من تلاش ميكنم پس هستم

هرچه آسمان را بيشتر

نگاه مي كنم

درمانده تر مي شوم

كودك نو آموزي هستم

در دبستان شعر

و آنچه را كه به من مي گويند

تكرار مي كنم

نه مي توانيم ببينيم

نه مي توانيم بدانيم

نه مي توانيم به خاطر بسپريم

نه مي توانيم فراموش نكنيم

ما مجموع ناتواني ها هستيم

ولي خود را توانا مي پنداريم

دانش تلخي را مي آموزيم

با گذشت روز ها

كه آن ندانستن است

بيش از اين نمي دانيم

كه ما نيز چون شمعي

خاموش خواهيم شد

دانستن تاريخ روز ها

به كار من نمي آيد

ولي نمي دانم چرا

پاي شعر هايم تاريخ

روز مي گذارم

شايد ليوان

از شكسته شدن

درد مي كشد

و ديوار از خراب شدن

شايد تن ما نيز

از مردن رنج مي كشد

بي آنكه ديگر بدانيم

بخوابيم

تا كار ها درست

شود

زمان گذشته

چه نقشهايي دارد

نقشهايي جادويي

پرنده اي گذشت

آيا بالش سفيد بود

و كدام سو را تماشا مي كرد

پرنده اي گذشت

كه نامش را نمي دانم

و رنگش را نديدم

شايد پرنده سعادت بود

كه از آسمان پنجره مي گذشت