من تلاش ميكنم پس هستم

آيا شاعران

برادران من هستند

يا درختان

يا آنچه نيست

به جنگ شعر رفتن

و يكبار ديگر تجربه ي شكست را

آزمودن

من در هر رفت و آمد

از نقش گربه هايم

كه در اتاق خوابيده اند

چيزي مي فهمم

كه در هيچ كتابي

نوشته نشده است

و در بازي كردنشان

چيزي مي بينم

كه در هيچ كتابي

نخوانده ام

از پشت دود سيگاري

كه نمي كشم

جهان را مي نگرم كه به هوا

مي رود

ما هم كلام هستيم

و بدون كلام

دل ما تاريك

مي شود

آنگاه نيز

كه مرگ را پذيرفتم

زندگي همچنان باور نكردني

خواهد ماند

كجا آب ها صاف ترند

به من بگوئيد

و كجا دود تابناك تر است

و جايي را نشان دهيد

كه برگ هاي خزان زده

همچنان با زردي خود به روي ما

مي خندند

تلخي جانگزاي

آنگاه كه چند گامي همراه

خدايان مي رويم

و سپس ياد آنها را

با دست خود شستشو مي دهيم

كلام چون چراغي است

و خانه دل ما را

روشن مي كند

از ديگران مي خواهم بپرسم

كه كيستند

تا خود بدانم كه كسيتم

و سرنوشتم چيست