بگذاريم تا گريه كنند

بگذاريم تا گريه كنند

شاعر : جواد حيدري

هفتم ماه است و بايد چشم ها گريه كنند
پا به پاي روضه هاي هل اتي گريه كنند

اين قبيله بي نياز از روضه خواني منند
كه فقط كافي است گويم كربلا گريه كنند

با همين گريه است كه يك چند روزي زنده اند
پس چه بهتر اينكه بگذاريم تا گريه كنند

حال كه گريه كن مردي ندارد اين غريب
لااقل زن‌ها برايش در منا گريه كنند

هر زماني كه ميان خانه روضه مي گرفت
امرش اين بود اهل خانه با صدا گريه كنند

با سكينه مي نشيند "شيعتي" سر مي دهد
آه جا دارد تمام آب ها گريه كنند

چشم او شام غريبان ديده بين شعله ها
عمه هايش در هجوم اشقياء گريه كنند

ياد دارد كعب ني هايي كه مانع مي شدند
چشم هاي زخم آل مصطفي گريه كنند

در قفاي ذوالجناح با عمه آمد قتلگاه
انبياء را ديد با خير النساء گريه كنند

عمه دردانه اش جان داد تا اهل حرم
يا شوند آزاد از زنجير يا گريه كنند

ياد موي خاكي همبازي اش تا مي‌كند
دخترانش مو پريشان اي خدا گريه كنند