بهشت با بهانه

بهشت با بهانه

شاعر : قاسم صرافان

مريض آمده اما شفا نمــي‌خواهد
قسم به جان شما جز شما نمي‌خواهد

براي پيش تو بودن بهانه‌اي كافي‌ست
بهشت لطف كريمان بها نمي‌خواهد

دليل ناله‌ي من يك نگاه محبوب است
وگرنه درد غلامان دوا نمي‌خواهد

فقير آمدم و دلشكسته پرسيدم :
مگركه شاه خراسان گدا نمي‌خواهد؟

دلم به عشق تو تاآسمان هشتم رفت
نماز در حَرَمت «اهدنا» نمي‌خواهد

همين قدر كه غباري بر آستان باشد
رواست حاجت عاشق، دعا نمي‌خواهد

تو آشناي خدايي ، كدام رهگذري
در اين جهان غريب آشنا نمي‌خواهد؟

ببين به گوشه‌ي صحنت پناه آوردم
مگر كبوتر آواره جا نمي‌خواهد؟

به حكم آنكه«عليك الرفيق ثم طريق»
دلم بدون رضـــا كربلا نمي‌خواهد

خدا مرا به طواف تو مبتلا كرده‌ست
طواف كعبه بخواهم، خدا نمي‌خواهد

نگفته است ، حيا كرده شاعرت آقا
نگفته است، نه اينكه عبا نمي‌خواهد