من تلاش ميكنم پس هستم

من زندگيم را

براي كس ديگري

زندگي كردم

كه نميدانم كيست

ما مرگ خود را

زندگي مي كنيم

و صورت او را

در روزهاي خود

مي تراشيم

و شبها همراه او

خواب مي بينيم

نمي دانم ماهي

بوي آب دريا مي دهد

يا دريا بوي ماهي گرفته

است

به جاي يك كلمه

هزاران كلمه مي نويسم

و به جاي نام بردن خداوند

شعر مي گويم

روح ما نيز شاخه خشكي

ميشود

آنگاه كه از ما

استخوانهايي سفيد باقي

مانده است

سر‍ّ  كودك را

گريزان مي بينم

كودك شعر

كودك اميد

كودك روشنايي

مي ترسم زير بار دست نوشته ي 

شعرهايم

خفه شوم

ولي خوشبختانه دماغ درازي

دارم

براي نفس كشيدن

من شبها بيدار مي مانم

گويا براي خواندن كتابي است

كه خود نمي دانم چيست

شعر مخاطب من است

شعر دشمن من است

يا دوست من است

هر بار كه از سر پل صراط

گذشته ام

فريادها شنيده ام

و چهره هايي ديده ام

كه آرزوي سعادت

در من خاموش شده است