من تلاش ميكنم پس هستم

لينك ورود به اشعار محمدمهدي سيار

محمد - مهدي - سيار - محمد مهدي سيار - محمدمهدي سيار - محمد سيار - محمدسيار - اشعار محمد - اشعارمحمد - اشعار مهدي - اشعارمهدي - اشعار سيار - اشعارسيار - اشعار محمد مهدي سيار - اشعارمحمد مهدي سيار - اشعار محمدمهدي سيار - اشعارمحمدمهدي سيار - وبلاگ شعر پارسي

لينك ورود به اشعار محمدمهدي سيار

كجاست خانه من؟ هر چه هست اينجا نيست
يكي به ماه بگويد كه راه پيدا نيست

غريب نيست به چشم من آسمان و زمين
ولي نه ...شهر و ديار من اين طرف­ها نيست

نشسته گرد سفر روي شانه روحم
رفيق راه من اين جسم بي سر و پا نيست

تمام شهر به تعبير خواب سرگرمند
كسي معبر بيداري من اما نيست

كسي نگفت سوال جوابهايم را
به جمله ها خبري از چرا و آيا نيست

ز ريگ ريگ بيابان شنيده زخم زبان
حريف درد دل رود غير دريا نيست

"براي جستجو در اشعار محمدمهدي سيار كليك كنيد"

محمدمهدي سيار متولد زاهدشهر فارس است و اكنون 28سالگي خود را سپري ميكند. او سرودن را از دوران دانش آموزي آغاز كرده و برگزيده بسياري از جشنواره هاي شعر كشور است. سيار ، بيشتر با شعرهاي كلاسيك و به ويژه غزلهاي تأمل برانگيزش شناخته شده است. محمد مهدي سيار شاعر جواني است كه اين روزها سروده هاي شورانگيزي دارد كه افقهاي روشني را ميپيمايد. سيار شاعري است كه هم عاشقانه دارد هم مذهبي هم سياسي. وي دانشجوي دكتراي فلسفه دانشگاه امام صادق است. او همچنين چندين بار در محضر رهبر انقلاب شعر خوانده است.

  اشعار محمدمهدي سيار

زود بيدار شدم تا سر ساعت برسم
بايداين بار به غوغاي قيامت برسم

من به "قد قامت" ياران نرسيدم، اي كاش
لا اقل ركعت آخر به جماعت برسم

آه ،مادر! مگر از من چه گناهي سر زد
كه دعا كردي و گفتي به سلامت برسم؟

طمع بوسه مدار از لبم اي چشمه كه من
نذر دارم لب تشنه به زيارت برسم

سيب سرخي سر نيزه ست...دعا كن من نيز
اينچنين كال نمانم به شهادت برسم

چه بگويم؟ نگفته هم پيداست
غم اين دل مگر يكي و دو تاست؟

به همم ريخته ست گيسويي
به همم ريخته ست مدتهاست

هم به هم ريخته ست هم موزون
اختيارات شاعري خداست

در كش و قوس بوسه و پرهيز
كارمان كار ساحل و درياست

نيست مستور آن كه بد مست است
چشم تو اين ميانه استثناست

خاطرت جمع من پريشانم
من حواسم هنوز پرت هواست

از پريشاني اش پشيمان نيست
دل شيداي ما از آن دلهاست!

هر كجا ميروي دلم با توست
هر كجا ميروم غمت آنجاست

عشق سوغات باغهاي بهشت
عشق ميراث آدم و حواست

گرد هم آوردند ماتمهاي عالم را
وقتي جدا كردند همدمهاي عالم را

از ع‍ِطر ياسم بادهاي ساحل غربي
از ياد مي‌بردند مريم‌هاي عالم را

تا صبح بر گلبرگ زردش اشك خواهم ريخت
شرمنده خواهم كرد شبنم‌هاي عالم را

انگار يك جا بر سرم آوار مي‌كردند
تيغ تمام ابن‌ملجم‌هاي عالم را

من پشت پرچين بهشت كوچكم ديدم
هيزم به دوشان جهنم‌هاي عالم را

ما‌هم هلالي مي‌شد و من در حلولي سرخ
مي‌ديدم آغاز محرمهاي عالم را

گاه بي دل و دماغ ميكند

گاه شور و شوقِ كار ميشود

عشق تو

هر دقيقه اي به شيوه اي

در نهانم آشكار ميشود

اهل گلايه نيستم...باشد،برو،باشد

باشد...حلالت باد

بردي ببر دنيا و دينم را

اما بگو اينك

از نو كجا پيدا كنم ديگر

تنهايي ام...تنها رفيق سالهاي پيش از اينم را

تو كتاب درسياي بچگيام

يادمه چشم اميدت به ما بود

اميدت به ما دبستانيا بود

خوش نداشتيم عكس ماهت

روي سكه ها وكنج اسكناسا بشينه

زينت قاباي خاتم بشه و

پشت ميز با كلاسا بشينه

عكستو قاب ميگيرن فقط تماشا ميكنن

اسمتو ميارن و رسمتو حاشا ميكنن

چشم بيدار تو رو ديدن ولي

دلشون خوابه هنوز

بي خيال نگاه شرقي تو

چششون به اون ور آبه هنوز

اين روزا دلم گرفته ولي باز

بغضمو ميخورم و همراه پا برهنه ها داد ميكشم:

حالا من چشم اميدم به توئه

من هنوز

انتظار فرج از نيمه خرداد مي كشم

آنگاه چشمم خسته شد، در گور خوابيدم
بر فرشِ تارش مار و پودش مور خوابيدم

من، سنگ سرگردان، عجين با آهن و سيمان
در خاك مثل وصله اي ناجور خوابيدم

پلكي زدم باري، نه موري بود و نه ماري
در جشن نار و نور و ديو و حور خوابيدم

معلوم شد دستي شراب انداخته ست از من
در خمره اي انگار با انگور خوابيدم...

آري خودم ديدم قيامت راست بود اما
من خسته بودم، بي خيال صور... خوابيدم!