مولانا خموش ترين شاعر پارسي سراي ايراني

اين شاعر كه نام كاملش محمد ابن محمد ابن حسين حسيني خطيبي بكري بلخي بوده و در طول حيات با القاب جلال الدين ، خداوندگار و مولانا خداوندگار ناميده ميشده ، در قرن نهم هجري به بعد به القابي چون مولوي ، مولانا ، مولوي رومي و ملاي رومي مزين شده و در برخي از اشعار نيز تخلص خاموش ، خموش و خامش را براي خود برگزيد.
مولانا كه در بلخ يا وخش در خراسان بزرگ يا مكاني در افغانستان و تاجيكستان امروزي متولد شده ، با آنكه آثاري متعلق به جهانيان دارد ، موجبات فخر پارسي زبانان را فراهم كرده است. وي كه در 6 ربيع الاول سال 604 هجري قمري زاده شده ، در عرفان و سلوك سابقه اي ديرينه داشت.
جلال الدين محمد بلخي هم زمان با هجوم چنگيز خان از بلخ كوچ كرده و سوگند ياد كرد كه تا محمد خوارزمشاه بر تخت نشسته ، به شهر خويش بازنگردد.
وي در نوزده سالگي با گوهر خاتون ازدواج كرده و در سن 24 سالگي به خواست مريدان پدرش جاي او را پر كرد و نزديك به نه سال به دستور برهان الدين محقق ترمذي به رياضت پرداخت و با وي همنشين بود.
مولانا كه در 37 سالگي عارف و دانشمند دوران خود بود ، در روز شنبه 26 جمادي الآخر 642 به دنبال ملاقاتي با شمس الدين محمد بن ملك داد تبريزي شيفته شمس شد و سالها بعد و پس از دوري اجباري از مريد خود در جستجوي وي به شام و دمشق رفت و سپس به قونيه بازگشت.
گفتني است كه مولوي پس از مدتي بيماري در پي تبي سوزان و پس از به ارث گذاشتن آثار فاخر و ارزشمندي چون مثنوي معنوي ، ديوان شمس تبريزي ، رباعيات ، فيه ما فيه ، مجالس سبعه و مكتوبات در غروب يكشنبه 5 جمادي الآخر 672 هجري قمري درگذشت.

براي مشاهده اشعار مولوي كليك كنيد