من تلاش ميكنم پس هستم

جام رقيه

شاعر : محمدعلي مجاهدي

لبريز شهد عاطفه جام رقيه است
آواي مهر جان كلام رقيه است

جانسوز و كفر سوز و روان سوز و ظلم سوز
در گوشه خرابه كلام رقيه است

چون او كسي به عهد محبت وفا نكرد
اين سكّه تا به حشر به نام رقيه است

با دستهاي كوچك خود نخل ظلم كند
عاليترين مرام، مرام رقيه است

يك جمله گفت و كاخ ستم را به باد داد
خونين ترين پيام، پيام رقيه است

آن قصّه اي كه خاطره انگيز كربلاست
افسانه خرابه شام رقيه است

هرگز نميرد آنكه دلش زنده شد به عشق
عشق حسين رمز دوام رقيه است

گاهي به كوه و دشت و گهي در خرابه ها
در دست عشق دوست، زمام رقيه است

هر كس دلي به دست حبيبي سپرده است
پروانه هم، غلام غلامِ رقيه است

بداء

شاعر : رضا جعفري

قرار بود كه يك ابر بي قرار شود
در آسمان بوزد مدتي بخار شود

سه سال بعد بيايد سه بار پي در پي
ببارد و برود ، كوه ، نو نوار شود

و زندگي بكند مثل اين همه دختر
و عقد دائم يك مرد خواستگار شود

قرار بود همين دامني كه مي بينيد
بجاي اينكه بسوزد و پر غبار شود

فقط براي لباس عروسي اش باشد
نه كه كفن شود و زينت مزار شود

و در ادامه ي سير تكاملي خودش
الهه ي حرم رب روزگار شود

قرار بود ، ولي نه بداء حاصل شد
كه او عروسك زنجير نابكار شود

خدا نخواست عروسي كند بزرگ شود
خدا نخواست كه خانوم خانه دار شود

خاكستر پروانه

شاعر : علي اكبر لطيفيان

كيست امشب در دل طوفاني او جا كند
قطره هاي تاولش را راهي دريا كند

گرد و خاكي گشته بود اما هنوز آئينه بود
صفحه آئينه را فرداي محشر وا كند

مشتي از خاكستر پروانه نيت كرده است
كنج اين ويران سرا ميخانه اي برپا كند

تار و پودي از لباس مندرس گرديده اش
مي تواند ديده يعقوب را بينا كند

او كه دارد پنجه اي مشكل گشا قادر نبود
چشمهاي بسته باباي خودرا وا كند

گيسويش را زير پاي ميهمانش پهن كرد
آنقدر فرصت نشد تا بوريا پيدا كند

خشت هاي اين خرابه سنگ غسلش مي شود
يك نفر بايد دوباره غسل يك زهرا كند

عرفان پنهاني

شاعر : محمد سهرابي

صحبت از موسي و طور و ذوق عمراني بس است
من پدر مي خواستم، توضيح عرفاني بس است

قرعه ي آن قبله ي سيار بر ما اوفتاد
اي خرابه، غبطه بر ديوار نصراني بس است

روح كامل گشت و من هر روز لاغر مي شوم
فصل تجريد است، از پيكر نگهباني بس است

گريه را مخفي نخواهم كرد زير آستين
تيغ از رو بسته ام، عرفان پنهاني بس است

بوسه اي بر من بدهكاري ز وقت رفتنت
پس ادا كن قرض خود، اين صبر طولاني بس است

شرح مويي كه ندارم بيش از اين از من مخواه
از پريشان حالي ام هر قدر مي داني بس است

هر چه خوردم زخم بود و زخم بود و زخم بود
سفره ات را جمع كن بابا كه مهماني بس است

يك رقيه جان از آن لب ها برايم خرج كن
محفل انس مرا آيات قرآني بس است

چون علي اكبر مرا هم در عبايت جمع كن
زخم هاي مختلف را اين پريشاني بس است

ارث مادري

شاعر : يوسف رحيمي

مي ريخت لاله لاله غم از عرش محملش
هر دم رسيد تا سر بابا مقابلش

چشمان نيمه جان و غريبش گواه بود
در آتش فراق پدر سوخت حاصلش

هر لحظه در تلاطم طوفان طعنه ها
چشمان غرق خون عمو بود ساحلش

چشمش براي ديدن بابا رمق نداشت
از بس كه شد محبت اين قوم شاملش

از لطف دست سنگي يك شهر حرمله
كم كم شبيه فاطمه مي‌شد شمايلش

روي كبود و موي سپيد ارث مادري است
وقتي سرشته از غم زهرا شده گلش

جانش رسيد بر لبش از دست خيزران
آخر چه كرد طعنه آن چوب با دلش

از نحوة شهادت او عمه هم شكست
تا ديد داغ تشت طلا بوده قاتلش

او هرگز از كبودي بال و پرش نگفت
غساله گفت يك سر مو از فضائلش

دستان كوچكش كه ضريح اجابت است
دل بسته بر كرامت او چشم سائلش

خواجه كون و مكان

شاعر : علي انساني

گر چه از ضعف تن از جا نتوان بر خيزم
مژده؟ وصل تو كو كز سر جان برخيزم؟

كن قدم رنجه كه چون خاك به ره بنشينم
پيشتر ز آنكه چو گردي ز ميان برخيزم

گر شبي با من ويرانه نشين بنشيني
از سر خواجگي كون و مكان بر خيزم

طفلم و آمده پيري به سراغم تو بيا
تا سحر گه ز كنار تو جوان برخيزم

اگر از دست شدم پا به سر خاكم نِه
تا به بويت ز لحد خنده كنان برخيزم

قافله رفته بود

شاعر : وحيد قاسمي

قافله رفته بود و من بيهوش
روي شن زارهاي تفتيده

ماه با هر ستاره اي مي گفت:
بي صدا باش!تازه خوابيده

قافله رفته بود و در خوابم
عطر شهر مدينه پيچيده

خواب ديدم پدر ز باغ فدك
سيب سرخي براي من چيده

قافله رفته بود و من بي جان
پشت يك بوته خار خشكيده

بر وجودم سياهي صحرا
بذر ترس و هراس پاشيده

قافله رفته بود و من تنها
مضطرب،ناتوان ز فريادي

ماه گفت: اي رقيه چيزي نيست
خواب بودي ز ناقه افتادي

قافله رفته بود و دلتنگي
قلب من را دوباره رنجانده

باد در گوش ماه ديدم گفت:
طفلكي باز هم كه جامانده

قافله رفته بودو تاول ها
مانعي در دويدنم بودند

خستگي،تشنگي،تب بالا
سد راه رسيدنم بودند

قافله رفته بودو مي ديدم
مي رسد يك غريبه ازآن دور

ديدمش- سايه اي هلالي شك -
چهره اش محو هاله اي از نور

از نفس هاي تند و بي وقفه
وحشت و اضطراب حاكي بود

ديدم او را زني كه تنها بود
چادرش مثل عمه خاكي بود

بغض راه گلوي من را بست
گفتمش من يتيم و تنهايم

بغض زن زودتر شكست و گفت:
دخترم، مادر تو زهرايم

تيغ و ترنج

شاعر : وحيد قاسمي

كاروان بهشتيان آمد
كربلا ميهمان نوازي كن
متبّرك شدي به عطر حسين
برترين خاك؛ سرفرازي كن

كربلا دجله را خبر كن زود
قافله با شتاب آمده است
تكّه اي ابر سايبان بفرست
شير خوار رُباب آمده است

ياد تيغ و تُرنج افتادي
به تو حق ميدهم كه حيراني
قد و بالاي ديدني دارد
علي اكبر است مي داني

بوي شهر مدينه را حس كن
اين دو آئينه ي سخا هستند
مثل من بُغض كرده اي آري
يادگاران مجتبي هستند

مثل پروانه گرد اربابت
نوجوانان زينب كبري
بهترين هديه شد براي حسين
لب خندان زينب كبري

از فرات خودت بگو قدري
ساقي اين خيام عباس است
آب سرد و خنك به او برسان
چون به قولي كه داده حسّاس است

كربلا زينب است اين بانو
عزتّش را مگر نمي بيني
هي نگو دشت از چه ميلرزد
هيبتش را مگر نمي بيني

داغدار قبيله آمده است
اشك و خون دارد او به ديده هنوز
كربلا زود سر به زير انداز
سايه اش را كسي نديده هنوز

ايام محرم بر شما بازديدكنندگان تسليت باد

به مناسبت ورود امام حسين (ع) و يارانش به صحراي كربلا اشعاري را براي شما عزيزان آماده كرده ايم

اميدواريم از خواندن اشعار لذت ببريد

تيغ و ترنج - وحيد قاسمي

سكوت صحرا - يوسف رحيمي

باده خواران الست - عمان ساماني

اين كيست كه - حبيب الله چايچيان

ناقه ام در گِل نشسته - قاسم نعمتي

به التماس بگويم - محسن عرب خالقي

كاروان بهشتيان زمين - علي اكبر لطيفيان

به مناسبت فرا رسيدن ايام غم و ماتم ، ماه پيروزي خون بر شمشير ، ماه محرم ، ويژه نامه هايي براي شما بازديدكنندگان آماده كرده ايم

اميدواريم امسال بهترين استفاده را از عزاداري سالار شهيدان ببريد

                                                   خيمه گاه اول           -     حضرت مسلم (ع)

                                                   خيمه گاه دوم          -     ورود كاروان حسيني به كربلا

                                                   خيمه گاه سوم        -     حضرت رقيه (س)

                                                   خيمه گاه چهارم      -     حرّ و طفلان حضرت زينب (س)

                                                   خيمه گاه پنجم        -     حضرت عبدالله ابن الحسن (ع)

                                                   خيمه گاه ششم    -     حضرت قاسم ابن الحسن (ع)

                                                   خيمه گاه هفتم      -     حضرت علي اصغر (ع)

                                                   خيمه گاه هشتم    -     حضرت علي اكبر (ع)

                                                   خيمه گاه نهم        -     حضرت عباس (ع)

                                                   خيمه گاه دهم       -     حضرت سيدالشهدا (ع)

                                                        ويژه نامه اربعين حسيني

كتاب زندگاني امام حسين عليه السلام ( صوتي )