افسردگي

زمستاني دراز را

با گريه و خون كشتيم

با دامن دامن گل سرخ

آمديم

تازه بهار را برگ مي زديم

و تبسم را

دركار شكفتن بوديم

ما بوديم و سر آغاز يك بهار

و آسمان آبي

و كبوترهايي بي قرار

ما چنين بوديم …..

…….

تا نخستين برف باريد

برفي كه بومي بود

ما ظنين شديم

/ بيرون آفتابي را

دستها مان را در جيب فرو برديم

و به خويش بستيم

تهمت سردي را

/ زردي را

/ نامردي را

آيينه حجم تأييد بود

و سادگي و صداقت

/ در آيينه لبخند مي زدند

گفتيم : بهار و برف ؟

نه، نه !

ما چنين بوديم

اما بيرون

در بستر برفي خفيف يخ مي بست

ما ابر را نديديم

آن ابرهاي سياه را

و امروز

ماييم و تراكم برفهاي بومي

آيا هنوز نمي بيني

افسردگي را ؟

آن كه ديروز با ما

در لبخندي عمودي شكفت

نگاه كن

او يك بي تفاوت هيجده ساله است

كه آدامس مي جود

و فقط

كيهان ورزشي مي خواند

كلاهت را بردار

من عابري برهنه پايم و عريان

با من بيا به خيابان

تا بشنوي

بوي زمستاني را

كه در باغ رخنه كرده است.