من تلاش ميكنم پس هستم

-  دستِ سردم!

   از چه مي‌لرزي

   تو توانا بودي

   پنجره را ببند

   مداد را بردار

   دوباره شعرهاي عاشقانه بنويس

-  نه!

   اين زمستان از پنجره نيامده‌است

من دُن‌كيشوت نيستم

يك شواليه‌ي تمام‌عيارم

با دُن‌كيشوت فرق‌هاي زيادي دارم

از جمله  او داستان شواليه‌ها را خوانده بود و

به جنگ آسياب‌ها ‌رفت

من

قصه‌ي دُن‌كيشوت را خوانده‌ام

و

به جنگ آسياب‌ها مي‌روم

دستم را دراز مي‌كنم

چه بنويسم

بر كاغذي كه باد برده است

به دوردست

رفتن

       آمدن

رفتن

       آمدن

رفتن

       آمدن

رفتن

       آمدن

رفتن ...

دريا هم نمي‌فهمد

چه مي‌خواهد

در ميدان ساعت

خودكارش را روي كاغذ مي‌كشد سرباز

نمي‌نويسد

پرتاب مي‌كند توي جوي آب

به ساعتش نگاه مي‌كند

- ساعت ميدان خوابيده -

مرخصي‌اش‌ تمام شده

با حسرت به من نگاه مي‌كند

مي‌رود

من تمام روزهاي عمر مرخصم

و خودكارم آن‌قدر جوهر دارد

كه اين كاغذها را سياه كنم

و بسپارم به باد

مانند پرچم ارتشي پيروز

در ميدان ساعتي كه خوابيده

هر از گاهي مي‌خنديم

گاهي هم گريه مي‌كنيم

زير ستارگاني

كه به ما هيچ نمي‌گويند

شب تنها نيست

باد را دارد

كه دارد مدام مي‌رود

سال‌ها بود در را مي‌كوفتم

سرانجام  باز شد

به خياباني ديگر

از روزي

به دامن روزي ديگر مي‌گريزيم

و آن كه پناه‌مان داده‌است

سر در پي‌مان مي‌گذارد

ايستادن

در ساحلي كه ايستاده ست

قدم زدن

در ساحلي كه ايستاده ست

افتادن

در ساحلي كه ايستاده ست

دريا خوابيده با موج‌هاش

زوج‌هايي كه در آغوش هم  از هم مي‌پاشند

فانوس دريايي مي‌سوزد

در تكرار ترديدش

دل به دريا هم اگر بزني

شايد همين فردا

جنازه‌ات را بازپس بفرستد

به ساحلي

كه ايستاده ست