ناحق

بس كه دل دادم به جام دام دلدار كسي
مست خامش گشتم از رفتار ديدار كسي

نيكبختم از وراي دولتستان سكوت
تا بگيرم صورت از گلهاي دستار كسي

ياد ايام وصال گلعذاران ياد باد
او كه از هر روزن آرد نور انظار كسي

حاليا وقت سحرگه آمد از سوي صبا
نكهتي كز هر تراوش برده بيمار كس

خويش را در جام خود دارم كه او را سر كشم
از سر پيمانه ديدم وقت افطار كسي

هيچكس جانا نمي سوزد چراغش تا به صبح
پر مخند اي صبح صادق بر شب تار كسي

اي كه دل را كرده اي ديوانه اسرار خويش
ذره اي پنهان ببار از جام هشيار كسي

در شب منصور خود دار مكافاتم بده
واندرآن شب باز ناحق بر سر دار كسي