آدما

ادما دنيا رو ديوار مي بينن

روزاي آفتابي رو تار مي بينن

دوس دارن يه روز بياد رها بشن

مث شبنم از زمين جدا بشن

سايه هاشون روي ديواره ولي

پر و بالشون گرفتاره ولي

آدما آي آدماي رنگا رنگ

توي كوچه هاي اين شهر فرنگ

ميشه اين ديوارو پشت سر گذاشت

مي شه با فاصله ها كاري نداشت

مي شه عاشق شد و پر كشيد و رفت

اون سوي فاصله ها رو ديد و رفت

دو نگاه وقتي كه آفتابي مي شن

مي رسن به همديگه آبي مي شن

دو نگاه  دو آرزو   دو خاطره

مث گلدوناي پشت پنجره

دنيا رو آبي آبي مي بينن

شب و روزو آفتابي مي بينن