خانه اميد بندگان

خانه اميد بندگان

شاعر : علي اكبر صلح خواه

كرد چون از امر خلاق جليل
كعبه را برپا به دست خود خليل

پس به خود باليده وبنمود افتخار
كاين منم معمار بيت كردگار

باني فرخنده بيت داورم
هم خليل الله و هم پيغمبرم

حق پرستان را ولي بر حقم
رهروان را رهنماي مطلقم

تا ابد پاينده بادا اين مقام
زانكه باشد قبله گاه خاص و عام

خانه اميد مردان خداست
ملجاء درماندگان بينواست

مقصد و مقصود هر آزاده ايست
دستگير هر ز پا افتاده ايست

باغ رضوان با صفايش بي صفاست
آن صفا تا اين صفا را فرقهاست

خوشتر از تسنيم و كوثر زمزمش
فرش درگاه است عرش اعظمش

ني همين باشد مطاف خاكيان
بلكه باشد قبله افلاكيان

از بناي بيت خلاق جهان
جاي دارد سر نهم برآسمان

چون خليل الله چنين انديشه كرد
وحي آمد ز آن سميع حي فرد

كاي خليل من دمي آهسته تر
بس كن از اين هاي و هوي و كروفر

گو چه كردي جز بناي بيت گل
هان مشو غافل ز آبادي دل

از بناي كعبه گل خوشدلي ؟
وز مقام كعبه دل غافلي ؟

اي خليل من سخن از گل مگو
اهل دل شو جز حديث دل مگو

هين مزن ديگر زبيت گل منم
بين كه خود معمار بيت دل منم

چون تو فاني مي شود اين بيت گل
آنچه را نبود فنا مائيم و دل

در دل بشكسته باشد خانه ام
گر شكستت دل ترا جانانه ام

اهل صورت گر طواف گل كنند
اهل معني طوف بيت دل كنند