من تلاش ميكنم پس هستم

وقتي جمله اي را مي نويسم

چه عجيب است

زيرا كاري است شده

و برگشتني ندارد

در انتظار دميدن صبح نشسته ام

ولي صبح خواهد شد

و شب چاره اي جز صبح شدن

ندارد

اگر مرخص نمي شوم

چون شاعري

اصراري هم ندارم در ماندن

من كجا

و تقاضاي شعر گفتن كجا

به گوشه اي مي سازيم

براي بيتوته كردن

و چشم به نقشي مي بنديم

براي دوست داشتن

من كنار همان بركه ي قديمي

ايستاده ام

آبي است ايستاده و سبز

 جهان چون مرواريدي

در آن گم شده است

و همهمه ي خدايان از دور دستِ

آب هاي سبز

شنيده مي شود

ما تا حيوانات را مي دريم

و مي خوريم

يكديگر را نيز خواهيم

خورد

چرا حرفهايي را كه مي گويند

نمي نويسند

از ترس شاعر شدن است

اين را مي دانم

با هم خداحافظي كنيم

و به واقعيت پناه ببريم

كه هنرمندانه تر است

براي چه رود خانه ها

اينهمه مي گريند

و براي رسيدن به كيست

كه اينهمه تند مي روند؟