من تلاش ميكنم پس هستم

۱

اما ما ! با تو ما يك آسمانيم

تو دريايي و ما رود روانيم

اگر يك روز ابري هم ببارد

تو خورشيدي و ما رنگين كمانيم





۲



بيا با موج با دريا بخوانيم

بيا چون باد در صحرا بخوانيم

براي شادي روح شهيدان

وصيّت نامه ي گل را بخوانيم







۳

من و پروانه فرزند شهيديم

سحر شد سوي صحرا پر كشيديم

ميان باغ يك خورشيد را ما

كنار سرو از نزديك ديديم





۴

تو چون باران و آب جويباران

كجا رفتي گل سرخ بهاران؟

پس از تو آفتابي سرخ و روشن

شده همبازي ام در روز باران





۵



شهيدان يك بهار جاودانند

كه چون خورشيد گرم و مهربانند

ميان دفتر نقاشي ما

به يك لبخند، صد گل مي فشانند

وقتي كه آفتاب

از تپه ها دميد

روي درخت رفت

يك لك لك سفيد

خوشحال و پر اميد

آن لك لك قشنگ

فرياد كرد و گفت :

اي صبح سرخ رنگ !



از كوههاي سبز

از راه هاي دور

از دره هاي نور



وقتي مي آمدي

از سبزه زارها

آيا نديده اي

فصل بهار را ؟

با باران از بالا

از شبنم با گلها

از جنگل با سبزه

با طوفان از دريا

از آنجا

از جبهه

از سنگر

/ با پرچم

مي دانم

/ مي آيي مي آيي

اما كي دريا دل،

/ دريايي؟

وقتي كه مي رفت

يك سرو كوچك

در پشت پرچين ما كاشت

او رفت و ديگر نيامد

اما چه سبز و تناور

آن سرو تا آسمان قد برافراشت

ساعت انشاء بود

/ و چنين گفت معلم با ما:

بچه ها گوش كنيد

/ نظر من اين است

/ شهدا خورشيدند

مرتضي گفت:شهيد

/ چون شقايق سرخ است

دانش آموزي گفت :

/ چون چراغي است كه در خانه ي ما مي سوزد

و كسي ديگر گفت:

آن درختي است كه در باغچه ها مي رويد

ديگري گفت: شهيد

/ داستاني است پر از حادثه و زيبايي

مصطفي گفت : شهيد

/ مثل يك نمره ي بيست

/ داخل دفتر قلب من و تو مي ماند

دفتر كوچك نقاشي من!

داخل هر برگت

/ طرح يك موج كشيدم با رنگ

گفته بودم شايد

/ بتوانم دريا را بكشم

آه افسوس نشد

دفتر كوچك نقاشي من

برگهاي تو كم است

/ موج اما بسيار

خوش به حال شهدا

كه زمين دفتر نقاشي آنها شده است

/ مي توانند هزاران دريا

/ داخل دفترشان رسم كنند

و نهاد

/ بخشي از جمله كه درباره ي آن

/ خبري مي شنويم

و گزاره خبر است

مثل اين جمله : « شهيد

/ رود سرخي است كه تا

/ ابديت جاري است »

روزي كه مي رفت

گل ها همه غنچه بودند

او رفت و ديگر نيامد

او رفت و امروز در كوچه ي ما

/ فرياد و غوغاست

نعش شهيدي

/ بر دست مردم

/ از دور پيداست

او نيست، اما

/ باغي پر از لاله و ياس

/ در كوچه ي ماست

در كوچه ي ما

/ يك حجله ي سرخ

/ از نور برپاست

روي دروازه ي دبيرستان

پرچمي دست باد مي لرزد

روي پرچم نوشته اند درشت :

« احمد خوش نشين شهيد شده است »

بادها با صدايي از افسوس

اين خبر را به دورها بردند

آسمان بغض كرده بود آن روز

آفتاب آن طرف تر از جنگل

خسته بود و دگر نمي خنديد

باد آمد ميان شاخه نشست

بر لبش اين كلام جاري شد :

«جاي احمد كه مي رود جبهه؟»

جنگل دستها نمايان شد