اي خانه روشن

اي خانه روشن؛ شب ويران تو پيداست

آوار ستون هاي هراسان تو پيداست

بر چهره ي بي رنگ بهاري كه نداري

حتي ترك خنده ي گلدان تو پيداست

از شانه ي ديوار، فرو ريخته قنديل

گيسوي پريشان زمستان تو پيداست

سرشار سكوتي ولي آواز تماشا

از روزنه ي پلك درختان تو پيداست

زنداني ديوار مشو پنجره باز است

فرياد بزن جرأت پنهان تو پيداست