بياموزيم كه:

بياموزيم كه:

با احمق بحث و جدل نكنيم و بگذاريم در دنياي احمقانه خويش خوشبخت زندگي كند.

با وقيح جدل نكنيم چون چيزي براي از دست دادن ندارد و روح ما را تباه مي‌كند.

از حسود دوري كنيم چون اگر دنيا را هم به او تقديم كنيم باز از زندان تنگ حسادت بيرون نمي‌آيد.

تنهايي را به بودن در جمعي كه ما را از خودمان جدا مي‌كند، ترجيح دهيم.

از ((از دست دادن)) نهراسيم كه ثروت ما به اندازه شهامت ما در نداشتن است.

بيشتر را بر كمتر ترجيح ندهيم كه قدرت ما در نخواستن و منفعت ما در سبكباري است.

كمتر سخن بگوييم كه بزرگي ما در حرفهايي است كه براي نهفتن داريم نه براي گفتن.

از سرعت خود بكاهيم، كه آنان كه سريعتر مي‌دوند، فرصت انديشيدن به خود را نمي‌دهند و زودتر خسته مي‌شوند.

ديگران را ببينيم، تا در دام خويشتن محوري اسير نشويم.

از كودكان بياموزيم، پيش از آنكه بزرگ شوند و ديگر نتوان از آنان آموخت.....