌ !

قصّه‌ از رُستَمي‌ كه‌ بچّه‌ش‌ُ خنجر مي‌زَنه‌ ،
قصّه‌ از ديوِ سپيد كه‌ با سپيدي‌ دُشمنه‌ ،

قصّه‌ از سياوَش‌ُ آتيش‌ُ عشق‌ِ آبَكي‌ ،
قصّه‌ از اَفراسياب‌ُ رَجَزاي‌ اَلَكي‌ ،

قصّه‌ از زال‌ُ يه‌ سيمُرغ‌ روي‌ قلّه‌هاي‌ قاف‌ ،
قصّه‌ از جام‌ِ طلا وُ قَسَم‌ِ بدون‌ِ قاف‌ !

شيطونَم‌ موقع‌ِ قصّه‌ مَردُما رُ خَر مي‌كرد ،
وقت‌ِ مُردَن‌ِ سياوَش‌ چشماشون‌ُ تَر مي‌كرد !

مَردا هَم‌ تو زورخونه‌ هِي‌ زورِ بي‌خود مي‌زَدَن‌ ،
فكر مي‌كردَن‌ كه‌ همه‌ فوت‌ُ فَنا رُ بَلَدَن‌ !

كم‌ْكمَك‌ هَواوَرِش‌ داش‌ كه‌ شايد يك‌ پُخي‌ هَس‌ ،
شيطونَم‌ گُف‌ كه‌ : « ـ پاشو برو ! نَذار دَس‌ روي‌ دَس‌ ! »

مُرشِدَم‌ كلاهش‌ُ سَرِش‌ گُذاش‌ پاشنه‌ كشيد ،
رَف‌ توي‌ ميدون‌ِ باغ‌ ، مَردُم‌ِ باغ‌ُ اون‌ جا ديد !

رَف‌ رو يه‌ سَكو وُ داد زَد كه‌ : « ـ من‌ آقاي‌ شُمام‌ !
مالِك‌ِ جونِتونَم‌ من‌ ، جِلدِ دوّم‌ِ خُدام‌ !

عزراييل‌ رَفته‌ مُرَخَصي‌ُ من‌ جاش‌ اومَدَم‌ !
واسه‌ اَنجوم‌ دادن‌ِ تموم‌ِ كاراش‌ اومَدَم‌ !

رُستَم‌ِ قصّه‌ به‌ من‌ گُفته‌ بيام‌ سُراغِتون‌ !
گُفته‌ آتيش‌ بِزَنَم‌ به‌ غنچه‌هاي‌ باغِتون‌ !

گُفته‌ هَر چي‌ پول‌ دارين‌ بِدين‌ به‌ من‌ بَراي‌ اون‌ !
گُفته‌ من‌ هَر كاري‌ خواستَم‌ بِكنَم‌ به‌ پاي‌ اون‌ !

هَر كي‌اَم‌ جيك‌ بِزَنه‌ ديوِ سپيد مي‌خورَدِش‌ !
وَقتي‌ اومَد سَرِ راه‌ هَر كي‌ رُ ديد مي‌خورَدِش‌ !

ديگه‌ از امروزُ حالا باغِتون‌ مال‌ِ مَنه‌ !
هَر كي‌ از ديو نمي‌تَرسه‌ مي‌تونه‌ جيك‌ بِزَنه‌ ! »

آره‌ ! بچّه‌هاي‌ قصّه‌ ! مُرشِدِ خيلي‌ خَره‌ !
بعد از اون‌ روز از تو باغ‌ هَر چي‌ دِلِش‌ خواس‌ مي‌بَره‌ !

زَناي‌ باغ‌ صيغه‌شَن‌ ، مَردا رُ زنجير كشيده‌ !
روي‌ باغ‌ِ سبزه‌مون‌ رَنگ‌ِ سياهي‌ پاشيده‌ !

شُماهام‌ جَلدي‌ بُلَن‌شين‌ ! انتظار نون‌ نميشه‌ !
واسه‌ فاطي‌ فِكرِ رُستَم‌ حتّا تُنبون‌ نميشه‌ !

اگه‌ دَس‌ به‌ دَس‌ بِدين‌ ديوُ ميشه‌ فَراري‌ داد !
ميشه‌ گوشِش‌ رُ بُريد به‌ گُربه‌ يادگاري‌ داد !

اگه‌ از جا بِپَرين‌ ، مُرشِدُ بيرون‌ بِكنين‌ ،
سكه‌ها رُ بگيرين‌ ، خونه‌ش‌ُ ويرون‌ بِكنين‌ ،

مي‌بينين‌ كه‌ هَر كدوم‌ يه‌ پّا سَوارين‌ واسه‌ باغ‌ !
هَر كدومِتون‌ مِث‌ِ بادِ بهارين‌ واسه‌ باغ‌ !

مي‌بينين‌ كه‌ هَر كدوم‌ هَم‌ْپاي‌ صَدتا رُستَمين‌ !
مي‌تونين‌ با يه‌ اشاره‌ شاخ‌ِ ديوُ بِشكنين‌ !

ديگه‌ حرف‌ِ من‌ تَمومه‌ ! موقع‌ِ كارِ شُماس‌ !
موقع‌ِ وا شُدَن‌ِ چِشماي‌ بيدارِ شُماس‌ !

وَقتِشه‌ بُلَن‌شين‌ُ مُرشِدُ بيرون‌ بِكنين‌ !
سكه‌ها رُ بِگيرين‌ ، خونه‌ش‌ُ ويرون‌ بِكنين‌ ! »

بچّه‌ها بُلَن‌ شُدَن‌ مُرشِدُ بي‌صدا كنَن‌ !
با كليدِ فِكرِشون‌ قُفل‌ِ طلسم‌ُ وا كنَن‌ !

مُرشِدَم‌ اونا رُ ديد خواس‌ از تو باغ‌ فَرار كنه‌ !
بشينه‌ تَرك‌ِ خَرِش‌ فرارُ بَرقرار كنه‌ !

بچّه‌ها كه‌ اين‌ُ ديدن‌ ، ديگه‌ دَس‌ رو دَس‌ نموندن‌ ،
دَسّاي‌ هَم‌ُ گِرِفتَن‌ ، با صداي‌ تازه‌ خوندن‌ :

« ـ سَواري‌ِ دولّا دولّا ، چاره‌ نميشه‌ مُرشِد !
ما همه‌ مثل‌ِ سَنگيم‌ ، تو مثل‌ِ شيشه‌ مُرشِد !

دستاي‌ ما يه‌ سَدِّ ! راه‌ِ فرار نَداري‌ !
به‌ جُز خَرِت‌ تو اين‌ باغ‌ ، رفيق‌ُ يار نَداري‌ !

بونه‌ گِرِفتي‌ از ما ، تَركه‌ زَدي‌ به‌ پامون‌ !
خيال‌ مي‌كردي‌ لاليم‌ ، دَر نمياد صدامون‌ ؟

فكر نمي‌كردي‌ يك‌ شب‌ ، زندوني‌ِ كلَك‌ شي‌ ؟
فكر نمي‌كردي‌ آخر ، يه‌ شب‌ خودِت‌ فَلَك‌ شي‌ ؟ »

بچّه‌ها تيز پَريدن‌ ، مُرشِدُ پايين‌ كشيدَن‌ ،
سبيلاي‌ خنجَريش‌ُ جَلدي‌ با قيچي‌ چيدن‌ !

رو كول‌ِ اون‌ نِشَستَن‌ ،
دَس‌ پاي‌ اون‌ُ بَستَن‌ ،

قلم‌ُ دَوات‌ آوُردَن‌ ،
يه‌ با سَوات‌ آوُردَن‌ ،
رو پيشونيش‌ نِوِشتَن‌ : « ـ مُرشِد رفيق‌ِ شيطونه‌ !
تو باغ‌ِ هَر كس‌ كه‌ بِرِه‌ ، فكر مي‌كنه‌ مال‌ِ اونه‌ !

عاشق‌ِ حبس‌ُ بَندِ ! مُخلِص‌ِ بوي‌ گَندِ !
كارِش‌ چاخان‌ پاخانه‌ ! مُرشِدِ خالي‌ بَندِ ! »

بچّه‌ها شعرُ خوندن‌،
دماغِش‌ُ سوزوندن‌ ،
چَپَكي‌ رو خَر نشوندن‌ ،
تا دَم‌ِ باغ‌ دَووندن‌ ،
بعد يه‌ كمي‌ نِشادُر ،
اون‌ جاي‌ خَر چَپوندن‌ !

خَرِ اُلاغ‌ِ مُرشِد ،
صاحب‌ِ هَش‌ تا سُم‌ شُد !
مُرشِدِ باغ‌ُ وَرداش‌ ،
تو دَشت‌ُ صحرا گُم‌ شُد !

بچّه‌ها جا نموندن‌ ،
پُشت‌ِ سَرِش‌ مي‌خوندن‌ :

« ـ آهاي‌ ! آهاي‌ ! مُرشِدْباشي‌ !
دوباره‌ اين‌ جا نباشي‌ !

هَر جا خَرِت‌ مي‌خواد برو !
پِي‌ِ نشون‌ِ باد برو !

هَر جا بِري‌ مي‌دونَن‌ ،
از پيشونيت‌ مي‌خونَن‌ ،
كه‌ خيلي‌ خالي‌ بَندي‌ !
عاشق‌ِ پول‌ِ نَقدي‌ ! »

تو باغ‌ِ سبزِ پِسّه‌ ، هِلهله‌ها به‌ پا شُد !
برگا شُدَن‌ شكوفه‌ ، دَسّاي‌ بَسّه‌ وا شُد !

بچّه‌ها باز مي‌خوندن‌ ،
هَم‌ْ پاي‌ ساز مي‌خوندن‌ :

« ـ اَتَل‌ مَتَل‌ چه‌ حاليه‌ ! مُرشِدْباشي‌ فَراريه‌ !
چَپَكي‌ رو خَر تِلوتَلو ، مثل‌ِ فِشَنگ‌ مي‌ره‌ جلو !

اَتَل‌ مَتَل‌ هَوار ! هَوار ! اومَد به‌ باغِمون‌ بهار !
داريه‌ وُ دُمبَك‌ بِزَنين‌ ! تموم‌ شُد آخر انتظار !

اَتَل‌ مَتَل‌ توتوله‌ شُد ! مُرشِدْباشي‌ رَوونه‌ شُد !
قصّه‌ي‌ پيروزي‌ِ ما ، وِردِ زبون‌ِ خونه‌ شُد ! »

بچّه‌ها شاد بودن‌ُ داريه‌ وُ دُمبَك‌ مي‌زَدَن‌ !
از خوشي‌ مي‌رَقصيدن‌ ، وارو وُ پُشتَك‌ مي‌زَدَن‌ !

كم‌ْكمَك‌ روز مي‌شُدُ نورِ سفيدي‌ سَر مي‌زَد !
خورشيدَم‌ اومَده‌ بود دَم‌ِ دَرِ باغ‌ُ دَر مي‌زَد !

دَرُ وا كردَم‌ُ خورشيد رَف‌ تو آسمون‌ نِشَست‌ !
دَراي‌ آفتاب‌ُ وا كرد ، دَرِ تاريكي‌ رُ بَست‌...
 
يهو دَنگ‌ُ دَنگ‌ِ ساعت‌ توي‌ گوش‌ِ من‌ صدا كرد !
خواب‌ِ باغ‌ُ با خودِش‌ بُرد ، چشماي‌ بَسَّم‌ُ وا كرد !

همه‌ي‌ اينا يه‌ خواب‌ بود ، خواب‌ِ مُرشِد با اُلاغِش‌ !
اما باز صداي‌ مُرشِد ، توي‌ بيداري‌ ميادِش‌ !

آره‌ ! باز تو ميدون‌ِ باغ‌ ، مُرشِدْ عين‌ِ خَر نِشَسّه‌ !
پاي‌ خورشيدُ بُريده‌ ، دست‌ِ شاعرا رُ بَسّه‌ !

باز دوباره‌ بچّه‌ها رُ ، اون‌ نِشونده‌ پاي‌ قصّه‌ ،
دوباره‌ رُستَم‌ِ دَستان‌ ، دوباره‌ پُل‌ِ شِكسّه‌ !

من‌ بايد بِرَم‌ بشينَم‌ ، پيش‌ِ بچّه‌هاي‌ خَسّه‌ ،
بِهِشون‌ بِگَم‌ كه‌ مُرشِد ، واسه‌ چي‌ تو باغ‌ نِشَسّه‌ !

بَچّه‌ها بايد بدونَن‌ ، قصّه‌هاي‌ اون‌ دروغه‌ !
قصّه‌ي‌ شاهنومه‌ خونا ، قصّه‌ي‌ كشك‌ِ وُ دوغه‌ !

تا دوباره‌ مثل‌ِ اون‌ خواب‌ ، همه‌ دَس‌ تو دَس‌ بِذارَن‌ !
همه‌ هَم‌ْصدا بُلَن‌شَن‌ ، دَخل‌ِ مُرشِد رُ بيارَن‌ !

وَقتِشه‌ كه‌ راه‌ بيفتَم‌ ، پيش‌َ بچّه‌ها بِشينَم‌ ،
خواب‌ِ هُشياري‌ِ باغ‌ُ ، توي‌ بيداري‌ ببينَم‌ !


تا كنون نظري ثبت نشده است
امکان ارسال نظر برای مطلب فوق وجود ندارد