كسي نبايد از اين شعر انتقاد كند
مگر به خونِ دلِ شاعر استناد كند
خدا نديد كه شب بابِ طبعِ شعر من است
كه رفت شعله‌ي خورشيد را زياد كند
مگر براي نوشتن از آن‌چه مي‌خواهم
مدارِ نوريِ منظومه را مداد كند
كه تند مي‌رود اين شب كه حرف بسيار است
قلم چگونه به صبحِ تو اعتماد كند؟
نفس نفس، سرِ مريم به باد خواهد رفت
يكي بيايد و اين باد را نباد كند
من شاعرم خودكار نه؛ جوهر به دنيا آمدم
درگير انديشيدنم، من سر به دنيا آمدم
تقدير بود انسان‌شدن، عمري زمين‌گيرم كند
روحم كبوتر بود و من، بي‌پر به دنيا آمدم
نارنجي و خاكستري، پاييز رنگ آتش است
هر روز و شب در آتشم؛ آذر به دنيا آمدم
نه؛اين توان در مرگ نيست، از زندگي سيرم كند
مردانه خواهم مُرد اگر... دختر به دنيا آمدم
كوچه‌ها تكيه به ديوار و خيابان باريك
دور افتاده ترين جاده به اين‌جا نزديك
عقربه مي‌دود و زندگي‌ام پشت سرش
فرصتي نيست كه تشخيص دهم تاك از تيك
مگر از بركت يك زلزله ويران شود« اين
ميهمان‌خانه‌ي مهمان‌كُشِ روزش تاريك»
در وصله‌ي ديوار است، در خانه‌ي تخريبي
سقفي كه جنون دارد، در حال سراشيبي
بيد است كه پوسيده، در بقچه كتابي نيست
هي منظره مي‌خوانم، با پنجره‌اي جيبي
بردار خرابش كن، زندان مشبّك را
چون خسته‌ام از بودن؛ از مردنِ تقريبي
تصوير جهان زن شد، جنگ آمد و مردش كرد
كافي‌ست چه مي‌خواهي؟ از ماده‌ي تركيبي
مي‌ميري و مي‌فهمي، نه! مرده نمي‌فهمد،
كرمي‌ست كه افتاده، در اين كره‌ي سيبي
با دستهاي يك حكاك، بعد از اداي يك آيين
روزي نوشته خواهم شد، روي كتيبه‌اي سنگين
ديدن چقدر دشواراست! در ازدحام قومي كور
حكاك من چه مي‌‌داند؟ از اين دو چشم دردآگين
كوچكتر از خودم هستم، در من تحملِ من نيست
در گنج خود نمي‌‌گنجم، اي من! كنار من ننشين
من كمترين صدايم را، بر برگها نويساندم
مي‌‌دانم اوج اين فرياد، بالا گرفته از پايين
وقت كتاب خواندن نيست، مردم كتيبه مي‌‌خوانند
شادم كني اگر سطري، از آن كتيبه باشد اين:
آمد نوشت و رفت، آري، رفت‌آمدش نوشتن بود
او از تب نوشتن مُرد، روحش هميشه شاد، آمين
اگرچه آسمانم ابر پوشيده است اما حال من خوب است
دو دريا از دو چشمم زار جوشيده است اما حال من خوب است
نپرس از من كه تنهايم چرا با سايه‌ي ديوار مي‌خندم
گلويم شوكران از دوست نوشيده است اما حال من خوب است
جوابي نيست پشت پرسش چون و چراي بود و نابودم
چه شيون‌ها كه از نايم خروشيده است اما حال من خوب است
بيا اي مرگ! اين تن سهم تو، من عين روحم سر به سر عشقم
فلك در نفي من بسيار كوشيده است اما حال من خوب است
مثل يك پل كه كمربند خيابان باشد
عشق، آن نيست كه در شهر فراوان باشد
زن زيباي جهان! سبزه ي گريان! تلخ است:
پاي تختت دل گنديده‌ي تهران باشد
دوست دارم ننويسم قلمم مي‌رقصد
دست من نيست، اگر شعر ، پريشان باشد
مثل سهراب نشد شعر بگويم، هرگز!
« واژه بايد خود باد و . . . خود باران باشد»
حافظ از خاكْ درآ تا بنويسي اين بار:
« كه به تلبيس و حِيَل ديو، مسلمان» باشد
به رضايش نرسيدم به خدايش گفتم
دستِ‌كم در غزلم اسم خراسان باشد
مادرم مي‌گويد انسان يا پر از درد است يا مرد است
دردِسرهاي پدر سردرد شد مادر چه نامرد است
گاهي از اين جمله‌ي مادر جنون مي‌گيردم اما
باز مي‌پرسم پدر با اينهمه دردش چرا مرد است
تختشان سنگين شده از بس كه تنهايند پس او كيست؟
حق شهوت را تصاحب مي‌كند حقي كه با مرد است
مادرم عاشق شده معشوق او هرجا بخواهد هست
كاري از دست پدر هم برنمي‌آيد خدا مرد است
تا «به پايان آمد اين دفتر حكايت همچنان باقي»
پس «به صد دفتر نشايد گفت حسب‌الحالِ» ما مرد است
آتش،آتش مي‌گيرد، جا در جايش مي‌سوزد
در دستش نور است اما، سر تا پايش مي‌سوزد
آبي مي‌رقصد آتش؛ دريا يك آتش‌سوزي‌ست
تا موجي برمي‌خيزد، ماهي‌هايش مي‌سوزد
هيزم، روزي جنگل بود؛ حالا با زخمي در ناي،
مي‌خواند: واي از آتش! اما «وايَ»ش مي‌سوزد
در خاكت مي‌شد خوابيد، ديگر گِل كردي خود را،
اين ماهي، بي‌ماهيگير، در دريايش مي‌سوزد
به گزارش خبرگزاري فارس، در پي درگذشت مادر سيد شهيدان اهل قلم سيدمرتضي آويني انجمن قلم ايران، با صدور بيانيه‌اي درگذشت اين بانوي صالحه را تسليت گفت.
متن اين بيانيه به شرح ذيل است:
برادر ارجمند و عضو سابق مؤسس انجمن قلم ايران؛ جناب آقاي سيد محمد آويني
درگذشت مادر گرامي جنابعالي و سيد شهيدان اهل قلم، سيد مرتضي آويني را به شما و ديگر بازماندگان محترم تسليت گفته، شادي روح آن مرحوم و بقاي عمر بازماندگان را از درگاه احديت مسئلت مي كنيم. ما را در غم خود، شريك بدانيد.
هيئت مديره انجمن قلم ايران
همچنين به اطلاع مي‌رساند مراسم ختم آن مرحوم پنجشنبه 11 اسفندماه، ساعت14/30تا 16 در مسجد جامع شهرك غرب برگزار مي‌شود.
حضور دوستان، اداي احترام به مقام شامخ شهيد و قدرداني از زحمات همكار سابق خود در انجمن خواهد بود.
منبع : سايت فارس نيوز
16نشانه كه وقتش رسيده شغلتان را ترك كنيد