حكاك

با دستهاي يك حكاك، بعد از اداي يك آيين

روزي نوشته خواهم شد، روي كتيبه‌اي سنگين


ديدن چقدر دشواراست! در ازدحام قومي كور

حكاك من چه مي‌‌داند؟ از اين دو چشم دردآگين


كوچكتر از خودم هستم، در من تحملِ من نيست

در گنج خود نمي‌‌گنجم، اي من! كنار من ننشين


من كمترين صدايم را، بر برگها نويساندم

مي‌‌دانم اوج اين فرياد، بالا گرفته از پايين


وقت كتاب خواندن نيست، مردم كتيبه مي‌‌خوانند

شادم كني اگر سطري، از آن كتيبه باشد اين:


آمد نوشت و رفت، آري، رفت‌آمدش نوشتن بود

او از تب نوشتن مُرد، روحش هميشه شاد، آمين