بهمن

تو در كنار پنجره
نشسته اي به ماتم درخت ها
كه شانه هاي لخت شان خميده زير پاي برف
من از ميان قطره هاي گرم اشك
كه بر خطوط بي قرار روزنامه مي
چكد
من از فراز كوه هاي سر سپيد و كوره راه هاي نا پديد
نگاه مي كنم به پاره پارههاي تن
به لخته لخته هاي خون
كه خفته در سكوت دره هاي ژرف
درختهاي خسته گوش مي دهند
به ضجه مويه هاي باد
كه خشم سرخ برف را هوار ميزند
من و تو زار مي زنيم
درون قلب
هايمان
به جاي حرف