سليمان شهر طوس

سليمان شهر طوس

شاعر : وحيد قاسمي

روز ولادت تو غزل آفريده شد
مفعول وفاعلات وفعل آفريده شد

پلكي زدي ومعجزه اي را رقم زدي
از برق چشمهات زحل آفريده شد

از شهد غنچه ي لب پر خنده ي شما
در چشمه ي بهشت عسل آفريده شد

عالم به رقص آمد و،از پايكوبي اش
از طوس تا حجاز گسل آفريده شد

سينه به سينه؛ شكرخدا عاشق توايم
اين عشق پاك روزازل آفريده شد

ما ازپدرولاي شما ارث مي بريم
ايرانيان كشورموسي بن جعفريم

درجشن پايكوبي تنبورهاي مست
در بزم ميگساري انگورهاي مست

نور خدايي تو چه اعجاز كرده است!
هو مي كشند دوروبرت كورهاي مست

شيريني ولاي شما چيز ديگري است!
اين را شنيدم از لب ِ زنبورهاي مست

دارد تمام شهربه ديوار مي خورد!
درپيش ِ چشم قاصر مأمورهاي مست

ازاين به بعد حرف خدايي نمي زنند
با ديدن جلال تو،منصورهاي مست

اذن دخول ميكده ورد زبان ما
بوي شراب مي دهد امشب دهان ما

وقتي همه به عشق تو پروانه مي شوند
پروانه ها كنايه و افسانه مي شوند

روح بهارهستي و؛اين بوته هاي خار
از عطرگامهاي تو ريحانه مي شوند

با ديدن جمال زليخا كش شما
يوسف شناس ها همه ديوانه مي شوند

شانه به شانه،شاه وگدا در سرايتان
مهمان سفره هاي كريمانه مي شوند

شبها به عشق باده ي نابت شيوخ شهر
شاگردهاي حوزه ي ميخانه مي شوند

عمري كتاب تزكيه تدريس كرده اي
در شهر طوس ميكده تاسيس كرده اي

آن سوي شهر قبه اي از نور ديده ام
صحن وسراي كيست كه از دور ديده ام!؟

هوش ازسرم پريده و مستانه مي دوم
حس مي كنم كه باغ ِ پرانگور ديده ام

ديگرچه احتياج به نعلين وچوب دست!
موسي ِ پا برهنه شدم؛ طور ديده ام

مشهد كجا و اين دل ناپاك من كجا!؟
خود را شبيه وصله ي ناجور ديده ام

درمحضرت جناب سليمان شهر طوس
بال ملخ به شانه ي يك مور ديده ام

اينجا نديده ايم گدايي كه دلخور است
اينجا فقيرها چقدر جيبشان پر است

گريه بهانه اي است كه عاشق ترم كني
شايد مرا كبوتر جلد حرم كني

آقاي من! كلاغ به دردت نمي خورد!؟
از راه دورآمده ام باورم كني

با ذوق وشوق آمده ام حضرت رئوف
فكري به حال رنگ ِ سياه پرم كني

زشتم قبول؛ بچه ي آهو كه نيستم
بايد نگاه معجزه برجوهرم كني

بايد تورا به پهلوي زهرا قسم دهم
تا عاقبت به خيرترين نوكرم كني

مادر سپرده است به دست شما مرا
گفته فقط شما ببري كربلا مرا