روح چمن

اي دوست چه پرسي تو كه
سهراب كجا رفت
سهراب سپهري شد و سر وقت خدا رفت
او نور سحر بود كزين دشت سفر كرد
او روح چمن بود كه با باد صبا رفت
همراه فلق در افق تيره اين شهر
تاييد و به آنجا كه قدر گفت و قضا
رفت
ناگاه چو پروانه سبك خيز و سبكبال
پيدا شد و چرخي زد و گل گفت و هوا رفت
اي جامه شعرت نخ آواز قناري
رفتي تو و از باغ و چمن نور و نوا رفت