از بي خطي تا خط مقدم

آدم را ميل جاودانه شدن

/ از پله هاي عصيان بالا برد

و در سراشيبي دلهره ها

/ توقف داد

از پس آدم، آدمها

/تمام خاك را

/ دنبال آب حيات دويدند

سرانجام

/ انسان به بيشه هاي نگراني كوچيد

و در پي آن ميل

/ جوالهاي زر را

با خود به گور برد تا امروز

و ما امروز

/ چه روزهاي خوشي داريم

و ميل مبتذلي كه مدام ما را

به جانب بي خودي و فراموشي مي برد



*



يك روز وقتي

از زير سايه ها ي ملايم خوشبختي

پرسه زنان

/ به خانه بر مي گشتم

از زير سايه هاي مرتب مصنوعي

مردان « آرشيتكت » را دريدم

/ در صف كراوات

/ چرت مي زدند

ماندن چقدر حقارت آور است

وقتي كه عزم تو ماندن باشد

حتي روز

/ پنجره به سمت تاريكي

/ باز مي شوند

اگر بتواني موقع رسيدن را درك كني

برا ي رفتن

/ هميشه فرصت هست

اين دريچه را باز كن

/ چه همهمه اي مي آيد

گويا

/« مرغ » و « متكا » توزيع مي كنند

اينها كه در صف ايستاده اند

به خوردن و خوابيدن معتادند

وقتي بهانه اي

/ براي بودن نداشته باشي

در صف ايستادن

/ خود بهانه مي شود

و براي زدودن خستگي بعد از صف

ورق زدن

/ يك « كلكسيون » تمبر

/ چقدر به نظرت جالب مي آيد

امروز

/ در روزنامه خواندم

/ ته سيگارهاي چرچيل را

به قيمت گزافي فروختند

آه خدايا

/ آدم براي سقوط

/ چه شتابي دارد!

ديروز در باغ وحش

/ شمپانزه اي ديدم

/ كه به نظريه ي داروين

/ فكر مي كرد

چگونه مي توان

/ با اين همه تفاوت

/ بي تفاوت ماند؟

پشت اين حصار

چه سياهي عظيمي خوابيده است

با دلم گفتم: برگرد براي رفتن فكري بكنيم



*



وقتي كه در حواشي خاطره هايت قدم مي زني

چه زود خسته مي شوي

من شب هاي بسياري را

در معرض ملامت وجدان بودم

و در تلافي شبهايي كه بي دغدغه خوابيدم

بعد از اين

زير سرم به جاي متكا سنگ خواهم گذاشت

آه نگاه كن

سرزنش چه نتيجه ي بلندي دارد

/ وقتي فروتن باشيم



*



من از حضور اين همه بيخودي در خانه ام

/ متنفرم

اي دل برخيز تا براي رفتن فكري بكنيم



*



ديشب خسته و دل شكسته خوابيدم

خواب ديدم

/ دلم براي لمس آفتاب

/ چونان نيلوفري

/ بر قامت نيزه پيچيد

و صبح كه برخاستم

/ پر بودم از روشنايي

امروز آفتاب چه داغ مي تابد!

و صبح آه چه صبح مباركي است!

احساس مي كنم

/ كه از هواي سفر سرشارم

و دلم هواي رسيدن دارد

امروز من حضور كسي را در خود احساس مي كنم

كسي كه مرا

/ به دست بوسي آفتاب مي خواند

و راز پرپر شدن شقايق را

/ با من به گريه مي گويد

كسي كه در كوچه هاي شبانه اشكم

/ با او آشنا شده ام



*



اين كاروان چه مؤذن خوش صدايي دارد

به همراهم گفتم:

/ ما با كدام كاروان

/ به مقصد مي رسيم

گفت:

كارواني كه از مذهب باطل تسلسل پيروي نمي كند

و به نيت بر نگشتن مي رود



*



وقتي به راه مي آيي

با هر گامي كه بر مي داري

/ آفتاب را

/ بزرگتر مي بيني

اين كاروان به زيارت آفتاب مي رود

نگاه كن

اين مرد چه پيشاني بلندي داد

تو تا كنون چهره اي ديده اي

/ كه اين همه منور باشد؟

چه دستهاي سترگي دارد

و قامتش براي ايستادن چقدر مناسب است

بي شك

/ آفتاب اسم او را مي داند

گفتم آفتاب، آري آفتاب

اينجا گردش آفتاب خيلي طولاني است

و محض تفرج حتي چشمانت

بي سبب افقهاي زيادي را خواهد ديد

و روز چنان است

كه مي تواني همه جا را ببيني

و همه ي صداها را بشنوي

گوش كن

/ باز هم صداي همهمه اي مي آيد

همهمه اي عظيم

هميشه اين طور است

وقتي كه از حرص حقير داشتن دل مي كني

همهمه ي عشق را مي شنوي

اينان كه در پاي بيستون صف بسته اند

/ راهيان عشقند

و منتظرند كسي بيايد و تيشه ها را تقسيم كند

تيشه ابزار سعي عاشقاني است

كه سينه به سينه ي كوه مي روند

و كار تخريب حصار را

/ تجربه مي كنند

اينان مهياي ظهور بت شكنند



*



وقتي كه از هواي گرفته ي بودن

/ به سمت جبهه مي آيي

تمام تو در معيت آفتاب است

زير كساي متبرك توحيد



*



با دلم گفتم : هيچ كس بي آنكه سعي كند

/ به زيارت آفتاب نخواهد رفت

همراهم گفت : سال گذشته يادت هست

چه روزهاي خوشي داشتيم!

امروز اما نگاه كن

چه اضطراب قشنگي ما را در بر گرفته است!