چراغ

سبزم نه از آن دست كه گل باشم وباغي

گلدان ترك خورده اي و كنج اتاقي

دي شيخ چراغي به كف آورد و طلب كرد

انسان ومن امروز به دنبال چراغي

سي سال گذشت از من وآن كودك همزاد

نگرفت ازين گم شده ي خويش سراغي

سي سال گذشت از من وعمري كه نيفزود

جز بر دلم اين آتش افروخته   داغي

حافظ تو نگفتي كه چراغي رسد از غيب

من منتظرم تا رسد از غيب چراغي