شكوه رستن

چگونه خاك نفس مي كشد ؟ بينديشيم
چهزمهرير غريبي
شكست چهره مهر
فسرد سينه خاك
شكافت زهره سنگ
پرندگان هوا دسته دسته جان دادند
گل آوران چمن جاودانه پژمردند
در آسمان و زمين هول كرده بود كمين
به تنگناي زمان مرگ كرده بود درنگ
به سر رسيده بود جهان
پاسخي نداشت سپهر
دوباره باغ بخندد ؟
كسي نداشت يقين
چه زمهرير غريبي
چگ.نه خاك نفس مي كشد ؟
بياموزيم
شكوه رستن
اينك طلوع فروردين
گداخت آن همه برف
دميد اينهمه گل
شكفت اين همه رنگ
زمين به ما آموخت
ز پيش حادثه بايد كه پاي پس نكشيم
مگر كه از خاكيم
نفس كشيد زمين ما چراغ نفس نكشيم ؟