من تلاش ميكنم پس هستم

اي خانه روشن؛ شب ويران تو پيداست

آوار ستون هاي هراسان تو پيداست

بر چهره ي بي رنگ بهاري كه نداري

حتي ترك خنده ي گلدان تو پيداست

از شانه ي ديوار، فرو ريخته قنديل

گيسوي پريشان زمستان تو پيداست

سرشار سكوتي ولي آواز تماشا

از روزنه ي پلك درختان تو پيداست

زنداني ديوار مشو پنجره باز است

فرياد بزن جرأت پنهان تو پيداست

تو چشات ستاره بارونِ پرنده ست

مث ابرا گاهي گريه گاهي خنده ست

آفتاب چشماتوپنهون نكن از من

من يه ابرم پر اشكم پر شيون

روبروي ابرا وايسا كه ببارن

ابرا از طعم تنت خبر ندارن

بذا چشماتُ ببينن و بميرن

بذا باروني بشن آتيش بگيرن

تو چشات فرشته بارون بهاره

دلاي عاشقُ آروم نمي ذاره

رو بروي ابرا وايسا زير بارون

تا بازم بهار بياد پشت زمستون

تو چشات ستاره بارون پرنده ست

مث ابرا گاهي گريه...

به همين سادگي از تو گاهي سخته روزگارم

چه كنم دست خودم نيس دل ديوونه اي دارم

به همين سادگي از تو گاهي دلگيرم و غمگين

مث برگ بي پناهي ميام از شاخه ها پايين

به همين دليل كهنه كه تو چشمام يه غروره

بين مون يه دنيا حرفه دنيايي كه سوت و كوره

منُ بشكن و پس از من جاده رو طي كن و رد شو

تامنم عشقُ بفهمم نازنينم گاهي بد شو

گاهي بد شو تا بميرم تو ترانه جون بگيرم

قفس صدامُ بشكن من يه گنجشك اسيرم

پر عشقم و اسارت پر احتياج و طاقت

منُ پيدا كن و بشكن يه دروغم يه حماقت

به همين سادگي از تو گاهي دلگيرم و دورم

من يه ديوونه ي تنهام من يه عاشق صبورم 

كي مي دونه وقتي بارون مي زنه

ديگه دور خنده ها تموم مي شه

گلا پر مي كشن از رو شاخه ها

طاقت پرنده ها تموم مي شه

كي مي دونه پاي ديواري كه نيست

يه روزي قرار مي ذاشتيم من و تو

زير اين سقفي كه افتاده رو خاك

چه شب و روزايي داشتيم من و تو

ما دو عكس رنگ و رو رفته ي تار

لاي عكساي پر از گرد و غبار

تو پري قصه هاي كا غذي

من ولي شاهزاده ي يكه سوار

زد و مثل همه عاشقي ما رو

سر اين كوچه يه روزي كاشت و رفت

مث دوس داشتناي دروغكي

زندگي هم ما رو قال گذاشت و رفت

واسه اين شاهزاده ي برهنه پا

كي مي خنده كي ديگه ناز مي كنه

كي مياد پنجره هاي بسته شو

رو به ايوون طلا باز مي كنه

من دوباره پاي ديوار اومدم

دنبال خاطره هاي بي صدام

نكنه قرارمون يادت بره

من همون شاهزاده ي برهنه پام

تازه از ياد تو بودم

گوشه ي دنج اتاقم

اسمتُ صدا مي كردم

كه تو اومدي سراغم

شدم از طعم تو شيرين

مثِ بركه هاي كوچيك

مثِ رد خيس بارون

به تو از بوي تو نزديك

تازه عاشق شده بودم

به صداي شب تنها

تازه شاعر شده بودم

پشت ديوار الفبا

تازه از تو گُر گرفتم

مثِ باغ پيرهن تو

تازه از هُرم نفسهات

تازه از عطر تن تو

به هواي ديدن تو

همه رو تنها مي ذارم

برا پر كشيدن از خود

يه دليل تازه دارم

طعمِ زندون تو چشامه پِلكات’ جدا كُن از هم

پشتِ ميله ها اسيرم مْژه هات’ واكن از هم

بويِ بارون، بويِ خاك، سهمِ من از بهار همينه

برا زندونيِ خسته روز و روزگار همينه

وقتي آفتابْ نبيني ، وقتي ماه نياد تو رْوزن

برا تو فرقي نداره دنيا تاريكه يا روشن

از كبوديِ صداها ، نفسِ برفْ مي‌فهمم

از نگاهِ بي تفاوت معنيِ حرفْ مي‌فهمم

نازنين فكرِ خودت باش وقتي دنيا پا نمي‌ده

اين ضريحِ بي اِجابت كسي رْ شفا نمي‌ده

تو بايد پرنده باشي ، سهمِ من چارتا ديواره

عاشقي كُن كه پرنده فرصتِ عاشقي داره 

صدام نكن صدام نكن خوابشو داشتم مي ديدم

كاشكي دوباره چشمامو رو هم مي ذاشتم مي ديدم

نه ارغوان نه اطلسي سفيد مه گرفته بود

به رنگ گيس مادرم مي زد به نقره و كبود

نه خنده بود نه خاطره يه حس تازه ي اميد

نه سنگ قبر كهنه بود نه قاب عكسي از شهيد

يه قطره خون دو قطره خون يه گل يه تيكه استخون

يه جاده ي رو به افق يه مشت درختاي جوون

صدام نكن كه آدما تو خوابا مهربون ترن

فقط تو قاب عكساشون قشنگترن جوونترن

صدام نكن كه خواب من حتي كبود اگر باشه

مي خوام بمونه برا من مي خوام برام پدر باشه

صدام نكن صدام نكن خوابشو داشتم مي ديدم

كاشكي دوباره چشمامو رو هم مي ذاشتم مي ديدم 

من بي تو هيچم تو با ورم نكن

خيسم زگريه تنهاترم نكن

عاشق نبودم تا با تو سر كنم

آتش نبودم خاكسترم نكن

اگه عاشقت نبودم /اگه بي تو زنده بودم / تو بمون كه بي تو غصه مي خورم

اگه دل به تو نبستم /اگه اين منم كه هستم / ولي از هواي گريه ات پرم

يه اسم ساده ام مث اسم تموم آدما

يه دل بريده از همه يه دل شكسته ي شما

يه اسم ساده ام ولي يه روح مهربون دارم

وقتي كنارت مي شينم حس مي كنم جنون دارم

نه با اجازه عاشقم نه با اشاره آشنا

فقط يه اسم ساده ام فقط يه بنده ي خدا

منُ به اسم ديگرم منُ به اسم شب بخون

دقيقه هامُ تازه كن شعرامُ زير لب بخون

عاشقتم اما صدام مثل صداي آدماس

دوست دارم بهم بگو آخر عاشقي كجاس؟

قلبمُ دستم مي گيرم اما با چشماي خجل

مي خوام كه باورت بشه عاشقتم از ته دل

سايه تون رو خاكه اما  خودتون حبس بهشتين

دلمون گرفته اينجا كاشكي نامه مي نوشتين

ما كجا بريم از اينجا  وقتي سنگه دست و پامون

كاشكي نامه مي نوشتين  به نشوني دلامون

ما كجا بريم از اينجا حبس آسمون و خاكيم

برا عاشقي حقيريم  واسه زندگي هلاكيم

دلمون گرفته از هم دلمون گرفته با هم

تو زمونه اي كه آدم  داره تنها مي شه كم كم

سايه تون رو خاكه اما خودتون حبس بهشتين

دلمون گرفته اينجا كاشكي نا مه مي نوشتين