شرابا طهورا

شرابا طهورا

شاعر : ژوليده نيشابوري

شب است و منــادى نـــدا مى كند
مــريدان حــق را صدا مى كند

كه امشب در رحـــمت خويـــش را
خــدا بر رخ خــلق وا مـى كند

ز خمخانه شــــب شرابــــاً طهــورا
بــه پيمــانه انّــما مـى كند

ز رحمت به موسى بن جعفر خدا
گران هديه اى را عطا مى كند

بــه نجمـــه عطا كرده حق آيتــــى
كه حق را ز باطل جدا مى كند

قدم زد على بن موسى به عالــم
كه عالم بر او اقتـــدا مـى كند

به شمس الضحى داده شمس الشموسى
كز او شمس كسب ضيا مى كند

درخشيد رخشنده مهرى كه مهرش
مس قلب مــا را طلا مـى كند

چو جدّش ز رفعت برد گوى سبـقت
كه صبــر بــلا در قضــا مــى كند

ز نام على نام او گشتـــه مشتـــق
كه توصيف او هل اتى مى كند

بــــود عصمت فاطمـى را دُر نـــــاب
كه شــرم از رخ او حيـا مى كند

بـــود او حَسَن را علمــــدار صلحـى
كه پــاينده ديــن خــدا مـى كند

بـــود وارث نهضـــت ســـرخ عاشور
كه كـاخ ستـــم را فنــا مى كند

بـــود در عبــادت چو زيـــن العبـــاد
كه بر شيعيانـــش دعا مي كند

چو بحرالعلوم است دريايى از علم
كه فكـــر بـــشر كيميا مــى كند

ز فقه الرضا زنده شد فقـه صــادق
كه تضميــن آن بـــا ولا مى كند

اگر اژدهــــا كرد موســى عصــا را
رضا اين عمل بى عصا مى كند

كند زنــده در پرده تصويـر شيـــران
ببين پور موسى چه ها مى كند

اگر آهــــويى را به دامــى ببينـــد
ز دام بلايـــش رهـــــا مــى كند

بود او طبيبى كه بى نسخه درمان
ز مـــا دردهـــا را دوا مــى كند

چو بابش بود مظهر جود و بخشش
كه حــاجــات مــا را روا مـى كند

ز بس كه رئوف است از ما خـدا را
ز فـــرط رضايــش رضــــا مى كند

رســـول خــــدا را بــــود پاره تــــن
كه وصفش رســول خـدا مى كند

خــــدا را زيـــــارت كند هر كه او را
زيــارت به صــدق و صفــا مى كند

به ديدار قبــرش رود هر كه يك بار
تـــلافى آن را سه جــا مـى كند

به «ژوليده» او داده قولى كه فردا
به قـــولى كه داده وفــا مى كند