من تلاش ميكنم پس هستم

باد و باران و گياهي كه تويي بر لب جوي
همه از كوچه ها مرا مي خوانند
من از اين باران ها مي دانم خانه ويران خواهد شد
ويران
ياس ها ريخته
اند
زير باران ها در كوچه رها
مثل مرداب بزرگي كه در آن نيمه ي شب ها تنها
غوك ها مي خوانند
و تو تنها مي ماني
تا بداني كه چه ها مي گذرد
من از اين پنجره واري كه سياهست و بلند
به صداي تو كه جاري خواهي شد
كه مرا تنها در كوچه رها خواهي كرد
به صداي
تو رها مي شوم از شاخه ي خويش
زير باران ها در كوچه سنگي
ويران خواهم شد
زير اين پنجره واري كه تماشا گه باد است و گياهي تاريك
به جهان گذران مي نگرم
بادها در گذرند
ياسها منتظرند
جوي گرياني و در بارانها مي گذري
تا مي ماني و باران غريبي كه زمين را
ويران خواهد كرد
آسماني كه به ما مي نگريست
ماهتابي كه به مه ميتابيد
همه در تاريكي ها ماندند
همه در باران فرياد زنان مي گفتند
ياسها منتظرند
و تو گريان مي گفتي : ياسها ريخته اند
باد و باران و تماشاي گياهي كه مرا مي بيند
من ازين
پنجره واري كه سياهست و بلند
به تو فريادزنان مي گويم
ياس ها منتظرند
و تو گرياني و در باران ها مي گذري
خانه ويران خواهد شد
ويران
و گياهي كه تويي بر لب جوي
ريشه در آب روان خواهد شست
ياسها منتظرند
من همينجا تنها خواهم ماند

آمده بود و ميگريست
مثل ستاره هاي صبح
مثل پرنده هاي باغ آمده بود خسته بود
روي چمن نشسته بود
مثل شكوفه هاي سرخ
آمده بود
مي
گريست
گفتم اي پرنده
نيست
جز قفسي نمانده است
سينه ي آسمان تهي ست
آمد گريه كرد رفت
باران بود در بهار
آمد در اتاق من
بوي بنفشه ماند و خاك
ياد پرنده ماند و باغ

لحظه يي در بهار
كوچه ها سرخ مي شوند
زمان
نيلگونست
باد
مثل اندوهي
از تماشاي رود مي آيد
لحظه يي با تو
اي پرنده ي سبز
اي تماشاي ساحرانه ي آب
لحظه يي با تو
از تو مي گويم
به تماشاي اين غروب
كه دشت
مثل دنياي خفتگان زيباست
كه زمان نيلگونه مي بارد
به تماشاي اين پرنده ي سبز
به تماشاي اين بهار بيا
با تو اي لحظه وار
اي همه ي تاريكي و فراموشي
با تو در باران
به تماشاي رود مي گذريم
لحظه يي در بهار
مي دانم
لحظه يي در بهار مي ميرم

دلي به روشني باغ ارغوان دارم
كه با طلوع صدا مي كند هزاران را
و چشم هاي من آن چشمه هاي تنهايي ست
به دست سوخته نيلوفران رود آرام
و پاي بر فلقي سبز
وه چه
بيدارم
شكوه قله چه بيهوده است
و اين سلوك حقير
براي رفتن بايد هميشه جاري بود
و در تمامي ظلمت
شكوه سرخ گلي شد

پرنده بودن روزي پرنده وار شدن
و از بهار گذشتن
به آن حقيقت نوميدوار پاسخ گفتن
به آن حقيقت تلخ
و با رداي پريشان باد از همه ي شهرهاي خفته گذشتن
و
درتمامي راه
چه نااميدان ديدن
پرنده وار شدن
و در حقيقت روشن
هميشه رازي بودن

پر از شكوفه ي خون باغ مهرباني شد
پر از كبوتر پير
ميان باغي بالي شكست و باد گريست
پرنده هاي اسير
ميان رودي ماه اسير مي خشكيد
كبوتري در باد
ميان دشتي رودي به ريگزار نشست
ميان پنجره هايي زنان تنهايي گرييدند
پرنده هاي اسير
ميان پنجره هايي سكوت آتش سرد
ميان بيشه ي شب
ميان دست تو گلخاي ياس خشكيدند
و گيسوان تو باد
و چشمهاي تو ابر
و دستهاي تو باغ
ميان باغي
ابري گريست
بادي سوخت

در كوير كبود آتشها
خار هر شعله خيره مانده براه
اختران كورمانده در پس ابر
بردگان قوز كرده در بن چاه
مي چكد از گلوي محكومان
قطره قطره سرود دهشت و درد
مي رمد آهويي
به دامن دشت
تا برانگيزد از سياهي گرد
ليك اينجا سرد گويانند
دل به دريا سپرده موج آسا
مي خزند از كرانه هاي ظلام
تا دم صبح تا دل دريا

شب تاريك پشت بامهاي سرخ
تنها بود نيلوفر
شب تاريك پشت كوه نيل اندام
دشت ماهتابي بود
شب تاريك از كوچه پنهان خفت
درخت سبز ليمو ميوه هايي داشت
مي پنداشت
بهار ديگري بيدار خواهم شد
شب تاريك
نيلوفر تماشاگر
شب تاريك را بيدار تا خورشيد
ميان بيشه ها تا بيد
دريا را نگاهي كرد
ميان آبها مرغابي مرداب
به تنهايي دعايي خواند
و نيلوفر
ميان خواب و بيداري
ملالي داشت
مي پنداشت
زمستان شاخه را بيمار خواهد كرد

خفته بر بستر مينويي آتشكده
ارديسور آناهيتا
ساقه اندامش
مي سوزد
طرح باراني گيسويش در سايه فرو مي ريزد
و در آيينه ي تاريك فصول
به زمين مي
نگرد
آي آناهيتا
كولي گمشده و سرگردان
كولياني كه در آغاز فصول
ازفصولي ديگر
به تماشاي زمين در گذرند
رود را مي خوانند
دشتها مي خوانند
آي آناهيتا
كولي گمشده ي سرگردان
ترك اين بي ره سرگردان كن
باران كن
آناهيتا باران كن

چنگ اگر بود سرودي بود
جام اگر بود شرابي بود
كوي اگر بود نگاري بود
مي اگر بود خرابي بود
چنگ در چنگل اهريمن
جام در خيمه عياران
كوي جولانگه
شبگردان
باده در بزم تبهكاران
ديده بي خوابيست
چنگ خاموشيست
رنگ بيرنگيست
عقل مدهوشيست
مهر اگر بود درودي بود
چنگ اگر بود سرودي بود
مثل گريز دور كبوترها
در منتهاي نيلي بي فرياد
انديشه مي كنيم
در ژرفناي بهتي بي نام
و
شادمانه ناگاه
احساس مي كنيم
يك انفجار روشن را در باغ
وقت طلوه سبز چكاوك ها