مرز ميان مومن و كافر

مرز ميان مومن و كافر

شاعر : محمدعلي بياباني

ما از قديم شهره افلاك گشته ايم
زمزم نخورده ايم ولي پاك گشته ايم

قالو بلي نگفته اسير كسي شديم
آري به پاي مقدم او خاك گشته ايم

ما را درون ظرف ولا نرم كرده اند
آنجا جدا ز هر خس وخاشاك گشته ايم

ما خاك بوده ايم ومبدل به گل شديم
با قطره هاي كوثر نمناك گشته ايم

با نام او خدا به گل ما دميده است
قدريم و برتر از همه ادراك گشته ايم

با لطف حق ز عالميان سر شديم ما
از شيعيان حضرت حيدر شديم ما

اول تو نوربودي وشمس الضحي شدي
با نام خويش زينت عرش خدا شدي

ميخواست تاكه مثل خودش در زمين نهد
تو آمدي و آينه كبريا شدي

پاي تو حيف بود كه روي زمين رسد
كعبه شكاف خورد و درآن پاگشا شدي

جنگيدي و خدا به تو لاسيف گفته است
يعني كه تو براي خدا لافتي شدي

بلغ رسول آمد و اكمال دين نمود
تو جانشين شدي وصي مصطفي شدي

بعد از نبي امير همه مۆمنين شدي
اما غريب گشتي و خانه نشين شدي

بي تو قلم به صفحه انشا نمي رود
هر قطره چكيده به دريا نمي رود

تنها فقط نه ماه و ستاره در آسمان
خورشيد هم ميان ثريا مي رود

مجنون اگر كه نام تو يك بار بشنود
بالله قسم كه در پي ليلا نمي رود

هركس كه نيست دردل اوبغض دشمنت
نامش ميان نام احبا نمي رود

احمد گرفت دست تورا آسمان وگفت
دستي به روي دست تو بالا نمي رود

اين باعث قبولي امر رسالت است
مرز ميان مۆمن و كافر ولايت است

«دستي كه پيش خانه مولا دراز نيست
در شرع بر جنازه آنكس نماز نيست»

حتي ميان جمع محبين نمي رود
هر كس كه در مسير ولايت بساز نيست

اين معني درست و ظريف ولايت است
يعني كه روي حرف ولي اعتراض نيست

هركس كه بغض دشمن مولا نداشته
جايي به غير دوزخش او را مجاز نيست

از اين طرف هم هر كسي افراط ميكند
فرمود امام صادق ، او اهل راز نيست

امري كه از سرير ولايت نزول كرد
بايد بدون چون و چرايي قبول كرد

يادت به قلب مرده من جان شود علي
در اين كوير تشنه چو باران شود علي

تنها به گوش چشم ابوفاضلت ببين
عالم همه ابوذر و سلمان شود علي

عدل توعين عدل خداعدل محشر است
تا ذوالفقار دست تو ميزان شود علي

قرآن روي نيزه صفين باطل است
تو آيتي و حرف تو قرآن شود علي

دشمن ترين دشمن تو وقت احتضار
بر محضر تو دست به دامان شود علي

وقت ركوعت آمده ام پس شعف بده
امشب برات كرب و بلا و نجف بده