من تلاش ميكنم پس هستم

آنقدر ماهي كه از اين چشمه تورت مي كنند
عيدها زنداني تنگ بلورت مي كنند

فوج فوج افسانه دريا و ماهيگيرها
موج موج از خاطرات چشمه دورت مي كنند

عاقبت يك روز هم دل را به دريا مي زني
عشوه هاي ساحلي غرق غرورت مي كنند

كشف هاي تازه، ساحل هاي دور از دسترس
ماه شيرين! راهي درياي شورت مي كنند

مي روي و هيچكس جز من نمي آرد به ياد
تو همان ماهي كه از اين چشمه تورت مي كنند

از دل ماهي به دنيا آمدن افسانه است
يونس! اين افسانه ها زنده به گورت مي كنند

به چشم‌هات كه آغاز ِ دل‌سياهي‌ها ست،
به دست‌هات كه پايان ِ بي‌پناهي‌ها ست،

دلم خوش است به روياي دل‌بَري از تو!
نگو كه فتح، فقط حسرت سپاهي‌ها ست

به شوق ِ آن‌ كه بيفتم به خاك، مي‌جنگم
اسير ِ تور شدن، سرنوشت ماهي‌ها ست

هزار حادثه در راه پيش ِ رو داريم
هنوز صحبت ما بر سر ِ دو راهي‌ها ست!

براي با تو پريدن دو بال كم دارم
كمر شكستنم از اين زياده خواهي‌ها ست

به چشم‌هاي تو ايمان مي‌آورم كم‌كم
كه عشق، بارقه‌اي در دل ِ سياهي‌ها ست

گله از ماه مي‌كند دريا كف اگر گاه بر لب آورده‌ست
مثل سنگي كه با مسافرها شكوه از راه بر لب آورده‌ست

تو كه دريادلي و سنگ صبور، دلت اهل گلايه كردن نيست
فكر تنهايي مرا كرده كه دلت آه بر لب آورده‌ست

ماجرا كهنه است و تكراري: چاهم و يوسفي و … باقي را
مادري لا‌به‌لاي لالايي گاه و بي‌گاه بر لب آورده‌ست

وقت تعريف داستان اما كودك از مادرش نمي‌پرسد:
چقدر غصه خورده توي دلش تا تو را چاه بر لب آورده‌ست…

هرچه ما مي‌كشيم از بخت است، عشق را سرزنش نبايد كرد
كه اگر جام شوكران هم بود بخت گمراه بر لب آورده‌ست!

دستت درست! دست دلت را به من بده
با من به دل شهامت عاشق شدن بده

كافي‌ست هرچه زيسته‌اي در هواي مرگ
با من به مرگ هم هوس زيستن بده

تنها گره به جان تو خورده است جان من
با من به جنگ تن‌به‌تن ِ عشق، تن بده

دلسوز ِ يار ِ سوخته‌دل، يار بوده‌است
دل‌سوز باش و جرات دل‌سوختن بده

با من كه گم شده‌ست در اين شهر يوسفم
چيزي بگو، نشاني از آن پيرهن بده

شيطون‌ترين فرشته‌ي عالم اگه زنه
ديوونه‌ اونكه عقل خودش رو به زن

شيطان نشسته در خم ابروهات
در تارهاي نقره اي موهات

دست تو نيست تلخي اين ايام
شيطان گرفته راه به كندوهات

از خير كوچ بگذر و با من باش!
حالا كه زخمي اند پرستوهات

مي خواست غم مرا بكشد اما
من زنده ام به بركت جادوهات

شيطان هميشه دشمن آدم نيست
من – دوستدار تو وَ هياهو هات-

شيطان كوچك تو ام و افسوس
آواره ي حسادت بد گو هات

بغضي وزيد و در گلوگاه تو پيچيد
آواز «هيت لك» كه در چاه تو پيچيد

تا خون شب پاشيد بر نارنج خورشيد
در سينه هاي عاشقان، آه تو پيچيد

طرز زليخا داشت اندوهي كه ناگاه
ابري شد و آرام بر ماه تو پيچيد

بايد يكي اين را به يعقوبت بگويد
گرگي كه مي گويند در راه تو پيچيد…

يعقوب! من در خواب بودم آن شبي كه
در نيل شب فرياد جانكاه تو پيچيد

حالا كلاهت را خودت قاضي كن آيا
من گرگ هستم يا برادرهات يوسف؟

مي خواست با تو رخت سفر در بياورد
از چشمهاي خيس تو سر در بياورد

«من آمدم» بگويد و اندوه كهنه را
از ذهن خاك خورده ي در، در بياورد

مي خواست جوجه باشد و هي جيك جيك جيك…
در آسمان عشق تو پر در بياورد

حتي اگر عقاب ببارد از آسمان
حتي اگر كه عشق پدر در بياورد

سخت است جوجه باشي و ديوانگي كني
اين بار مرگ دبه اگر در بياورد

سر مي گذارم، قصه در گوش تو خوب است
داغ شقايقهاي آغوش تو خوب است

از بچه آهوهاي چشم من بپرسند
سرسبزي چشمان خاموش تو خوب است

حال تو را مي پرسم از اندوه هر شعر
تا بشنوم: مرد غزلپوش تو خوب است

كندوي هر عشقي فقط شهد و شكر نيست
نيش زبانهاي من و نوش تو خوب است

من بار سنگيني به دوش روزگارم
باري اگر بردارم از دوش تو …

اين روزها -با آنكه خود را هم فراموش…
وقتي نخواهم شد فراموش تو- بد نيست

گوشي و دست‌هاي زن سردند، سوت سرما و سوز مي‌آيد
رفته‌اي، از دهان او امّا عطر نامت هنوز مي‌آيد

به دلش گفته دور بودن ما تلخ اما قشنگي عشق است
غصه هم هست اگر كه شادي هست، مي‌رود شب كه روز مي‌آيد

به دلش گفته عاشقي درد است، با غم و اشك و آه بايد ساخت
كار پروانه پيله‌كردن نيست، شمع باش و بسوز! مي‌آيد!

نه سفركرده‌اي كه برگردي، نه غريبي كه آشنا بشوي
چقدر مي‌شود به يك دل گفت چشم بر در بدوز، مي‌آيد؟

مثل گنجشكهاي سرگردان، مثل گنجشكهاي در باران
تا سلامش دوباره بنشيند روي اين سيم، سوز مي‌آيد

مثل آوازهاي عاشق تو در گلويم اگر قناري نيست
از غم غربت است همسايه! در قفس خواندن افتخاري نيست

صحبت از ميله هاي معروف است، يك نفر خواب آسمان مي ديد
غافل از اينكه زود مي ميرد بركه ي كوچكي كه جاري نيست

عشق يك اتفاق تكراري ست مثل «سيب از درخت مي افتد»
مثل سيب از درخت… اما نه! عشق محصول بي قراري نيست

كار حوا نبود شايد هم آدم از روز اول عاشق بود
[صحنه سازي بس است، يك جمله] در من احساس شرمساري نيست!

من شبيه پرنده اي بودم، به هواي تو پر زدم تا عشق
بعد از آن تازه باورم شد كه آسمان عكس يادگاري نيست

ماجرا ساده است باور كن، مثل فال تمام كولي ها
تو به فنجان من*… [نه، گريه نكن! اين غزل جاي سوگواري نيست]

آخر داستان ما مثل همه ي قصه هاي تكراري
ايستگاه قطار، يك چمدان… راستي اين كه بدبياري نيست؟

خواستي بعد از اين خودت باشي، به سلامت برو، خداحافظ
قهرمان تو زنده مي ماند، زخم اين دشنه نيز كاري نيست