مهمان ناخوانده

روزي پر از جستجو رنگ مي باخت

شب مثل يك خستگي بر تن كوچه مي ريخت

باغ خيال خيابان

آرامش خيس خود را

/ مديون باران و مه بود

من دست دل را گرفتم

/ از همهمه در گذشتيم

بيرون آبادي آنجا چپر بود

پشت سكوت غريبي نشستيم

باران مي آمد به تندي

هر قطره اسم خدا بود

عشق آمد آنجا

– قلبم از لهجه ي عشق ترسيد –

ناگه از گونه ام خنده را چيد و

/ از پيش من رفت

دنبال او آمدم، ديدم آنجا

/ آتشفشان صبورم

چون خستگي روي بالش افتاد

گفتم دل من

چندي است اينجا

از جنب و جوش مدام خود افتاده اي تو

از ابرها مي گريزي

ديروز با من

/ يك لحظه در زير باران نماندي

اي خسته چندين بهار آمد و رفت

/ اما تو شعري نخواندي

او را ميان سكوتي پر از درد بردم



*



احساسم اما

چون بغض بي رنگ وسواس

در چشم شب محو مي شد

احساس مردي كه آن شب

/ مهمان ناخوانده ي

/ قلب خود بود