من تلاش ميكنم پس هستم

صدا ، همين صدا، همين صدا بود

درست ابتداي ماجرا بود

نفس شكست و در صدايمان ريخت

صدا ولي هنوز نارسا بود

سلام و انتظار و ترس و لبخند

و تازه اولين قرار ما بود

دلم ز پيله اش جدا نمي شد

پرنده اي كه در قفس رها بود

صدا ترانه خواند و عاشقم كرد

صدا، همين صدا، همين صدا بود

ادما دنيا رو ديوار مي بينن

روزاي آفتابي رو تار مي بينن

دوس دارن يه روز بياد رها بشن

مث شبنم از زمين جدا بشن

سايه هاشون روي ديواره ولي

پر و بالشون گرفتاره ولي

آدما آي آدماي رنگا رنگ

توي كوچه هاي اين شهر فرنگ

ميشه اين ديوارو پشت سر گذاشت

مي شه با فاصله ها كاري نداشت

مي شه عاشق شد و پر كشيد و رفت

اون سوي فاصله ها رو ديد و رفت

دو نگاه وقتي كه آفتابي مي شن

مي رسن به همديگه آبي مي شن

دو نگاه  دو آرزو   دو خاطره

مث گلدوناي پشت پنجره

دنيا رو آبي آبي مي بينن

شب و روزو آفتابي مي بينن

نوبت درست لحظه ي آخر به ما رسيد

انسان به عاشقانه ترين ماجرا رسيد

حوا درنگ كرد زمين سيب سرخ شد

آدم سكوت كرد قيامت فرا رسيد

كشتي شكستگان و رسولان نا اميد

در انتظار معجزه بودند تا رسيد

از دشتها تلاوت باران شروع شد

از كوه ها به گوش بيابان صدا رسيد

تاريخ ايستاد  جهان مكث كرد و بعد

فواره اي بلند شد و تا خدا رسيد

پيغمبري به رنگ گل سرخ باز شد

عطر تنش به دور ترين روستا رسيد

چشام يه مزرعه س يه دشت گندم

يه باغ باروني بي تبسم

يه پنجره به قاب عكس دنيا

يه حس دلسپرده ي تماشا

چي شد كه ريشه هامُ از تو كندم

من اين جهنمُ نمي پسندم

چي شد اُجاق گريه همدمم شد

يه چار ديوار بسته ،عالمم شد

تو باغ ويروني و من سرابم

بگو كدوم قصه اومد به خوابم

مي خوام ازين دلزدگي جدا شم

مي خوام كه برگردم و با تو باشم

من و تو باروني گريه هاييم

من و تو ريشه دار اين هواييم

دنيا جهنم نفاق ودشنه س

بهشت ما همين زمين تشنه س

چشام يه مزرعه س يه دشت گندم

چقد دلم تنگه براي مردم

بس كه از غَما ملولم بس كه از گريه ها خيسم

گِلِه دارم از تو اما نمي تونم بنويسم

گفته بودي روزِ جمعه خبرِ خوبي مي آرن

آخه تقويمايِ دنيا كه هزار تا جمعه دارن

جمعه هايِ بي نشوني ، جاده هايِ آسموني

نعشِ خورشيد رويِ ابرا ، رد يه پيرهنِ خوني

اي قرارِ عصرِ جمعه ، اي شكستني تَر از دِل

خيلي وقته بي قرارن شهرايِ شَرقيِ كاگل

پا بذار تو كوچه ها مون اي غريبِ بي نشونه

شبايِ روشنِ جمعه ، شبايِ نذري پزونه

خونه هايِ كاگلي مون شب و روزُ مي شمارن

درايِ چوبيِ كُهنه غيرِ تو كسي ندارن

پا بذار تو كوچه هامون رويِ تقويمايِ پاره

رويِ برگايِ سياهي كه هزار تا جمعه داره

پا به خواب تو گذاشتم

بس كه بيداري كشيدم

من چقد حوصله كردم

تا به خواب تو رسيدم

كاشكي دوس داشتناي ما

عشقاي هميشه اي بود

قلبا فانوساي روشن

دنيا باغ شيشه اي بود

پشت خنده ي من اشكه

پشت گريه ي تو خنده

كي تو اين بازي تازه

دل كهنه مي پسنده

با تو باروني و عاشق

زير چتري كه خياله

چقد اين قصه قشنگه

چقد اين لحظه محاله

يك شهر دعا كرد و بلا كم نشد امسال

خون شد جگر خلق و محرم نشد امسال

اي ماه چه دير آمدي از راه و عجيب است

دل واپس تو  عالم و آدم نشد امسال

پيش از تو محرم شد و پيش از تو عزا بود

مويي ز عزاداري تو كم نشد امسال

جايي ننشستيم كه يادي نشد از درد

شعري نسروديم كه ماتم نشد امسال

صد خيمه ي خاموش به تاراج جنون رفت

يك خاطر آسوده فراهم نشد امسال

در گريه نهفتيم عزاي شب خود را

تاوان تو زخمي ست كه مرهم نشد امسال

منُ از حادثه رد كن 

تو شباي دل شكستن

مي خوام از تو جون بگيرم

مي خوام عاشقت بشم من

دنيا ترديد يه فهمه

بين موندن و نموندن

يه روزي فرشته بوديم

ما رو تا كجا كشوندن

پاشو از خواب توهم

گره چشماتو وا كن

اگه دلواپس نوري

پاشو خورشيدُ صدا كن

سايه ها بازي نورن

گاهي با هم گاهي بي هم

تو مسافري و اينجا

داري دل مي بندي كم كم

منُ از حادثه رد كن

من به جايي نرسيدم

زندگي يه جاي ديگه س

من فقط سايه شو ديدم

حال من دست خودم نيس

يه جا آرووم نمي گيرم

دلم از كسي گرفته

كه مي خوام براش بميرم

اين روزا بد جوري ساكت

اين روزا بد جوري سنگم

همه زندگيمو باختم

پاي روزاي قشنگم

 شب و روز كنار من بود

مث سايه ، نازنيني

تو بگو چه حالي داري

وقتي سايه تو نبيني

مث آينه روبرومه

حس  بي تو بودن من

دارم از دست تو مي رم

عاشقي كن منو نشكن

پاي دنياي تو موندم

من عاشق   من آدم

تا صدات بلرزه آخر

تا دلت بگيره كم كم

 آخرين ترانه هامو

مي خونم با چشماي خيس

عاشقي كن منو نشكن

حال من دست خودم نيس

نقش ِكاشياي نقاشي شدي

سنگ ِمسجداي بي نام ونشون

عطر ِسجاده ي نخ نماي من

شمع ِسقا خونه هاي اين واون

پاي منبراي كهنه گم شدي

توي كشكول ِكتاباي عتيق

حل شدي درست مث يه حبه قند

ته استكانِ ِحرفاي عميق

پاتوق ِنديمه هاي بي گناه

نخ ِتسبيح ستاره ها شدي

مهرتُ گرفتي و روز ازل

از من ِبي سر وپا جدا شدي

تو كجايي كه فرشته ها مي گن

من اگه توبه كنم مياي پيشم

پر كن آغوشمُ از عطر ِتنت

من از اين فاصله عاشق نمي شم