برف شبانه

بي صدا شب تا سحر
ياران خود را خواند و گرد آورد
جا به جا
در راه ها
بر شاخه ها
بر بام گسترد
صبحگاهان
شهر سرتا پا سياه از
تيرگي هاي گنهكاران
ناگهان چون نوعروسي در پرندين پوشش پاك سپيد تازه
سر بر كرد
شهر اينك دست نيروهاي نوراني است
در پس اين چهره تابنده
اما
باطني تاريك دودآلود ظلماني است
گر بخواهد خويشتن را زين پليدي هم بپيرايد
همتي بي حرف همچون برف مي بايد