باده تولا

باده تولا

شاعر : ملك الشعراي بهار

اي نگار روحاني خيز و پرده بالا زن

در سرادق لاهوت كوس لا و الاّ زن

در ترانه مـعني دم ز سـرّ مولا زن

وانكه از غــدير خــم باده تولاّ زن

تا ز خود شوي بيرون زين شراب روحاني

در خم غدير امروز باده اي به جوش آمد

كـز صفــاي او روشـن جــان بـاده نــوش آمــد

وان مــبشّر رحــمت بـاز در خـروش آمد

كان صنم كه از عشاق برده عقل و هوش آمد

با هيولي توحيد در لباس انساني

عقل و وهم كي سنجد اوج كبريايش را

جان و دل چه سان گويند مدحت و ثنايش را

گــر رضاي حق جويي رو بجو رضايش را

هــركــه در دل افـــزود رأيـــت ولايــــش را

همچو خواجه بتواند دم زد از مسلماني